Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, το 2020, η Αθήνα θα είναι η πρωτεύουσα μιας πολιτείας του νότου. Deep south. Με το τοπικό χρώμα της, τους βόρειους τουρίστες της που κάνουν χάζι, τους φανατικούς καπνιστές της και τους φανατικούς θρησκόληπτους, που κάνουν κήρυγμα από το ραδιόφωνο. Με τα ρεμπέτικα-μπλουζ της. Βασικό.

Με δυο λόγια, ας πούμε πως η Ελλάδα θα είναι η Αλαμπάμα της Ευρώπης. Γιατί θα ανήκουμε στην Ευρώπη, δεν μας αφήνουν να φύγουμε. Τόσα τους χρωστάμε, τόσα μας χρωστάνε, αυτά δε λύνονται εύκολα… Και δεν μιλάω μόνο για ευρώ.

Αλλά και μόνο για ευρώ να μιλήσουμε, δεν το βλέπετε; Η ευρωζώνη δεν αντέχει χωρίς «ολοκληρωμένη δημοσιονομική ενοποίηση» – ΟΔΕ, όπως μέχρι τώρα λέμε ΟΝΕ. Άρα όποιος θέλει βοήθεια (κι η Ελλάδα θέλει, απελπισμένα) θα «ενοποιηθεί». Εδώ που τα λέμε, αυτή την «ενοποίηση», με τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού και την επιτήρηση στα υπουργεία, εμείς στην Αθήνα την  έχουμε έτσι κι αλλιώς σήμερα. Ο βρεγμένος φοβάται τη βροχή;

Το θέμα εδώ δεν είναι να αναλύσουμε αν αυτή η ενοποίηση είναι σωστή ή λάθος, αν τη θέλουμε ή όχι.

Το θέμα είναι η Αλαμπάμα. Που τη βλέπω μπροστά μου, σαν να’ ναι τώρα: Ζέστη και χαλαροί ρυθμοί, τα τσιγάρα φτηνότερα από ό,τι στα Βόρεια των ΗΠΕ (γιατί ο Έλληνας είναι θεριακλής, τελείωσε), μπουζούκι σε κουτούκια, φτώχεια απλωμένη από άκρη σε άκρη, μόνο μη δούμε και κόσμο να μένει σε τροχόσπιτα, μόνο μη δούμε και τη νέα Κου Κλουξ Κλαν.

Ας μην είναι αυτή η Ελλάδα του 2020. Και με την ενοποίηση και χωρίς αυτήν, μπορούμε να είμαστε (να γίνουμε;) αξιοπρεπείς, συνεπείς και υπεύθυνοι. Να σώσουμε την παρτίδα. Και όλα τα παραπάνω δεν αποκλείουν ούτε το  τσιγάρο, ούτε το ρεμπέτικο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News