Κι όμως, εγώ τον εντόπισα τον Λένιν στη Χρυσή Πλατεία. Απλώς ήξερα πού να ψάξω, μάλλον αυτό θα ‘ταν. Καθότι ξέρω απ’ έξω τα ράφια της «Σύγχρονης εποχής» όπως όφειλε ο συμπαθής καρατερίστας συντάκτης του κειμένου που έκανε το χείλι μας να σκάσει χαμόγελο. Βλέποντας, ταυτόχρονα, την τρίχα στο μπράτσο μας που σηκώθηκε κλαρίνο.
Και τι δεν συνάντησε η σύγχρονη προσωποποποίηση του ΚΔΟΑ*:
- Τον αγαθό, πληγωμένο Άγιο Βασίλη κρυμμένο σε ρούχα ζητιάνου έξω από το αγλαές μέγαρο του καταναλωτισμού (όντως πουθενά αλλού στην Αθήνα δεν βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους εξαναγκασμένους στην επαιτεία).
- Είδε δύο μεγάλους «εκδοτικούς οίκους» – γιατί προφανώς η διαφορά μεταξύ εκδοτικών οίκων και βιβλιοπωλείων τού είναι περιττή και άγνωστη.
- Μία 50άρα «σοφιστική» υπάλληλο που χαμογελούσε πικρά και μιαν άλλη που πούλαγε ακριβά σοκολατάκια, ξινή, όλες ξεθεωμένες από το απάνθρωπο ωράριο ώστε να εξυπηρετήσουν τους μπουρζουάδες.
- Είδε πλούσιους και φτωχούς, λακέδες και αφεντικά, όλες τις μεγάλες αλήθειες της ζωής αλλά ο Βλαδίμηρος πουθενά.
Κι εγώ τότε πώς τον ανακάλυψα; Ίσως γιατί ως κατάπτυστη αστή μιλάω στους ανθρώπους που δεν γνωρίζω, σε ανθρώπους που με εξυπηρετούν σε μια δουλειά, σε άλλους που σέβομαι στον πληθυντικό που είναι «διατύπωση της υποκρισίας και της δουλικότητας» κι ακόμη χειρότερο απολαμβάνω να μιλάω στον πληθυντικό; Ή μήπως γιατί ξέρω από κράνμπερι (κι όχι γκράνμπερι από τη γκράνα/τσουγκράνα) και ολίγα από σοκολάτες; Εν τέλει γιατί για όσα δεν ξέρω έχω την καθόλα ατιμωτική συνήθεια να ανοίγω λεξικό να ξεστραβωθώ.
Για λίγο είχε φύγει από τη Χρυσή πλατεία ο Λένιν, στο τσακ τον έχασε ο μικρός ακάματος επαναστάτης. Μια κι ήταν στη γειτονιά πέρασε από παρακείμενο μαιευτήριο να μιλήσει στις νεαρές νοσοκόμες για τη σημασία του ποτηριού που παραμένει ανέγγιχτο από άλλα χείλη.
Αχ βρε Μποστ που είσαι… το κείμενο που ασμένως υιοθέτησε το left.gr θα ‘ταν λουκούμι για τα χέρια του: Αστοιχείωτοι όλων των χωρών ενωθείτε.
*για όσους δεν τα πανε καλά με τα αρχικά – ΚΔΟΑ που είχε πιένες στη δεκαετία του '80 σημαίνει Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια και το επιφυλάσσαμε για τους τότε τσιμεντωμένους. Πού να ξέραμε.