Ζω σ’ ένα δήμο της Βορειοανατολικής Αττικής και η μικρή μου κόρη πάει στο δημόσιο νηπιαγωγείο. Το πρωί που την πήγα για μάθημα, στις 8, έξω από την πόρτα υπήρχαν ένα αγόρι και ένα κορίτσι με στολές της δημοτικής αστυνομίας, που έπιναν καφέ από πλαστικά κύπελλα και κοίταζαν την κίνηση των αυτοκινήτων των γονέων, υποθέτω για να βεβαιωθούν ότι δεν θα έκλεινε ο δρόμος. Στις 8.15 που βγήκα από το νηπιαγωγείο –καθυστέρησα, είχα κουβέντα με τη δασκάλα – ήταν τέσσερεις της δημοτικής αστυνομίας στην πόρτα. Δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος οι δύο, έκοβαν κίνηση, ενώ οι άλλοι δύο είχαν ψιλοκουβέντα.

Απόρησα: τέσσερις άνθρωποι στην πόρτα του νηπιαγωγείου, δεν είναι πολλοί;  Και πώς εμφανίστηκαν φέτος; Καινούριες προσλήψεις, θα μου πείτε – και θα σας πω ότι μπορεί να είναι και περσινές προσλήψεις, απλώς τώρα εμφανίστηκαν στο δρόμο αυτά τα παιδιά. Τους βρήκαν αντικείμενο να κάθονται μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το μεσημέρι έξω από το νηπιαγωγείο να «συντονίζουν» την κίνηση, άρα να δικαιολογούν το μισθό τους. Ναι, αλλά τέσσερεις δεν είναι πολλοί; Διότι όπως όλοι ξέρουμε, ο δήμος μας δεν έχει λεφτά – και ποιος δήμος έχει λεφτά; Ο δήμος μας έκλεισε φέτος το ένα από τα τέσσερα νηπιαγωγεία της περιοχής και άφησε πολλά προνήπια απέξω, διότι δεν μπορούσε να πληρώσει τις νηπιαγωγούς. Επίσης, τα κάγκελα στο προαύλιο του νηπιαγωγείου είναι σκουριασμένα εδώ και χρόνια, αλλά ούτε φέτος τα έβαψαν – να μην κινδυνολογήσω για τέτανο και άλλα… Χίλια πράγματα χρειάζεται αυτό το νηπιαγωγείο, μόνο αυτούς τους τέσσερεις στην πόρτα δεν χρειάζεται. Είπα όμως να μην προτρέχω, ας πάω να δω μετά τις οκτώμισι μήπως αυτοί οι τέσσερις κάνουν κάποια άλλη δουλειά, πιο απαραίτητη. Ζητώ την κατανόησή σας για την εμμονική μου συμπεριφορά, λες και δεν είχα με τι άλλο να ασχοληθώ, να γυρίζω γύρω-γύρω στο δήμο μήπως  και τους δω πουθενά να κάνουν κάτι χρήσιμο.  Όχι, δεν τους είδα. Και πήγα στον αντιδήμαρχο και έβαλα τις φωνές. Αυτά που φαντάζεστε. Και βέβαια δεν έβγαλα άκρη. Δεν ήξερε ακριβώς, να το κοιτάξουμε – και άλλα παρόμοια.

Και μετά γύρισα στο σπίτι να ετοιμαστώ για τη δουλειά μου και σκεφτόμουν πόσο μάταιο ήταν αυτό που έκανα και προσπαθούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου τι μ’ έπιασε πρωί-πρωί και από φιλήσυχος πολίτης έγινα σαν κακιωμένη στην κλιμακτήριο.

Και συνειδητοποίησα ότι είμαι τόσο πολύ θυμωμένη όλον αυτόν τον καιρό με όσα αποκαλύπτονται για σκάνδαλα, λίστες, μίζες, κακοδιαχείριση, σπατάλες για βόλεμα ημέτερων, που οι τέσσερις στην πόρτα του νηπιαγωγείου ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου ποτήρι του θυμού. Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας  ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια παραδείγματα σπατάλης ή κακοδιαχείρισης καθημερινά. Είμαι επίσης σίγουρη ότι όλοι είμαστε πολύ θυμωμένοι. Πολλοί από εμάς χθες φωνάζαμε ενάντια στη Μέρκελ και τη λιτότητα. Αλλά για τους τέσσερις που πίνουν καφέ κάθε πρωί έξω από το νηπιαγωγείο μας, δεν φταίει η Μέρκελ. Εμείς φταίμε που εκλέξαμε αυτή τη δημοτική αρχή. Επειδή έχουμε τέτοιους άρχοντες, γι αυτό φτάσαμε σ’ αυτά τα απάνθρωπα μέτρα. Αυτοί τα έφαγαν και ακόμη τα τρώνε, με τη βοήθεια της δικής μας ανοχής, άγνοιας ή ακόμα και συνενοχής – ο καθένας από εμάς ξέρει σε ποια κατηγορία ανήκει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News