Ηταν το πρόσωπο μιας λαμπερής, πιο όμορφης, εποχής, η μούσα κολοσσών της Εβδομης Τέχνης, όπως ο Βισκόντι και ο Φελίνι, μια πανέμορφη Ιταλίδα που σαγήνευσε και το Χόλιγουντ. Ηταν η Κλαούντια Καρντινάλε, ένα ανεξίτηλο είδωλο του κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60, που δεν είναι πια μαζί μας· έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης «περιτριγυρισμένη από τα παιδιά της» στο Νεμούρ, κοντά στο Παρίσι, όπου διέμενε, όπως ανακοίνωσε ο ατζέντης της.
Η Κλοντ Ζοζεφίν Ροζ Καρντινάλε, όπως ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό της, είχε παίξει σε περισσότερες από 150 ταινίες και τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου.
Γεννημένη στην Τύνιδα στις 15 Απριλίου 1938, η Κλαούντια Καρντινάλε συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς, μεταξύ των οποίων οι Λουκίνο Βισκόντι, Φεντερίκο Φελίνι, Ρίτσαρντ Μπρουκς, Ανρί Βερνέιγ και Σέρτζιο Λεόνε.
«Μας αφήνει την κληρονομιά μιας ελεύθερης και εμπνευσμένης γυναίκας, τόσο στην προσωπική πορεία της όσο και στην καλλιτεχνική καριέρα της», δήλωσε ο ατζέντης της, Λοράν Σαβρί.
Η σπάνια ομορφιά της Καρντινάλε ήταν το διαβατήριό της για τον κόσμο του θεάματος. Το 1957, σε ηλικία 19 ετών, κέρδισε τα καλλιστεία «Ωραιότερη Ιταλίδα της Τύνιδας» και έτσι μπόρεσε να ταξιδέψει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους ιταλούς κινηματογραφιστές: από τον Λουκίνο Βισκόντι, στον «Γατόπαρδο» και στον «Ρόκο και τα αδέλφια του», μέχρι τον Φενερίκο Φελλίνι στην ταινία «8 1/2». Συνολικά, συμμετείχε σε πάνω από 150 κινηματογραφικά έργα συνεργαζόμενη, επίσης, με τους σκηνοθέτες Σέρτζιο Λεόνε, Λουίτζι Κομεντσίνι και Μάριο Μονιτσέλλι. Συμπρωταγωνιστές της ήταν κορυφαίοι ηθοποιοί, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο Αλέν Ντελόν και ο Βιτόριο Γκάσμαν.
H πορεία της όμως δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Η πρώτη ταινία της ήταν η κωμωδία «Ο κλέψας του κλέψαντος» όπου είχε έναν μικρό ρόλο αλλά η φωτογένειά της προκάλεσε αμέσως εντύπωση. Τότε ήρθε η εγκυμοσύνη, αποτέλεσμα μιας κακοποιητικής σχέσης. Εργάστηκε σε δύο ακόμα ταινίες, κρύβοντας από όλους ότι είναι έγκυος. Το έκρυβε και από την οικογένειά της.
Οταν πλέον έφτασε στον έβδομο μήνα της, κατέφυγε σε μια «πατρική φιγούρα» που αργότερα θα γινόταν και φορτικός σύζυγός της, τον θρυλικό παραγωγό Φράνκο Κριστάλντι. Εκείνος τη βοήθησε, τόσο να αντιμετωπίσει την οικογένειά της όσο και στο θέμα της εγκυμοσύνης, στέλνοντάς την στο Λονδίνο για να γεννήσει μακριά από τους ιταλούς παπαράτσι. Το τίμημα για αυτή τη «βοήθεια» ήταν σκληρό: η Καρντινάλε όφειλε να κρατήσει κρυφή την ύπαρξη του παιδιού, του Πάτρικ, ώστε να μην «αμαυρωθεί» η εικόνα που φιλοτεχνούσε ο Κριστάλντι για εκείνη, δηλαδή την εικόνα μιας δροσερής και αγνής ενζενί.
Η Καρντινάλε κράτησε το μυστικό της για επτά ολόκληρα χρόνια και ο γιος της μεγάλωσε με την οικογένειά της ως ο μικρός αδελφός της. Ούτε στον ίδιο τής επέτρεψαν να αποκαλύψει την πραγματική σχέση τους.
Ολα έληξαν όταν μια σκανδαλοθηρική εφημερίδα δημοσίευσε την αλήθεια και η Καρντινάλε ένιωσε απελευθερωμένη: διηγήθηκε η ίδια την ιστορία σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Εντσο Μπιάτζι.
