Στη Μεταπολίτευση κατοχυρώσαμε δύο πράγματα: το δημοκρατικό πολίτευμα και τη θέση της χώρας στον πυρήνα, πολιτικό και νομισματικό, της Ευρώπης.

Οδεύουμε προς τη δραχμή. Έξω από την Ευρώπη. Όχι από σχέδιο. Από ανικανότητα και ανευθυνότητα. Αυτό το ενδεχόμενο θα ροκανίσει και το πολίτευμα. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν καθαρό περίγραμμα στις διαθέσεις των πολιτών. Συμφωνία, έστω και δυσβάσταχτη. Με τίποτα δραχμή. Κατά τούτο συντελείται ένα δημοκρατικό πραξικόπημα. Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπερβαίνει σαφέστατα την εντολή της. Να φύγουμε από την Ευρώπη και να απειληθεί η Δημοκρατία δεν είναι εντολή κανενός σε κανέναν. Με την εξαίρεση ίσως του λενινιστικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Και της Χρυσής Αυγής.

Απέναντι σε αυτό το πραξικόπημα χρειάζεται μέτωπο πατριωτικό, χρειάζεται συναγερμός για το ευρώ. Κανείς δεν περισσεύει και κανένας δεν μπορεί να σιωπά. Είναι μια χώρα αιφνιδιασμένη από το αναπάντεχο, ζαλισμένη από την κακουχία, αιχμάλωτη από την αρρυθμία.

Είναι η χώρα μας με τα καλά και τα στραβά της. Όσο κι αν διαφέρουν οι εκτιμήσεις στα τι και στα πώς του σήμερα, ένας είναι ο κοινός τόπος. Η Ελλάδα δεν είναι της δραχμής. Αν πέσουμε στο λάθος, όπως και με τον εμφύλιο, θα θέλουμε 30 χρόνια στην καλύτερη περίπτωση για να ανασυγκροτηθούμε.

Ο Α. Τσίπρας δεν έχει σχέδιο. Δεν είναι δίγλωσσος, είναι ανεπαρκής για τη διαπραγμάτευση. Με γνώσεις και παιδεία περιορισμένα σε καταλήψεις και κομματικές διαδικασίες. Άγεται και φέρεται. Περιορίζει τον Βαρουφάκη και τώρα τρέχει από πίσω του. Συμφωνεί με τον Γιούνκερ και τον ακυρώνει στη Βουλή. Υπόσχεται στη Μέρκελ και σήμερα ακούει την ανεκδιήγητη πρόεδρο της Βουλής να του λέει να μην αποπληρωθεί το χρέος. Και την ανέχεται να διδάσκει αντιδημοκρατικό αυταρχισμό, απειλώντας από την άνεση της  ασυλίας της τον οποιοδήποτε διαφωνεί.

Το τι έχει πει και ξεπεί στους 5 μήνες ο κ. Τσίπρας δεν περιγράφεται και δεν μαζεύεται. Ο ίδιος χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τι απ’ όλα συμβαίνει. Ή συμφωνεί με την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη και τότε πρέπει να μην καταδέχεται να κρύβεται πίσω από τα οκλαδόν του ενός και την τρομοκρατία της άλλης. Ή διαφωνεί αλλά δεν ελέγχει την κυβέρνηση και το κόμμα. Αλλά τότε δεν μπορεί να διαπραγματεύεται ούτε να σέρνει τη χώρα στην καταστροφή.

Ή και το πιθανότερο, έχει περιορισμένη συναίσθηση του τι συμβαίνει. Στο πίσω μέρος του μυαλού του θεωρεί πως η Ευρώπη τελευταία στιγμή θα κάνει πίσω και υποτιμά παράλληλα το τι είναι η δραχμή. Και θεωρεί επιπόλαια πως το να κυριαρχούν οι ακραίοι τον βοηθά στη διαπραγμάτευση.

Διπλωματία αμφιθεάτρου, διαπραγμάτευση φοιτητικών παρατάξεων.

