Πριν από κάποια χρόνια, στην Ιρλανδία, είχε βγει ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης των Ιρλανδών δασκάλων στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εάν θυμάμαι καλά, είχε δοθεί ένας χρόνος περιθώριο, ώστε να περάσουν όλοι επιδοτούμενα σεμινάρια, προκειμένου να μπορούν πιστοποιημένα να χειρίζονται, σε βασικό έστω επίπεδο, τα νέα αυτά μέσα. Όσοι δεν ολοκλήρωναν επιτυχώς τα σεμινάρια αυτά, θα απολύονταν.

Διαβάζω τα ρεπορτάζ για την περιβόητη αξιολόγηση στο ελληνικό δημόσιο, που όπως όλα δείχνουν, πέθανε στη γέννα. Η Καθημερινή της 3ης Αυγούστου γράφει: «…κανένας υπάλληλος δεν πρόκειται να απολυθεί βάσει της αξιολόγησής του, ούτε πρόκειται να υποστεί μισθολογικές κυρώσεις ή οποιαδήποτε άλλη αρνητική υπηρεσιακή μεταβολή».

Εμείς δηλαδή θα παριστάνουμε ότι αξιολογούμε και αυτοί θα υποκρίνονται ότι αξιολογούνται.

Προτού σκεφτεί κανείς ότι είμαι υπέρ απολύσεων, να ξεκαθαρίσω κάτι που όλες οι μετρήσεις το λένε: το ελληνικό δημόσιο δεν είναι πλέον υπεράριθμο. Είναι υποστελεχωμένο, με προσωπικό που αναλώνεται σε άχρηστες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Κοινώς, και δύσχρηστο και αναποτελεσματικό.

Διατυπώνω λοιπόν τις εξής απορίες:

1. Έκατσε κανένας υπουργός να αναρωτηθεί και να αποσαφηνίσει τι ακριβώς θα πρέπει να παράγει και να εξυπηρετεί η κάθε υπηρεσία, ούτως ώστε να ξέρουμε αν το επιτυγχάνει; Και ειδικά, ανά τομέα και τμήμα;

2. Εάν ναι, προσπάθησε να διευκολύνει η κάθε υπουργάρα, μέσω προϊσταμένων και επιτελικών σχεδίων, την αύξηση της αποτελεσματικότητας της κάθε υπηρεσίας;

3. Εάν ναι, έχει να μας παρουσιάσει συγκεκριμένα αποτελέσματα, με αριθμούς κ.λπ.;

4. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι σε θέση να αξιολογήσει με κάποιο τρόπο τους υπουργούς του; Και ποιος είναι αυτός; Γιατί, στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ουδείς εξήγησε γιατί έφυγαν αυτοί που έφυγαν και γιατί μπήκαν αυτοί που μπήκαν. Φύγε εσύ έλα εσύ ή αλλιώς μπάτε υπουργοί αλέστε. Κοινώς, για να αξιολογήσεις πρέπει κι εσύ να αξιολογείσαι υπουργέ μου.

5. Εάν ένας υπάλληλος είναι ανεπίδεκτος και πατώσει σε όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης, θα συνεχίσει να δουλεύει εκεί που είναι, σαν να μην τρέχει τίποτα; Πώς θα τον κάνουμε να βελτιωθεί; Και αν δεν βελτιωθεί, θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τον κόσμο; Ούτε μια μικρή τόση δα μετάταξη; Μήπως ο υπάλληλος στο γκισέ, είναι τελικά καλύτερος ως κλητήρας;

6. Τα συνδικάτα, ή μάλλον οι ηγεσίες τους, είναι σίγουρες ότι υπερασπίζονται το σωστό, όταν τσουβαλιάζουν άξιους και ανάξιους, στο όνομα χαριστικών κεκτημένων; Είναι τα συνδικάτα του δημοσίου σοβαροί εκπρόσωποι, τη στιγμή που αυτά πρώτα θα έπρεπε να προτείνουν τρόπους αξιολόγησης υπηρεσιών και προσωπικού;

