Κυριακή 8 το βράδυ, βλέπω ειδήσεις στον Αντέννα. Ο Γιώργος Κούρος λέει ότι δύο χρόνια μετά την ανακοίνωση για απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, δεν ξέρουμε ακόμη πόσοι είναι. Άλλο νούμερο λέει το υπουργείο Οικονομικών, άλλο το υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης. Η διαφορά μεταξύ τους; Όχι δεκάδες υπάλληλοι, όχι εκατοντάδες, αλλά ογδόντα χιλιάδες. Ογδόντα χιλιάδες! Με χίλια ευρώ καθαρό μηνιαίο μισθό κατά μέσο όρο ο καθένας, αν συνυπολογίσεις την ασφάλισή τους και τα δώρα, ο καθένας κοστίζει περίπου 22.500 ευρώ το χρόνο στο κράτος. Και συνειδητοποιείς ότι η διαφορά των 80.000 υπαλλήλων είναι μια διαφορά που πλησιάζει τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Δηλαδή η ελληνική οικονομία είναι σε τέτοια ωραία κατάσταση που 2 δις πάνω, 2 δις κάτω δεν μας κάνουν διαφορά; Και δεν μπορεί η κυβέρνηση να καταλήξει ποιο είναι το άτιμο το σωστό νούμερο;
Έχω θυμώσει. Πολύ.
Γιατί είναι οι υπολογισμοί των δύο υπουργείων τόσο διαφορετικοί; Μας κοροϊδεύουν; Είναι ανίκανοι να τα βάλουν κάτω – σε διάστημα δύο χρόνων!!! – και να βρουν το σωστό αποτέλεσμα; Παίζουν πολιτικά παιχνίδια, άλλα το ένα υπουργείο και άλλα το άλλο; Τι στο καλό συμβαίνει;
Όχι, δεν έχω θυμώσει, είμαι εκτός εαυτού. Μονολογώ και μ’ ακούει ο άντρας μου στωικά. Δεν σχολιάζει. Τι να σχολιάσεις, όταν κάθε μέρα ακούς κάτι εξίσου εξοργιστικό; Έχει νόημα; Δεν ξέρω. Είμαι θυμωμένη, είμαι απογοητευμένη και απελπίζομαι για το μέλλον. Πώς θα γίνει να αλλάξει κάτι; Ποιος θα πει την αλήθεια;
Όταν ο θυμός όλων μας γίνει απελπισία, φοβάμαι ότι θα συμβούν πολύ άσχημα πράγματα. Πώς θα το αποφύγουμε; Ποιος θα ανατρέψει το σκηνικό της απάτης;
Ποιος θα πει την αλήθεια; Θα τον ψηφίσω. Αλλά πώς θα ξέρω ότι είναι η αλήθεια αυτό που μου λέει; Αυτό με βασανίζει. Και μαζί μου βασανίζονται εκατομμύρια Έλληνες. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Ποιον να πιστέψεις πια;