Η γαλλική πολιτική σκηνή έχει παραλύσει σε τέτοιο βαθμό, που μέχρι και το ενδεχόμενο παραίτησης του προέδρου Μακρόν –που κάποτε ψιθυριζόταν δειλά στους διαδρόμους της εξουσίας– πλέον συζητείται ανοιχτά. Αλλά, όπως επισημαίνει ανάλυση του Politico, ακόμα και ο διπλωματικός σεισμός που θα προκαλούσε η αποχώρηση του αρχηγού του κράτους, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έλυνε το αδιέξοδο που πλήττει την Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία.

Τα προβλήματα της Γαλλίας φαίνεται να είναι βαθύτερα. Ο Μακρόν ήδη αναζητά τον πέμπτο πρωθυπουργό του σε λιγότερο από δύο χρόνια, με τη διαφαινόμενη απομάκρυνση του Φρανσουά Μπαϊρού την προσεχή Δευτέρα, στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, λόγω των αντιδημοφιλών μέτρων του για τη μείωση του εξωφρενικού ελλείμματος προϋπολογισμού της χώρας.

Θα μπορούσε όμως ένας νέος υποψήφιος πρωθυπουργός του Μακρόν να επιβάλει τα δημοσιονομικά μέτρα εξοικονόμησης δισεκατομμυρίων ευρώ που χρειάζεται η χώρα για να αποφύγει μια κρίση χρέους; Και αν όχι, θα μπορούσε μια νέα πρόωρη εκλογική αναμέτρηση να φέρει μια λειτουργική πλειοψηφία; Κανένα από τα δύο ενδεχόμενα δεν φαίνεται πιθανό. Αλλά ακόμη και αν ο Μακρόν παραιτηθεί, ο διάδοχός του σχεδόν σίγουρα θα αντιμετωπίσει τα ίδια εμπόδια.

Για σχεδόν 70 χρόνια, οι θεσμοί της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας παρέμεναν σταθεροί, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά οι πολίτες έβγαιναν στους δρόμους, ή για πόσο καιρό απεργούσαν. Οι κυβερνήσεις έρχονταν και παρέρχονταν καθώς οι πρόεδροι, ως επί το πλείστον, εξαντλούσαν τις θητείες τους – έστω και με τραυματισμένη δημοφιλία. Το σύστημα άντεχε.

Αλλά σήμερα η νομοθετική εξουσία βρίσκεται σε αδιέξοδο, οι συνομιλίες για τον προϋπολογισμό έχουν περιέλθει σε τέλμα, και οι ψίθυροι για κοινωνικές αναταραχές γίνονται όλο και πιο δυνατοί. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι νευρικές και ο ίδιος ο Μπαϊρού προειδοποιεί ότι το Παρίσι αντιμετωπίζει ένα σενάριο τύπου Ελλάδας της περασμένης δεκαετίας, αν δεν βρει τρόπο να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρόεδρος του ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού, Ζορντάν Μπαρντελά, και ο ηγέτης της ακροαριστεράς, Ζαν-Λικ Μελανσόν –τα λαϊκιστικά κόμματα των οποίων μαζί αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των εδρών στη γαλλική Εθνοσυνέλευση– ζητούν ανοιχτά την αποχώρηση του προέδρου Μακρόν.

Η ευρύτερη συζήτηση για την παραίτησή του δεν θεωρείται πλέον εξωφρενική, και ήδη περιλαμβάνει αξιόπιστους πολιτικούς σχολιαστές και ορισμένες προσωπικότητες της κεντροδεξιάς. Οι δημοσκόποι παρατηρούν ότι κάποιες από τις φωνές για αποχώρηση του προέδρου προέρχονται από το πολιτικό του στρατόπεδο, καθώς η δυσφορία για το αδιέξοδο εντείνεται.

Ο Μακρόν εξακολουθεί να θεωρείται εξαιρετικά απίθανο να παραιτηθεί, κυρίως επειδή μια πιθανή πρόωρη αποχώρησή του δύο χρόνια πριν από τις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πιθανές νέες βουλευτικές εκλογές μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα οδηγήσουν σε ένα ακόμη κατακερματισμένο κοινοβούλιο, με τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν να κερδίζει μερικές ακόμα έδρες.