Είναι χτύπημα στη Δημοκρατία, είναι πρωτοφανές στη μεταπολίτευση να ανέχεσαι ως πρωθυπουργός, ο θεματοφύλακας της νομοθετικής εξουσίας να απειλεί -επειδή διαφωνεί- έναν θεσμικό εκπρόσωπο γιατί κάνει τη δουλειά του, λέει ως όφειλε τη γνώμη του. Την Ελλάδα αυτές τις δύσκολες ώρες δεν την κρατούν όρθια οι επιτροπές της Κωνσταντοπούλου και ο μακαρθισμός των απειλών της. 

Στην ΤτΕ, στο Γενικό Λογιστήριο κάποιοι μοχθούν να συγυρίσουν τα αντιφατικά και απρόβλεπτα της πολιτικής ηγεσίας. Με την αξιοπρέπεια και την αθόρυβη ευθύνη του σοβαρού ανθρώπου.

Είναι χρεοκοπία το να κόβουμε κάθε μέρα γέφυρες, να ξοδεύεται αλόγιστα σε κουταμάρες ανείπωτου κιτς το μικρό υπόλοιπο από αξιοπιστία και σοβαρότητα που έχει απομείνει στη χώρα. Προχθές ήταν εχθρός η Μέρκελ, χθες ο Ντράγκι, σήμερα ο Γιούνκερ. Αύριο ποιον θα παραλάβει η Ζωή και θα χασκογελά ο Τσίπρας; Τον Ομπάμα, αν τολμήσει να ζητήσει ότι και οι προηγούμενοι;

Εδώ αποδεικνύεται και πόσο λάθος ήταν η τακτική ορισμένων, καθόλου ευκαταφρόνητων, να προσπαθήσουν να «συνετίσουν» όλον αυτό τον καιρό τον νέο Αλέξη, διεκδικώντας ρόλο μέντορα και Σωκράτη.

Όμως το ζήτημα πλέον δεν είναι ο Τσίπρας και η ενδεχόμενη αυτοκαταστροφικότητά του. Πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρουν η τελευταία στάση ή φράση στο αυτάρεσκο, επικοινωνιακό Καμασούτρα του Βαρουφάκη. Ούτε καν η εξοργιστική πρόεδρος, την οποία ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις είναι να της αναγνωρίσεις το ακαταλόγιστο.

Φτάσαμε στην άκρη του δρόμου, σε σημείο σχεδόν χωρίς γυρισμό. Εντολή για αυτά που κάνει η κυβέρνηση για την Ευρώπη, και η πρόεδρος Ζωή για τη Δημοκρατία, δεν έχουν. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε εγγυητής της θέσης μας στην Ευρώπη και στο ευρώ. Nα επιβεβαιώσει δημόσια, ρητά και ξεκάθαρα τη θέση του. Και να διαφυλάξει, αυτός είναι ο ρόλος του, την ομαλότητα και την ηπιότητα στο δημόσιο βίο.

Οι πολιτικοί παράγοντες που διετέλεσαν αρχηγοί ή/και πρωθυπουργοί δεν δικαιούνται να σιωπούν. Πολύ περισσότερο δεν δικαιούνται αυτή τη στιγμή να ξεδιπλώνουν προσωπικές επιδιώξεις και ατζέντες. Θέλουμε φράγμα στην καταστροφή. Να μιλήσουν, αν χρειασθεί να πάρουν και πρωτοβουλίες στην Ευρώπη. Μέλη και ηγεσίες των ελίτ της χώρας, από τους επιχειρηματίες έως τους πνευματικούς ταγούς οφείλουν να τοποθετηθούν. Φράγμα στη δραχμή, ναι στη Δημοκρατία. Είναι πραξικόπημα κι αν δεν κινηθούμε, αν δεν βγούμε από την έκπληκτη ακινησία μας, αν δεν το σταματήσουμε δεν θα μας φταίει κανένας ξένος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News