«Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο 
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι …»

Ευτυχώς, υπάρχουν εκείνοι που το αναγνωρίζουν, το αντέχουν και το εμπιστεύονται, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας.

Ναι, η κοινωνία -σε αυτούς τους χαλεπούς και ασυνάρτητους  καιρούς- μπορεί να επιλέξει τους εκπροσώπους της με ορθοφροσύνη, να αξιολογήσει τις προτάσεις τους με σύνεση, να πιστέψει ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Το έπραξαν οι δικηγόροι, ένα από τα πιο μορφωμένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, οι επιστήμονες που συμμετέχουν στην πιο ευαίσθητη πτυχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, στην απονομή της δικαιοσύνης. Σε μια κρίσιμη στιγμή έστριψαν το τιμόνι προς τη σωστή οχθη.

Είδαν στον συνάδελφό τους, Βασίλη Αλεξανδρή, τον εξαίρετο ποινικόλογο, έναν καλλιεργημένο και ευγενή άνθρωπο με πολιτική σκέψη, προσγειωμένο αλλά και οραματιστή, με πίστη στη συλλογικότητα. Αυστηρό αλλά δίκαιο στις κρίσεις του για τους άλλους, με σεβασμό στη διαφορετική άποψη, με αγωνία και θυμό για τα συμβαίνοντα στη χώρα και στο χώρο του, δίχως όμως  να χάνει το μέτρο και τον στόχο από τα μάτια του. Με συγκεκριμένο πρόγραμμα για το πώς θα κινηθεί, απαιτώντας(!) να κρίνεται και να δινει λογαριασμό στους συναδέλφους του. Οι δικηγόροι της Αθήνας είδαν στο πρόσωπό του την προοπτική ο κλάδος τους να κινηθεί στις ράγες που του αρμόζει. Να σταματήσει η προλεταριοποίηση και η απαξίωση επιστημόνων με τίτλους και προσόντα. Χωρίς δημαγωγικές κραυγές, αλλά με αποφασιστικότητα, να διεκδικηθούν όσα πρέπει -εντός και εκτός συνόρων, γιατί δυστυχώς η κρίση μας περιχαράκωσε- μακριά από τη χειραγώγηση μηχανισμών εξουσίας και από χρεωκοπημένες κομματικές σχολές σκέψης.

Ήταν στα' αλήθεια αστεία -για όποιον γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα- όλη αυτή η σπουδή κομμάτων, κινήσεων με αριθμητικούς προσδιορισμούς, μέσων ενημέρωσης και αναλυτών της συμφοράς, να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένο πολιτικό κάδρο ο υποψηφιος πρόεδρος. Το παλιό πάντα θα τρομάζει όταν διαπιστώνει ότι έφθασε η ώρα του καινούργιου. Είμαι βέβαιη ότι το αποτέλεσμα της δικηγορικής κάλπης θα καταστήσει ακόμη πιο σαφές ότι δεν πρέπει να κάνουμε λογαριασμούς χωρίς την κοινωνία. Στο τέλος, εκείνη γελάει καλύτερα απ' όλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News