Δεν γνωρίζω τα ονόματα του ζευγαριού που κάθονταν δίπλα μου στην χθεσινή πτήση για το Παρίσι. Η κυρία που πληθωρικά άπλωνε το χέρι της επάνω μου χωρίς κανέναν δισταγμό έσκασε ένα πελώριο χαμόγελο στην απογείωση ενώ έκανε τον σταυρό της. Ο κύριος, πιο σιωπηλός, περίμενε τη σύζυγο να κάνει την αρχή. «Είσαι Ελληνίδα;» με ρώτησε. «Ναι» απάντησα. «Πηγαίνουμε στην Στοκχόλμη για την αποφοίτηση της κόρης μας, μόλις τελείωσε το διδακτορικό της» είπε για να ξεκινήσει την αφήγηση της. Δεν ήταν πάνω από πενήντα χρόνων, εύσωμη, με έντονα μαύρα μάτια και μια πελώρια καφέ τσάντα που δεν άφησε λεπτό κατά τη διάρκεια της πτήσης. Το ζευγάρι ήταν Αλβανοί και ζούσαν στην Κέρκυρα. Πριν από μια εβδομάδα μέτρησαν 18 χρόνια στην Ελλάδα. Μου εξήγησαν σε σπαστά ελληνικά πώς σε όλη τους τη ζωή δούλευαν. Η Ελλάδα τους έδωσε αυτή την ευκαιρία.

Μεγάλωσαν δύο κόρες. Η πρώτη, 28 χρονών σήμερα ζει στην Στοκχόλμη, όπου ολοκληρώνει το διδακτορικό της στην μικροβιολογία. Το κορίτσι τελείωσε βιολογία στην Αλεξανδρούπολη, πρώτη μαθήτρια, έπειτα έκανε το μεταπτυχιακό της στην Αμερική για να καταλήξει στην Σουηδία. Η μικρότερη δεν έβρισκε δουλειά στην Ελλάδα. Είχε ωστόσο σπουδάσει ξενοδοχειακές επιχειρήσεις σε μια ιδιωτική σχολή. Σήμερα ζει στο Άμπου Ντάμπι και δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο. Μαθαίνει Γερμανικά και Γαλλικά για να ζήσει στην Ελβετία. «Έχει όνειρα. Τίποτε από αυτά δεν θα γίνονταν αν δεν είχαμε έρθει στην Ελλάδα. Δουλέψαμε σκληρά όλη μας τη ζωή, αλλά μας δόθηκαν ευκαιρίες. Τα παιδιά μας είναι μακριά σήμερα αλλά δεν πειράζει, φτιάχνουν το μέλλον τους» είπε ο κύριος με τις βαθιές ρυτίδες στα μάτια.

Το ζευγάρι ήταν αγχωμένο. Πρώτη φορά ταξίδευαν, δεν γνώριζαν σε ποια πύλη να πάνε, σε ποια γλώσσα να μιλήσουν στον μέλλοντα γαμπρό τους, τον οποίο θα γνώριζαν για πρώτη φορά σύντομα στη Σουηδία. Η ξανθιά κυρία μου εξήγησε πως μεγάλωσε τα κορίτσια της με ελληνικές αρχές, αυστηρά, τους έμαθε πώς να είναι έντιμες,  να είναι καλοί άνθρωποι. Μου είπε επίσης πόσο ευγνώμονες ήταν για τα δημόσια σχόλια της Ελλάδας που φοίτησαν τα κορίτσια τους, πόσο πολύ τις βοήθησαν οι δασκάλες τους. «Στην Αμερική η κόρη μας έζησε μεγάλο ρατσισμό, αλλά εδώ στην Ελλάδα ήμασταν καλοδεχούμενοι» συμπλήρωσε.

Το ταξίδι τελείωσε. Καθώς το αεροπλάνο άγγιζε τον διάδρομο σκεφτόμουν πως είχα μόλις βιώσει μια άλλη ελληνική πραγματικότητα. Και πως για κάποιους έως πρόσφατα η Ελλάδα ήταν η γη της επαγγελίας, η Αμερική τους. Ήρθαν εδώ με τίποτε και τα κατάφεραν. Σήμερα δεν τα καταφέρνουν ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες. « Η ζωή δεν τελειώνει έτσι απλά. Μπορείς πάντοτε να χτίσεις ένα άλλο μέλλον για τον εαυτό σου. Αν δεν σε θέλει η χώρα σου φεύγεις, πας αλλού, εκεί όπου μπορείς να χτίσεις ένα μέλλον για τα παιδιά σου» κατέληξε ο κύριος λίγο πριν βγει από το αεροπλάνο. Φαίνονταν αισιόδοξοι οι άνθρωποι πράγματι. Παρόλα αυτά ενώ εκείνοι απομακρύνονταν για τον Βορά, το μόνο πράγμα που εγώ σκεφτόμουν είναι πως τους είχε φάει η ξενιτιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News