488
|

Η Αθήνα είναι δική μου

Μαργαρίτα Μυτιληναίου Μαργαρίτα Μυτιληναίου 15 Φεβρουαρίου 2012, 06:33

Η Αθήνα είναι δική μου

Μαργαρίτα Μυτιληναίου Μαργαρίτα Μυτιληναίου 15 Φεβρουαρίου 2012, 06:33

Η Αθήνα είναι δική μου, ρε μεγάλε. Δεν είναι δική σου. Ποτέ δεν ήταν. Ούτε τα μάρμαρα που έσπασες από τα πεζοδρόμια είναι δικά σου, ούτε τα νεοκλασικά κτήρια που έκαψες, ούτε τα μαγαζιά που κατέστρεψες, ούτε τα κινητά, οι υπολογιστές και τα ρούχα που έκλεψες. Τίποτα από όλα αυτά δεν σου ανήκει. Τίποτα.

Δεν με νοιάζει να δω το πρόσωπό σου κάτω από την κουκούλα που φοράς. Δεν θέλω να ξέρω αν είσαι ακροδεξιός ή ακροαριστερός. Το ίδιο μου κάνει. Ίδιοι είσαστε εσείς που τα σπάτε στην πόλη μου. Σιγά μη με νοιάξει η ιδεολογία σας. Σιγά μην προσπαθήσω να σας μεταπείσω. Δεν έχω άλλη υπομονή.

Η Αθήνα δεν είναι δική σου, κύριε Παπουτσή. Έχω βαρεθεί να στα λέω. Για πόσο ακόμα θα μπερδεύεις τα πραγματικά επιχειρησιακά σχέδια με τo Risk και το Stratego; Για πόσο ακόμα νομίζεις ότι θα με κοροϊδεύεις; Για πόσο ακόμα θα χαμογελάς μ’ αυτή την ψεύτικη σιγουριά σου; Για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι πίσω από λανθασμένες επιλογές, γνωστούς-άγνωστους, ελλιπή πληροφόρηση και τόνους δακρυγόνων;

Ε, λοιπόν, στο ξαναλέω: η Αθήνα είναι δική μου. Είναι δική μας. Μόνο δική μας. Κανένας φόβος δεν πρέπει να μας εμποδίζει να κατεβαίνουμε στο κέντρο της, να περπατάμε στους δρόμους της, να νιώθουμε τους ρυθμούς της, τους παλμούς της καρδιάς της που, ναι, χτυπάει ακόμα. Κανένας κουκουλοφόρος ή ματατζής με δακρυγόνα ή ακραίος γραφικός δεν θα καταφέρει να με διώξει από την πόλη μου. Κανένας. Και αυτό το λέω έχοντας βιώσει για τα καλά το ρόλο της παθούσας, του θύματος. Δεν αερολογώ, κατάλαβες;

Η Αθήνα μου δεν είναι η ζούγκλα σου, παρ’ το χαμπάρι. Εσύ που χτυπάς στο ψαχνό, με ή χωρίς στολή, είσαι πια έξω από τις ανοχές και τις αντοχές μου. Εσύ που λες ότι «..ηθικές τράπεζες είναι οι καμένες τράπεζες, ακόμα κι αν στεγάζονται σε νεοκλασικά κτήρια..» είσαι πια εχθρός μου. Δε θέλω να μιλάω μαζί σου. Δεν έχουμε τίποτα να μοιραστούμε. Μόνο να χωρίσουμε έχουμε. Τα κτήρια που εσύ καις με τα λόγια και άλλοι με μολώτοφ, βρίσκονταν στην πόλη πριν να γεννηθείς και, ελπίζω να εξακολουθήσουν να αντέχουν ακόμα κι όταν οι δύο μας θα έχουμε περάσει πια σε άλλη διάσταση. Τα σινεμά που πήγες να κάψεις είναι τα νιάτα και οι έρωτες και η ανεμελιά μου. Κατάλαβες; Οι άνθρωποι που εσύ φρόντισες να χάσουν τις δουλειές τους με τις τόσες καταστροφές που προκάλεσες, τι μπορούν να σου πουν; Γιατί αυτοί να είναι ψύχραιμοι μαζί σου; Γιατί η δική σου οργή να είναι μεγαλύτερη από τη δική τους; Επειδή εσύ φοράς κουκούλα; Όχι, ρε φίλε. Όχι.

Η Αθήνα είναι δική μου. Είναι δική μας. Και τώρα είναι η ώρα να της δείξουμε πόσο πολύ την αγαπάμε, πόσο πολύ τη νοιαζόμαστε. Η σκούπα του καθενός πρέπει να καθαρίσει την πόλη από τους φόβους. Τους δικούς μας φόβους. Είμαστε πιο πολλοί. Είμαστε πιο δυνατοί. Είμαστε μαζί. Μπορούμε να γίνουμε η Αθήνα που θέλουμε.

ΥΓ. «..και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος..», Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News