Στην επίσημη πρεμιέρα της μουσικής παράστασης για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη στο Badminton, οι περισσότεροι ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Στις πρώτες σειρές των επισήμων αναφέρομαι (για τους άλλους 2.000 πώς μπορώ να ξέρω;).

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είχαν τον Χαϊκάλη και την κυρία του. Το ΠΑΣΟΚ τον κ. Πρωτόπαπα, η Νέα Δημοκρατία τον κ. Γκιουλέκα και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, πλαισιωμένο από βουλευτές και οικονομικούς συμβούλους. Βέβαια, από αρχηγούς είχαμε και τον νέο Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος τον Δημήτρη Κουτσούμπα με τη γυναίκα του και δυο βλοσυρούς «συντρόφους» που τον συνόδευαν σε κάθε του βήμα (σε αντίθεση με τον Αλέξη που ήταν χωρίς φρουρούς και μόνο με την Περιστέρα στο πλευρό του). Α, να μην ξεχάσω να σας πω για τον Κωστή Στεφανόπουλο. Ήταν και αυτός εκεί! Χρειαζόταν βοήθεια για να περπατήσει, αλλά καμία βοήθεια για να πει τα εύστοχά του. Ίσως ο καλύτερος Πρόεδρος που είχαμε ποτέ. Τι ίσως; Σίγουρα!

Η παράσταση ωραία -η ζωή και τα τραγούδια του Μίκη σαν παραμύθι- αν κι οι ειδικοί μεμψιμοιρούσαν. «Τα χορευτικά ήταν επιπέδου επιθεώρησης», «ο Βαλτινός είναι καλός ηθοποιός, αλλά δεν είναι τραγουδιστής», «αυτός που έφτιαξε τα βίντεο ήταν πιο πολύ φίλος του Φιντέλ Κάστρο παρά του Μίκη»…

Τέλος πάντων, αυτά θα τα ακούσετε ίσως και στα κανάλια, γιατί ήταν όλα εκεί. Κυνηγούσαν τον Μικρούτσικο, τον Σαββόπουλο, τον Μίμη Πλέσσα, τον Νταλάρα, τη Σαπουντζάκη (ναι, τη Zωζώ), τον Νίκο Κούνδουρο (με ένα βαρύ ραβδί στο χέρι αντί για μπαστούνι) και, βέβαια, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που όμως δεν είχε χρόνο για τις κάμερες γιατί έπρεπε να μιλήσει με όλες τις γυναίκες του Badminton.

Σταματώ εδώ γιατί αν συνεχίσω λίγο ακόμη, το protagon θα με στέλνει για ρεπορτάζ στις πρεμιέρες. Στο τέλος, λοιπόν, της παράστασης, 3 ώρες και 30 λεπτά -ευχαρίστως θα έκοβα 40- συνάντησα τη Λαοκρατία. Δεν είναι κρίση μεγαλείου, είναι γεγονός. Η κυρία Λαοκρατία Λάκκα είναι η νονά του Αλέξη. Η ίδια είναι βαφτιστήρι του Άρη Βελουχιώτη! Βγαίνουν τα χρόνια; Βγαίνουνε – για να το λέει βγαίνουνε. Συζητούσαμε λοιπόν για το Αθαμάνιο, το χωριό του Αλέξη Τσίπρα στα Τζουμέρκα –έχω κάνει εκπομπή εκεί μαζί του το 2009– ώσπου, ξαφνικά, μου λέει: «και γιατί οι δημοσιογράφοι δεν υποστηρίζετε τους καθηγητές; γιατί δεν καλείτε τον κόσμο να βγει στους δρόμους, να ακυρωθούν οι εξετάσεις και να μην περάσει της κυβέρνησης;». Χαμογελώντας προσπάθησα να εξηγήσω στην κυρία Λαοκρατία ότι αυτό δεν είναι ακριβώς το σενάριο που συναρπάζει τον κόσμο (άλλωστε, το 70% του κόσμου διαφωνεί με την απεργία μέσα στις εξετάσεις – δημοσκόπηση της Κapa Research) αλλά η Λαοκρατία δεν με άκουγε. Ούτε τη φίλη της δεν άκουγε -της ίδιας ηλικίας και προφανώς της ίδιας πολιτικής παιδείας- που προσπαθούσε και αυτή να της πει ότι «ο κόσμος δεν θέλει απεργία μέσα στις εξετάσεις».

«Ο κόσμος θέλει να βγει στον δρόμο, αλλά δεν τον βοηθάτε», μου φώναξε φεύγοντας. Την ίδια φράση, περίπου, την είχα ακούσει και στο διάλειμμα της παράστασης. Συζητούσαμε με τον Αλέξη Τσίπρα για τα βάσανα των ημερών, όταν μια κυρία πετάχτηκε μπροστά του: «Αλέξη, κάλεσε αύριο τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Ένα εκατομμύριο κόσμος θα σε ακολουθήσει και θα τελειώνουμε με αυτούς». Λίγο πριν στη σκηνή τραγουδούσαν «Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου» -όχι οι Beatles, αλλά ο Θωμαΐδης, ο Μακεδόνας και η Νέγκα, έξοχοι και οι τρεις- και η έκρηξη της κυρίας δε με ξάφνιασε. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το αντιμετώπισε με το χιούμορ που έπρεπε: «αν είναι τόσο εύκολο, να το κάνω λοιπόν»… «Να το κάνεις γιατί αυτό θέλει η κοινωνία», επέμεινε η κυρία.

Τι θέλει, λοιπόν, η κοινωνία;

Στα Προπύλαια κάποιοι δάσκαλοι αποδοκίμασαν συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ φωνάζοντας, ρυθμικά, «πουλημένοι». Αν δει κανείς τα βίντεο στο youtube θα διαπιστώσει ότι ο καβγάς ήταν πάλι για την κοινωνία. Οι δάσκαλοι έλεγαν ότι η κοινωνία θέλει γενική απεργία τις ημέρες των εξετάσεων. Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, στο τέλος μιας ανεμικής συγκέντρωσης, έλεγαν ότι «με κάτι τέτοια ξεκόβουμε από την κοινωνία». Το ίδιο και στο Τυμπάκι της Κρήτης. Θα έχετε μάθει για τον καβγά. Οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, διαφωνούν με τη δημιουργία μεγάλου εμπορικού λιμανιού στα Νότια της Κρήτης, οι κάτοικοι όμως της περιοχής λένε "ναι" στο έργο. Το ίδιο και στις Σκουριές (στο όνομα της κοινωνίας αντιδρούν οι κάτοικοι – στο όνομα της κοινωνίας επιμένουν οι εργαζόμενοι). Μέχρι και ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, ερμηνεύοντας την κοινωνία, είπε ότι «δεν αντέχουμε άλλο» (παρουσία του Τσίπρα το είπε), στη συνέχεια, βέβαια, είπε ότι «η κοινωνία θέλει να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων» (είχε φύγει ο Τσίπρας και είχε έρθει ο Σαμαράς). Όλοι Πυθίες της κοινωνίας λοιπόν. 

Αλλά πώς ξεστράτισα έτσι; Και από τον Μίκη (που απέδωσε έξοχα κατά την άποψή μου ο Άρης Λεμπεσόπουλος – άψογος όσο και η «μητέρα» του, η Φιλαρέτη Κομνηνού) έφτασα στον ΣΕΒ; Η Λαοκρατία φταίει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News