Η ιδέα ότι οι Γάλλοι επιλέγουν έναν ηγέτη και στη συνέχεια του προσφέρουν μια λειτουργική κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να δράσει, είναι εντελώς λανθασμένη. Παράλληλα έχει πέσει και αυτή θύμα της πρώτης νίκης του Μακρόν το 2017, ο οποίος, ως φιλελεύθερος ανατροπέας, διέλυσε τη κομματική παράδοση της Γαλλίας. Τα πολιτικά ρήγματα που αναδύθηκαν από τα ερείπια, με την άνοδο των ακραίων κομμάτων, επιστρέφουν τώρα για να στοιχειώσουν τον γάλλο πρόεδρο.

Οικονομικοί αναλυτές αναφέρουν στο Politico ότι δεν έχουν βιώσει αντίστοιχο πολιτικό αδιέξοδο από την εποχή των μαζικών διαδηλώσεων του Μάη του 1968, οι οποίες οδήγησαν τη Γαλλία σε απόγνωση, και σε βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.

Γνωστός για την ισχυρογνωμοσύνη του, ο Μακρόν συχνά αποκλείει την πιθανότητα μια πρόωρης αποχώρησής του. Ο 47χρονος κεντρώος πολιτικός είναι μια κυρίαρχη και ολοένα και πιο πολωτική δύναμη στη γαλλική πολιτική σκηνή τα τελευταία οκτώ χρόνια – ενώ οι υποσχέσεις του να σφυρηλατήσει τη χώρα ως «έθνος νεοφυών επιχειρήσεων» δεν έχουν ακόμα εκπληρωθεί.

Ο πρόεδρος γνωρίζει πολύ καλά πως υπάρχουν ελάχιστα σημάδια ότι οι γάλλοι πολιτικοί είναι διατεθειμένοι να αφήσουν στην άκρη τις διαφωνίες τους και να επιλύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα για το καλό της χώρας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, απ’ την άλλη, γελιούνται αν πιστεύουν ότι με νέες βουλευτικές, ή ακόμα και προεδρικές, εκλογές, θα αποφύγουν το πικρό χάπι των δημοσιονομικών περικοπών.

Οι αναλυτές θεωρούν ότι αν οι πολίτες αρχίσουν να πιστεύουν πως μπορούν να ζήσουν με δυσθεώρητα ελλείμματα, η Γαλλία θα οδηγηθεί σε βαθιά κρίση, καθώς, σε αντίθεση με τη γενική πεποίθηση ότι η ΕΚΤ θα ξελασπώσει τη γαλλική οικονομία, η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία και η κεντρική τράπεζα στη Φρανκφούρτη θα είναι αναγκασμένες να θέσουν δυσβάστακτους όρους για την παροχή στήριξης – που δεν αποκλείεται να περιλαμβάνουν και την εμπλοκή του ΔΝΤ.

Αλλά ακόμα κι αν το Βερολίνο κατάφερνε να ασκήσει πιέσεις στο γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, οι λαϊκές αντιδράσεις που θα ακολουθήσουν αναμένονται τεράστιες. Αν οι διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων του 2018 και του 2019, και οι αντίστοιχες για τις συντάξεις του 2023 καταδεικνύουν κάτι, αυτό είναι η απροθυμία των ανήσυχων Γάλλων να δεχθούν οικονομικές θυσίες και να ανεχθούν μέτρα λιτότητας.

Αναφορικά με την πιθανή παραίτηση του Μακρόν, η Γαλλία είναι μια χώρα βυθισμένη στη βασιλοκτονική επαναστατική Ιστορία, και γνωρίζει τόσο τα θέλγητρα, όσο και τις παγίδες μιας πιθανής ανατροπής του αρχηγού της χώρας. Ξέρουν βαθιά μέσα τους, ότι όσο εύκολο είναι να ζητήσεις το κεφάλι του στην… πολιτική γκιλοτίνα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να προετοιμαστούν για το χάος που θα ακολουθήσει, καταλήγει η ανάλυση του Politico.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News