Στο μεταξύ, μετά τη γέννηση του παιδιού, η Καρντινάλε αρχίζει να παίζει συνέχεια σε ταινίες. Ο Κριστάλντι φρόντισε να της βρίσκει μικρούς χαρακτηριστικούς ρόλους σε ταινίες σπουδαίων σκηνοθετών, οι οποίοι γίνονται σιγά σιγά οι δάσκαλοί της στην υποκριτική…
Το 1963 είναι μια εξαιρετική χρονιά για την 25χρονη Κλαούντια: Συνεργάζεται με δυο από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες της Ιταλίας: με τον Λουκίνο Βισκόντι στην ταινία «Ο γατόπαρδος» και με τον Φεντερίκο Φελίνι στην ταινία «8½». Η φωνή της θα ακουστεί για πρώτη φορά στην ταινία του Φελίνι. Θα είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που δεν θα θελήσει να την ντουμπλάρει.
Το 1963 θα γυρίσει και την πρώτη αμερικάνικη ταινία της, τον «Ροζ πάνθηρα». Ο συμπρωταγωνιστής της Ντέιβιντ Νίβεν, με το εγγλέζικο χιούμορ του, θα της χαρίσει ένα ιδιαίτερα εκκεντρικό κομπλιμέντο: «Η πιο όμορφη ιταλική εφεύρεση… μετά τα σπαγγέτι!».
Για τρία χρόνια θα εργαστεί μόνιμα στις ΗΠΑ, συμμετέχοντας σε πολλές ταινίες. Θα δουλέψει με πολλά διάσημα αστέρια του Χόλιγουντ όπως ο Ροκ Χάτσον, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο Τόνι Κέρτις, ο Σον Κόνερι, ο Τζον Γουέιν, η Ρίτα Χέιγουορθ κ.ά.
Το 1967 παντρεύεται στην Ατλάντα των ΗΠΑ τον Φράνκο Κριστάλντι, ο οποίος υιοθετεί τον γιο της Πάτρικ. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Κριστάλντι θέλει να την κρατήσει δέσμια.
Στις αρχές των 70s η Καρντινάλε θα γυρίσει στην Ιταλία, όπου θα λάβει μέρος σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Η ταινία που θα καθορίσει την μετέπειτα πορεία της έρχεται το 1973-4. Είναι η ταινία «Αίμα στην κόψη του ξυραφιού» με σκηνοθέτη τον Πασκουάλε Σκουιτιέρι. Η Καρντινάλε θα γοητευτεί από τον αντικομφορμιστή ναπολετάνο σκηνοθέτη και θα σχετιστεί μαζί του. Την έχει πια εξαντλήσει η τυφλή υπακοή στον μέντορά της τον Κριστάλντι.
Το 1975 εγκαταλείπει τον Κριστάλντι ο οποίος την εκδικείται όσο μπορεί, παρακινώντας πολλούς σκηνοθέτες να μην εργαστούν μαζί της και για περίπου δύο χρόνια η καριέρα της θα περάσει κρίση. Θα γυρίσει αρκετές ταινίες με τον Σκουιτιέρι και το 1979 θα αποκτήσει μια κόρη μαζί του. Η σχέση τους θα κρατήσει μέχρι το 1999.
Συμμετέχει σε πολλές ιταλικές ταινίες αλλά και σε αρκετές σημαντικές διεθνείς παραγωγές όπως το Φιτζκαράλντο του Βέρνερ Χέρτζογκ. Αυξάνονται οι συμμετοχές της σε γαλλόφωνες ταινίες και τελικά το 1989 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου νιώθει πιο άνετα λόγω της γλώσσας. Το 1993 της απονέμεται ο Χρυσός Λέων για το σύνολο της καριέρας της στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Από το 1977 και μετά συμμετέχει σε περισσότερες από 10 διεθνείς παραγωγές για την τηλεόραση. Σημαντικότερες ήταν δύο μίνι σειρές «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι (1977) και η Γαλλική Επανάσταση (1989).
Το 2002 της απονέμεται η Χρυσή Αρκτος για το σύνολο της καριέρας της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Δεν είχε τολμήσει ποτέ να παίξει στο θέατρο επειδή θεωρούσε πάντα ότι η φωνή της δεν θα είχε την κατάλληλη απήχηση σε ζωντανό ακροατήριο. Τελικά το 2000 πείθεται να παίξει στη Βενετσιάνα που ανεβαίνει σε θέατρο του Παρισιού.
Ακολουθεί μια τουρνέ στην Ιταλία το 2002-2003 με έργο του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Σκουιτιέρι. Το 2005 συμμετέχει σε ανέβασμα του «Γλυκού πουλιού της νιότης» και τον επόμενο χρόνο του «Γυάλινου κόσμου» του Τένεσι Ουίλιαμς.
Το 2011 την τιμούν με τη Χρυσή Λεοπάρδαλη για τη συνολική καριέρα της στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.