«Επαιξα στο “The Irishman” χάρη στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Τον έχω σαν αδελφό, τον εμπιστεύομαι». Ο Αλ Πατσίνο είναι ένας ηθοποιός που ανέκαθεν επέλεγε με ιδιαίτερη προσοχή τους ρόλους που υποδυόταν και τα έργα που συμμετείχε. Και η ερμηνεία του στον «Ιρλανδό», την τελευταία ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε (διαθέσιμη στο Netflix από την 27η Νοεμβρίου) θεωρείται ήδη μία από τις καλύτερες της εξαιρετικής καριέρας του η οποία έφθασε στο αποκορύφωμά της το μακρινό 1993 όταν τιμήθηκε με το Οσκαρ καλύτερου ηθοποιού για τον ρόλο του στο «Αρωμα Γυναίκας».

Ο Αλ Πατσίνο γεννήθηκε στο Ανατολικό Χάρλεμ τον Απρίλιο του 1940 από γονείς με καταγωγή από τη Σικελία και μεγάλωσε στο Μπρονξ. Και σήμερα, σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά, συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο σημαντικών ηθοποιών της γενιάς του. Μπορεί, οπότε, να εναλλάσσει κατά βούληση το πάθος του για τον Σαίξπηρ και το θέατρο με τη συμμετοχή του σε κινηματογραφικές παραγωγές τις οποίες σίγουρα δεν επιλέγει επειδή εκτιμάται πως θα είναι εμπορικές. Πρόσφατα πειραματίστηκε και στη μικρή οθόνη, συμμετέχοντας, με πρωταγωνιστικό, φυσικά, ρόλο, στη σειρά δέκα επεισοδίων της Amazon «The Hunt».

Κατά τη συνάντησή του, ωστόσο, με τη Σίλβια Μπίτσιο της La Repubblica στο Four Seasons Hotel του Μπέβερλι Χιλς, ο Πατσίνο θέλησε να μιλήσει πρώτα για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο με τον οποίο γνωρίστηκαν πριν από περισσότερο από μισό αιώνα.

«Τον συνάντησα όταν ήμασταν γύρω στα είκοσι. Μια μέρα τον είδα μπροστά μου στην 14η Λεωφόρο. Η υπέροχη σύντροφός μου, εκείνη την περίοδο, Τζιλ Κλέιμπουργκ, η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει πια, τον γνώριζε από τα χρόνια της δραματικής σχολής, και είχαν συνεργαστεί μαζί σε μια ταινία του Ντε Πάλμα. Εκείνη την ημέρα τον πετύχαμε στον δρόμο και μου τον σύστησε η Τζιλ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Την ρώτησα, μάλιστα, ποιος ήταν αυτός ο τύπος. Αισθανόμουν ότι είχε κάτι το ιδιαίτερο. Και εκείνη μου απάντησε “είναι ένας μεγάλος ηθοποιός”. Ξεκινήσαμε να γινόμαστε γνωστοί την ίδια περίπου περίοδο, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970. Εγώ έπαιζα στο θέατρο, εκείνος στον κινηματογράφο. Οι καριέρες μας άρχισαν να κινούνται παράλληλα και μας συνέκριναν πολύ συχνά παρότι διαφέραμε. Ανά περιόδους στοχαζόμασταν μαζί τι σημαίνει να γίνεται κανείς διάσημος. Δεν ήταν όπως είναι σήμερα, για εμάς ήταν ένα άγνωστο σύμπαν», εξήγησε ένας από τους πιο διάσημους ηθοποιούς του Χόλιγουντ στην ιταλίδα δημοσιογράφο.

