«Πρέπει να προσέξεις καθώς περπατάς ανάμεσα στις τέντες. Ο ήλιος κι ο αέρας μπορεί να σε προδώσουν. Αν η σκιά σου πέσει πάνω στο ύφασμα ο ελεύθερος σκοπευτής θα σε εντοπίσει… Πέφτεις νεκρός. Αν φυσήξει αέρας και σηκωθεί το πανί για ένα λεπτό, μένεις εντελώς εκτεθειμένος… Μπαμ!».
Ο Φράνκο Πατζέτι το 2013 είχε πάει απεσταλμένος του αμερικανικού περιοδικού Time στο Χαλέπι της Συρίας. Ηδη ο εμφύλιος πόλεμος βαστούσε στη χώρα δύο χρόνια και ήδη η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη πόλη της Συρίας είχε καταστραφεί.
Οταν έφτασε στο Χαλέπι, είδε μέσα στα χαλάσματα να εκτυλίσσεται μια απίστευτη ιστορία. Μια ιστορία από την οποία έβλεπε μόνο την κουρτίνα. Το πίσω μέρος το φανταζόταν.
Η πόλη, οι δρόμοι, ήταν γεμάτοι από τέντες. Τέντες σαν αυτές που έχουμε στα μπαλκόνια. Τα μπαλκόνια όμως είχαν γκρεμιστεί, και οι γυναίκες, αυτές που είχαν μείνει πίσω στην πόλη, τις πήραν, τις έδεσαν μεταξύ τους και τις άπλωσαν στους δρόμους σαν μπουγάδα, για να προστατευτούν. Για να μπορούν να κινούνται αθέατες από τους σκοπευτές, μέσα στα χαλάσματα των πρώην σπιτιών τους.
Οταν ο Πατζέτι τηλεφώνησε από το Χαλέπι στα γραφεία του περιοδικού στη Νέα Υόρκη για να πει στους αρμόδιους τι φωτογράφιζε εκείνοι δεν καταλάβαιναν. «Οχι, δεν φωτογραφίζω τη μάχη, φωτογραφίζω τις τέντες. Αυτή είναι η μάχη των αμάχων. Αυτή είναι η ιστορία της πόλης, τώρα που μιλάμε».
Η αθέατη ιστορία πίσω από της τέντες δημοσιεύθηκε 8 Απριλίου του 2003 στο Time. Είναι πράγματι μια εκπληκτική σειρά φωτογραφιών. Χωρίς κόσμο αλλά τόσο ζωντανή. Χωρίς νεκρούς αλλά τόσο μακάβρια.
Αυτή την «ιστορία» είδαν ο Ντομένικο Ντόλτσε και ο Στέφανο Γκαμπάνα, και αποφάσισαν να τηλεφωνήσουν στον βετεράνο φωτογράφο των πολέμων για να του ζητήσουν να αναλάβει τη νέα καμπάνια του οίκου τους, με τίτλο «Νάπολη».
Τι κοινό μπορεί να έχει η Νάπολη με το Χαλέπι; Η πρώτη, είναι μια πόλη ολοζώντανη. Το δεύτερο είναι μια πόλη νεκρή. Ομως και οι δύο έχουν φως. Και οι δύο έχουν γκρι κτίρια. Και οι δύο έχουν «μπουγάδες» απλωμένες στους δρόμους.
«”Κάνετε λάθος το όνομα”, είπα στον βοηθό του Ντομένικο Ντόλτσε. “Εγώ δεν είμαι φωτογράφος μόδας. Είμαι πολεμικός ανταποκριτής. Δεν είμαι αυτός που ζητάτε”». Το μόνο πράγμα είχε κάνει μέχρι σήμερα ο Πατζέτι, σχετικό με τη μόδα, ήταν μαθητεία στον σκοτεινό θάλαμο για σπουδαίους φωτογράφους μόδας. Είχε σπουδάσει χημικός και ο σκοτεινός θάλαμος ήταν η πρώτη του ενασχόληση με τη φωτογραφία. Εκείνα τα πρώτα χρόνια δούλεψε για τον Χέλμουτ Νιούτον και τον Χερμπ Ριτς. Ως εκεί. Μετά πήγε στους πολέμους. Σε όλους τους πολέμους, των τελευταίων 30 ετών.
Τότε πήρε το ακουστικό ο Ντομένικο και του είπε ότι δεν τον ενδιέφεραν να φαίνονται τα ρούχα. «Θέλω να φωτογραφίσεις τον κόσμο. Την πόλη, τη ζωή».
«Ναι αλλά μπορεί να έχεις τελικά μία διαφήμιση ρούχων στην οποία τα ρούχα δεν θα φαίνονται καλά» απάντησε ανήσυχος ο Πατζέτι.
Ο Ντομένικο Ντόλτσε γέλασε και είπε «Ετοιμάσου!».
Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς το βλέπετε ανάμεσα στις φωτογραφίες με τις τέντες του Χαλεπίου. Ο κόσμος Νάπολη είναι εμφανής, η ζωή και το χρώμα αναβλύζουν μέσα από τις εικόνες. Τα κτίρια ξεχωρίζουν, στητά, καθώς πέφτει πάνω τους το φως.
Ο Φράνκο Πατζέτι είναι χαρούμενος με τις φωτογραφίες του. «Αν μη τι άλλο είναι αληθινές. Δεν είναι σκηνοθετημένες, δεν είναι προετοιμασμένες. Δεν υπάρχει τακτοποίηση, υπάρχει μόνο χάος, το χάος της Νάπολης. Τις στείλαμε για ρετούς στον καλύτερο επεξεργαστή στη Νέα Υόρκη – τον αποκαλούν “Ρέμπραντ του ρετούς”. Ηθελε να φτιάξει το φως. Του εξήγησα ότι δεν θέλαμε όλες οι εικόνες να είναι το ίδιο φωτισμένες, όπως λέει ο κανόνας στη διαφημιστική φωτογραφία».
«Εμείς θέλαμε να δείξουμε τη ζωή», λέει ο φωτογράφος των πολέμων Φράνκο Πατζέτι. «Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες μου είναι καλές. Το σίγουρο πάντως είναι πως αν πέσουν στα χέρια κάποιου το 2050, αυτός θα μπορούσε να πει, “Να, η Νάπολη το 2016 ήταν έτσι”!».