512
|

«Παρελάσεις: η καπότα του εθνικισμού»

Γιούλα Ράπτη Γιούλα Ράπτη 25 Μαρτίου 2015, 12:41

«Παρελάσεις: η καπότα του εθνικισμού»

Γιούλα Ράπτη Γιούλα Ράπτη 25 Μαρτίου 2015, 12:41

Τι είν' η πατρίδα μας; Η Ελλάδα; Όλη η Γη; Η παιδική μας ηλικία; Όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα…

Στην προσωπική μου πατρίδα, στη μαθητική ηλικία, παρέλαση δεν έζησα. Στο μικρό χωριό που μεγάλωσα, οι μόνοι επίσημοι ήταν ο παπάς, ο δάσκαλος και ο χωροφύλακας, λεωφόροι δεν υπήρχαν, ούτε μπάντες κι άρματα. Την εθνική επέτειο τη βγάζαμε απαγγέλοντας με στόμφο ποιήματα και ερμηνεύοντας σκετσάκια, του στιλ «Δέσπω μου ρίξε τ' άρματα».

Αλλά, νομοτελειακά, όλοι μεγαλώνουμε και οι παιδικές αναμνήσεις, νοσταλγικές ή άχαρες, μπαίνουν στην άκρη. Ακολουθεί πανεπιστήμιο, αμφισβήτηση, αναζήτηση και, δεν αποκλείεται, καμιά φορά και ενηλικίωση. Τότε, που πρέπει να απαντήσεις σε πολλά πώς και γιατί και σε μερικά δεν προλαβαίνεις κιόλας σ' αυτή τη ζωή.

Η πατρίδα, λοιπόν, με τον καιρό, καταλαβαίνεις ότι είναι μια έννοια-λάστιχο που τραβιέται μια απο δω και μια από κει για να τυλίξει ιδεολογίες, εμμονές, άδολο πατριωτισμό, πατριδοκαπηλεία, μιλιταριστικά ένστικτα, φασιστικά φρονήματα, κι ένα σωρό άλλα που δεν έχουν σχέση ούτε με κάμπους, ούτε μ' άσπαρτα ψηλά βουνά, ούτε με κάτι που 'χουμε μες την καρδιά.

Το αίνιγμα, τίθεται θορυβωδώς στις εθνικές επετείους, με επίκεντρο τις παρελάσεις, ξεχνιέται κατά καιρούς, και επανέρχεται όταν γενικά «μας φταίνε οι ξένοι» και το ελληνικό μας κύτταρο ξαναξυπνά. Η Αριστερά -όχι η «η πρώτη φορά»- η αριστερά πάντα, πίστευε ότι το μιλιταριστικό κατάλοιπο δικτατορικών καθεστώτων, οι μαθητικές παρελάσεις, έπρεπε να καταργηθεί, όπως και η πολυδάπανη και άνευ λόγου επίδειξη στρατιωτικών αρμάτων και αεροπλάνων.

Φέτος, βέβαια, έχουμε τη μοναδική πρωτοτυπία να έχουμε όλα αυτά και επιπλέον στρατιωτικές μπάντες να παιανίζουν τσάμικα και καλαματιανά. Γράφτηκαν πολλά και δεν έχει νόημα να προσθέσω κι εγώ κάτι επιπλέον γι' αυτόν τον συνδυασμό που συνειρμικά μας στέλνει πίσω στη δεκαετία του '60.

Από μόνη της, η μετατροπή της επετείου σε μια γιορτή, με τόσες υπέροχες μπάντες που έχουμε σ΄ όλη τη χώρα (η παραδοσιακή μουσική δεν ήταν μουσικό σάουντρακ της χούντας), θα ήταν μια καλή ιδέα, αν είχε καταργηθεί το υπόλοιπο «τελετουργικό». 

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τι να πει για τη γιορτή που εμπνεύσθηκε ο φουλ «πατριώτης» των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος, καταγράφεται κι αυτό στο αταίριαστο κυβερνητικό ζευγάρι, που προς τα «έξω» μπορεί να βρίσκει ακόμη (αντιμνημονιακό) λόγο (συν)ύπαρξης -αν κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί χλωμό πια- αλλά στο εσωτερικό μοιάζει ακόμη πιο αταίριαστο και κακόγουστο, σαν να φοράς τζιν με περικεφαλαία ή ταγιέρ με τσαρούχια…

Κλείνω όπως άρχισα. Με τις αναμνήσεις από τις εθνικές επετείους στα σχολικά χρόνια. Δανείστηκα τον τίτλο από τον συγγραφέα, ποιητή και φίλο Χρήστο Αγγελάκο, όπως και τη δική του μαθητική ανάμνηση από τις γιορτές της χούντας στο Καλλιμάρμαρο, με άρματα όπως Σαμουήλ στο Κούγκι, Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, Κανάρηδες με τη δάδα, κρυφά σχολειά και μονές της Αγίας Λαύρας: 

«Κι ενώ περνούσε από μπροστά μας το πανόραμα των εθνικών μας μύθων, κάτι τσίφτηδες αριστεροί μοιράσανε στα μαθητούδια προφυλακτικά, κι εκείνα τα φούσκωσαν και τα άφησαν να ανεβούνε περήφανα στον αττικό ουρανό. Προφανώς, και με τον νόμο των πιθανοτήτων, πρέπει να φούσκωσα κι εγώ ένα από δαύτα. Γνώρισα καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα 2-3 από κείνους τους "κακοήθεις" φαρσέρ, με κάποιους έγινα φίλος. Τους χρωστάω μέχρι σήμερα τη διαπίστωση πως οι παρελάσεις είναι η καπότα του εθνικισμού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News