7. Ποιος και πώς θα αξιολογεί τους αξιολογητές; Και αν και οι αξιολογητές πατώσουν στην αξιολόγηση, πάλι καμία επίπτωση δεν θα έχουν κι αυτοί με τη σειρά τους, αλλά θα συνεχίσουν να αξιολογούν αμέριμνα;

8. Πώς να συμπαρασταθώ ο έρμος στον κάθε απολυμένο, όταν χωρίς αξιολόγηση δεν γνωρίζω αν κάνει καλά τη δουλειά του; Δεν είναι μόνο το δικαίωμα στην εργασία ιερό -λέω εγώ τώρα- αλλά και η υποχρέωση στην ποιοτική εργασία και την υπευθυνότητα. Πώς τη μετράμε αυτή;

9. Γιατί κανείς δεν διατυπώνει τρόπο αξιολόγησης από τους ίδιους τους πολίτες; Μάλλον γιατί αντιλαμβάνεται τι βαθμολογία θα έπαιρναν υπηρεσίες όπως ο ΟΑΕΕ, οι Πολεοδομίες, το ΙΚΑ, οι περισσότεροι δήμοι κ.λπ., κ.λπ.

(Ιντερμέδιο με δύο περιπτώσεις:

α. Η ελληνική εταιρεία ΤΟΒΕΑ εφηύρε κάτι εξαιρετικό: μία ράμπα, με ένα μετακινούμενο επάνω της ειδικό κάθισμα, όπου δίνει τη δυνατότητα σε άτομα με ειδικές ανάγκες και αναπηρία να μπαίνουν στη θάλασσα. Την εφεύρεσή της την προμηθεύτηκαν κάμποσοι Δήμοι -μπράβο. Δυστυχώς, πολλές από αυτές τις ράμπες έμειναν στις αποθήκες λόγω απροθυμίας του προσωπικού των δήμων να τις συντηρήσει ή να ασχοληθεί με αυτές. (πηγή: Καθημερινή, 29/6/14).

Πιθανώς θα έπρεπε να προσληφθεί ειδικός μόνιμος συντηρητής ράμπας, που θα δούλευε μόνο το καλοκαίρι, αλλά θα πληρωνόταν επί 12άμηνο.

β. Σε γνωστότατο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο, το μόνιμο προσωπικό του, όταν εργάζεται στις, βραδινές βέβαια, παραστάσεις του θεάτρου, πληρώνεται υπερωρία, καθότι το καθεστώς πρόσληψης ορίζει πρωινό ωράριο! Όταν δε το θέατρο δεν διαθέτει πόρους για παραγωγή ή αργεί, πληρώνονται κανονικά σε αργομισθία (!!). (πηγή: η προσωπική μου πείρα).

Τέλος ιντερμέδιου)

Έχουμε παραδοθεί στην ισοπέδωση και την αδιαφορία πατριώτες. Ο υπάλληλος του ΟΑΕΕ, του πλέον δυσκοίλιου δημόσιου οργανισμού, δέχεται αδιαμαρτύρητα να συμπληρώνει χαρτιά επί χαρτιών, να σφραγίζει, να ζητάει πιστοποιητικά επί πιστοποιητικών από τον κάθε πολίτη για την παραμικρή διαδικασία. Και το συνδικάτο του δεν έχει τίποτα να πει για αυτή την ταλαιπωρία. Τι θες δηλαδή, ακούω τον συνδικαλισταρά, να μηχανογραφηθούν οι υπηρεσίες και να απολυθούν οι συνάδελφοι; Γιατί το ένα συνεπάγεται το άλλο, μόνο στη Ελλάδα ισχύει.

Μια τελευταία ερώτηση και κλείνω:

Πόσοι εργαζόμενοι στο δημόσιο αγωνιούν και προσπαθούν για την προσωπική τους βελτίωση; Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί, έχω γνωρίσει αρκετούς.

Να μην επιβραβευθούν έστω κάπως; Σύμφωνοι, άιντε, να μην τιμωρηθεί ο κακός. Αλλά ο καλός, να μην επιβραβευθεί τουλάχιστον; Έστω λίγο;

Σας ασπάζομαι,
Νίκος.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News