Ελάχιστα μέρη μπορούν να προκαλέσουν τόση αποξένωση σε κάποιον όσο μία πολυτελής μπουτίκ. Συνήθως είναι λευκές και πεντακάθαρες όπως τα δόντια ενός καρχαρία και γεμάτες με ακριβά ρούχα τα οποία πωλούν άνθρωποι που ολοφάνερα μας δείχνουν ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα αγοράσουμε.

Όπως, όμως, τονίζει η Ρέιτσελ Τάσγιαν στην Washington Post, η τάση αλλάζει, με αρκετούς σχεδιαστές αλλά και ιδιοκτήτες καταστημάτων να βρίσκονται σε αναζήτηση μίας εναλλακτικής λύσης, λιγότερο ελιτίστικης: Γιατί να μην επισκεφθείτε το σπίτι τους, να χαλαρώσετε και τελικά να αγοράσετε και μερικά ρούχα;

Η παραπάνω τάση κερδίζει έδαφος τόσο εξαιτίας της μεγάλης αύξησης των κόστους διατήρησης των παραδοσιακών εμπορικών χώρων και την ανάγκη να προσφέρεις κάτι διαφορετικό και όχι το περιβάλλον μίας ψυχρής μπουτίκ ή την αδιαφορία και αποξένωση ενός e-shop.

Η φυσική εμπειρία αγορών επιστρέφει, αλλά είναι πλέον πολύ πιο προσωπική, καθώς πωλητές και πελάτες επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια πιο προσεκτική, λιγότερο εφήμερη σχέση με τα ρούχα, τονίζει η αρθρογράφος της Washington Post.

Ένα από τα πιο κλασσικά παραδείγματα, το οποίο παρουσιάζει η αμερικανική εφημερίδα είναι η Μελίσα Βεντόσα Μάρτιν. Τον Απρίλιο άνοιξε μια «στούντιο» εκδοχή της online εταιρείας που διαθέτει, της Old Stone Trade, η οποία εστιάζει σε ρούχα, αξεσουάρ και είδη σπιτιού από τεχνίτες που τα δημιουργούν με παραδοσιακό τρόπο και πολύ συχνά χειροποίητα. Κιλτ από τη Σκωτία, που φτιάχνονται σε 12 εβδομάδες, μεγάλο γυριστό γιακά και ζιβάγκο από το Βέρμοντ, παπούτσια βάρκας τύπου «γιαγιάς» — όλα εκτίθενται στον χώρο ενός διαμερίσματος στο Upper East Side. Η Βεντόσα Μάρτιν φιλοξενεί εκεί τους πελάτες της, φτιάχνει καφέ στην κουζίνα και κοιμάται στο υπνοδωμάτιο όταν επισκέπτεται την πόλη. «Είναι ένας χώρος οικείος», δηλώνει στην Washington Post και προσθέτει «δεν είναι αποθαρρυντικός».

Πρώην fashion editor, η Βεντόσα Μάρτιν άρχισε να κουράζεται από την υπερπαραγωγή και την ομοιομορφία της πολυτελούς μόδας. Ένα απλό φόρεμα από την Atelier Bomba τη βοήθησε να διαμορφώσει τη φιλοσοφία της: διαχρονικό, χωρίς κραυγαλέο σχεδιασμό, ενισχύει την αυτοπεποίθηση μέσω της ποιότητας και της απλότητας. «Βλέπει την ανθρώπινη πλευρά των αγορών», σημειώνει η Μίκι Ζανίνι, μιλώντας στην Washington Post, μία βετεράνος της μόδας που άρχισε να πλέκει κατά την πανδημία. Στέλνει στους πελάτες της φωτογραφίες των πλεκτών στη διαδικασία δημιουργίας τους — μια πράξη αντίθετη προς την καταναλωτική κουλτούρα του «αγόρασε και πέταξέ το».

