«Αν ήμουν στη θέση του, θα έλεγα “ευχαριστώ, αλλά αρκετά”», τόνισε ο πατέρας του, Μουσταφά Εζίλ, στις αρχές Ιουλίου στην Bild am Sonntag. Ο Μεσούτ ακολούθησε τη συμβουλή του. Χθες (Κυριακή), με ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο που ανάρτησε στους λογαριασμούς του στα social media, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την εθνική Γερμανίας. Δεν έχει κλείσει, ακόμη, τα 30 (γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1988)
Εγραψε, μεταξύ άλλων: «Φορούσα τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας με τιμή και ενθουσιασμό, αλλά όχι πια. Αυτή η απόφαση ήταν πολύ δύσκολη, διότι πάντα έδινα τα πάντα για τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές μου και τους καλούς ανθρώπους στη Γερμανία. Νιώθω ανεπιθύμητος. Ανθρωποι με βαθιά ρατσιστικές αντιλήψεις δεν θα έπρεπε να εργάζονται για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομοσπονδία στον κόσμο, που έχει πολλούς παίκτες με καταγωγή από δύο χώρες. Συμπεριφορές όπως οι δικές τους, απλά δεν αντιπροσωπεύουν τους παίκτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν».
Δεν παρέλειψε να αναφερθεί ονομαστικά στον πρόεδρο της ομοσπονδίας: «Στα μάτια του Γκρίντελ και των οπαδών του ήμουν Γερμανός όταν νικούσαμε, αλλά μετανάστης όταν χάναμε. Παρότι πληρώνω φόρους στη Γερμανία, παρότι κάνω δωρεές σε γερμανικά σχολεία, παρότι κατέκτησα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, δεν είμαι αποδεκτός από τη γερμανική κοινωνία. Μου συμπεριφέρονται λες και είμαι διαφορετικός. Γεννήθηκα και πήγα σχολείο στη Γερμανία, γιατί δεν αποδέχονται το ότι είμαι Γερμανός;».
Η απάντηση είναι, μάλλον, αυτονόητη. Οι Γερμανοί δεν «υιοθέτησαν» τον Εζίλ, τον γιο του τούρκου μετανάστη, αλλά την τέχνη του στην μπάλα. Τον καμάρωσαν σαν δικό τους παιδί στις περισσότερες από τις 92 συμμετοχές του στην εθνική τους ομάδα, πανηγύρισαν τα 23 γκολ που πέτυχε γι’ αυτή. Εδώ και λίγα χρόνια, όμως, δεν είναι ο παίκτης που ήταν παλιά. Η διαφορετικότητά του θα ενοχλούσε, στο εξής, ακόμη κι αν δεν είχε φωτογραφηθεί δίπλα στον Ερντογάν.
Το 2010 ο Εζίλ είχε παραλάβει το «Bambi Award». Αλλά, όπως αποδείχθηκε, η επιτυχημένη ενσωμάτωσή του στη γερμανική κοινωνία, για την οποία βραβεύτηκε, είχε ημερομηνία λήξης.