Μαθήματα θεάτρου και υποκριτικής ο Αλ Πατσίνο άρχισε να παρακολουθεί στο σχολείο, ώστε να χάνει τις ώρες των μαθηματικών. Μάλιστα, μια ημέρα κάποιος του είπε: «εσύ θα γίνεις ο επόμενος Μάρλον Μπράντο». Εκείνος, ωστόσο, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για ποιον του μιλούσαν. Στα 15 του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο, ώστε να εργαστεί, για να συνδράμει την άρρωστη μητέρα του. «Ζούσα μόνος μου στο Γκρίνουιτς Βίλατζ και εργαζόμουν περιστασιακά ώστε να τη βοηθάω. Γύρω στα 16 μου έκανα κατά τύχη μια οντισιόν για το Actor’s Studio, το οποίο δίδασκε ένα διαφορετικό είδους θεάτρου. Οταν πέθανε η μητέρα μου, ήμουν άστεγος και κατέληξα να κοιμάμαι σε αυτό το θέατρο, το βράδυ, μετά τις πρόβες. Μου αρκούσε μια μπύρα, ήμουν μαζί με άλλους ηθοποιούς. Μετά έπαιξα στους “Πιστωτές” του Στρίντμπεργκ και τότε κάτι συνέβη, κατάλαβα εκείνη τη στιγμή πως αυτή η δουλειά θα μου έσωζε τη ζωή, όπως και έγινε. Ανακάλυψα τι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Υπήρξα τυχερός», αναγνωρίζει σήμερα στην ηλικία των 79 ετών.

Στη συνέχεια, όμως, απείχε από την υποκριτική για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, διάστημα ιδιαίτερα μεγάλο για έναν νέο ηθοποιό. «Δεν γνώριζα τι ακριβώς έκανα, συμμετείχα σε κάποιες ταινίες που δεν πήγαν καλά και σκέφτηκα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Μετά, όμως, συνάντησα την Ντάιαν (Κίτον), με την οποία ήμασταν μαζί για πολλά χρόνια, και χάρη σε αυτήν γνώρισα στο Παρίσι μία από τις πιο αγαπημένες φίλες μου, την Μάρθα Κέλερ, και αυτές οι δύο με έπεισαν να επιστρέψω. Και το έκανα, αλλά πήρα αυτήν την απόφαση και γιατί ήμουν επίσης άφραγκος, αναγκάστηκα να το κάνω», σημείωσε, γελώντας.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και σχολιάζοντας την ερμηνεία του στο «The Irishman», ο Αλ Πατσίνο θέλησε να υπογραμμίσει καταρχάς πως ο τρόπος με τον οποίο υποδύεται δεν έχει αλλάξει παρά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε την καριέρα του.

«Στην περίπτωση ενός ηθοποιού, αυτός ο ίδιος είναι το όργανο και παράγει ένα συγκεκριμένο ήχο. Οταν υποδύεσαι, προσπαθείς να αντιληφθείς τον χαρακτήρα και το πώς συνδέεται με τη ζωή σου, με την πραγματικότητά σου, ανεξάρτητα από το είδος της ταινίας που συμμετέχεις», εξήγησε.

Οσον αφορά τον Μάρτιν Σκορσέζε, ο Πατσίνο αρκέστηκε να σημειώσει με νόημα: «Ο Σκορσέζε διαθέτει έναν δικό του τρόπο να ερμηνεύει τον κόσμο και μου τον εξήγησε. Είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τον κόσμο του κινηματογράφου αλλά εκείνος κοιτά αυτόν τον κόσμο μέσα από διαφορετικούς φακούς».

Ερωτώμενος, τέλος, για τα θετικά του χρόνου που περνά, ανέφερε απλά πως «ενδεχομένως να είναι αλήθεια ότι σε κάποια ηλικία, θεωρείς ότι είσαι σοφότερος, αλλά αυτό δεν ισχύει πραγματικά. Εχω μονάχα μεγαλύτερη εμπειρία και αισθάνομαι καλύτερα σε σχέση με τα πράγματα, τους ανθρώπους και αυτόν τον απίστευτο κόσμο».

Αναγνώρισε, ωστόσο, ότι αλλάζει η δουλειά του, καθώς δεν τους προσφέρουν πλέον τους ίδιους ρόλους. Και για αυτόν τον λόγο σκέφτεται να εστιάσει σε συγκεκριμένες δράσεις κοινωφελούς χαρακτήρα. «Θέλω να υποδύομαι για να βοηθώ τον κόσμο να συνευρίσκεται και να διαβάζει, είτε στις φυλακές είτε σε άλλα μέρη όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες», ανέφερε προσθέτοντας: «Είμαι πάντα έτοιμος να ανεβάσω στη σκηνή οτιδήποτε, ειδικά τον Σαίξπηρ, τον οποίο μπορείς να διαβάζεις ξανά και ξανά και κάθε φορά να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News