Για πελάτισσες όπως η Μέρι Χάμερσοκ, τα ψώνια έχουν αλλάξει ριζικά: «Θέλω να κάνω περισσότερα με λιγότερα. Όλος ο κόσμος δείχνει τόσο ίδιος πλέον». Το κατάστημα, όπως σημειώνει, την βοηθά να διατηρήσει την ατομικότητά της.

Το κτίριο όπου στεγάζεται η Old Stone Trade ανακαλύφθηκε πρώτα από την Πατρίτσια Βότο, η οποία μένει εκεί, εξυπηρετεί πελάτες στο καθιστικό της και ψήνει στον… Easy Bake φούρνο της μικροσκοπικής κουζίνας της. Δίπλα της, η Ζαμπρίνα Εστράντα, έμπορος vintage ρούχων, και πιο πάνω το στούντιο όπου έξι νέοι σχεδιαστές δημιουργούν μοναδικά κομμάτια από vintage υφάσματα.

Ο Ελι Σάαμπ πρόκειται επίσης να μετακομίσει στο κτίριο. «Ήθελα να είμαι το αντίθετο από ό,τι υπάρχει εκεί έξω», σημειώνει η Βότο στην Washington Post. Δεν γίνονται αγορές επί τόπου: δίνει στους πελάτες δείγματα και μετά τους στέλνει email με επιλογές. «Θέλω οι άνθρωποι να επιβραδύνουν και να σκεφτούν πριν ψωνίσουν».

Το ίδιο κάνει και η εταιρεία Attersee, με δημιουργίες λιτές αλλά εντυπωσιακές, σε ένα διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο. Εκεί, η Ιζαμπέλ Ουίλκινσον Σορ φιλοξενεί και μια λογοτεχνική σειρά με ανέκδοτα έργα — πρώτη ομιλήτρια, η κριτικός Βίβιαν Γκόρνικ που, όταν ρωτήθηκε για τη σχέση της με τα ρούχα, απάντησε με γέλια: «Καμία απολύτως».

Για άλλους, όμως, η οικιακή αυτή προσέγγιση ενισχύει το πάθος για το τι φοράνε. Ο Ανταμ Λιπς, γνωστός για το ντύσιμο της Μελάνια Τραμπ στην ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ, άνοιξε κατάστημα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας της Fifth Avenue — το οποίο είναι παλιό σπίτι της Ντόνα Σάμερ — και υποδέχεται τους πελάτες του με ποτό και φαγητό, σε ένα περιβάλλον πολύ πιο φιλόξενο από τα «μαρμάρινα μαυσωλεία» –όπως ο ίδιος τα χαρακτηρίζει— τύπου Chanel.

Ακόμη και το brand Noah επεκτάθηκε με έναν διακριτικό, μικρό χώρο-σαλόνι, γεμάτο ρούχα, vintage κοσμήματα και βιβλία. «Ήθελα να νιώσεις σαν σε σαλόνι, να έχεις χρόνο να ανακαλύψεις», δηλώνει στην Washington Post, η Εστέλ Μπέιλι-Μπαμπενζιέν και προσθέτει ότι «η πολυτέλεια αργού ρυθμού» είναι το νέο αφήγημα.

Το apartment-selling, δηλαδή η πώληση από το σπίτι, είναι η τελευταία ένδειξη ότι σχεδιαστές, συντάκτες και καταναλωτές έχουν κουραστεί από την ομοιομορφία της μόδας. Όπως οι γκαλερί, έτσι και η λιανική επανεφευρίσκει τον εαυτό της σε χώρους που θυμίζουν σπίτι. Μένει να φανεί αν αυτό θα επεκταθεί και σε άλλες πόλεις, όπου οι αποστάσεις και τα ακίνητα διαφέρουν. Προς το παρόν, όμως, είναι σαφές: η μόδα οδεύει προς κάτι πιο προσωπικό και λιγότερο εταιρικό. «Ήμουν πολύ τυχερή, έζησα τη χρυσή εποχή», λέει η Ζανίνι και συμπληρώνει: «Τα τελευταία χρόνια όμως… όχι, δεν είναι πια για μένα. Και να με τώρα: πλέκω. Μπορείς να το πιστέψεις;»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News