Το ερώτημα που ήταν στο μυαλό όλων από τότε που είδαν τον «Τιτανικό» του Τζέιμς Κάμερον είναι αν θα μπορούσε να σωθεί και ο Τζακ (Λεονάρντο ντι Κάπριο) μαζί με τη Ρόουζ (Κέιτ Γουίνσλετ) ενώ παράδερναν ναυαγοί στα παγωμένα νερά του Βόρειου Ατλαντικού.
Αραγε γιατί δεν τα κατάφερε; Μήπως ήταν η υπέρτατη θυσία ενός ερωτευμένου νέου και ενός καταδικασμένου έρωτα; Γιατί η Ρόουζ δεν έκανε χώρο στον Τζακ στην ξύλινη πόρτα που μόλις και μετά βίας τους κρατούσε και τους δύο στη ζωή;
Ο πλέον αρμόδιος να δώσει απαντήσεις είναι ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον, 20 χρόνια μετά την πρεμιέρα της παγκόσμιας επιτυχίας των 11 Οσκαρ.
Μιλώντας στο Vanity Fair, ο σκηνοθέτης δικαιολογεί τον θάνατο του Τζακ σαν μια καλλιτεχνική επιλογή. Εξηγεί ότι πολύ απλά, «στη σελίδα 147 του σεναρίου λέει ότι ο Τζακ πεθαίνει».
Προσθέτει ότι «ήταν μια καλλιτεχνική επιλογή, ότι η πόρτα που βρέθηκε σαν σχεδία ήταν αρκετή για να κρατήσει αυτήν, αλλά όχι αρκετά μεγάλη για να κρατήσει και τους δύο».
Δείχνει κάπως ενοχλημένος από τη συζήτηση, λέγοντας ότι «είναι κάπως ανόητο να συζητάμε το ίδιο πράγμα είκοσι χρόνια μετά». Πάντως παραδέχεται ότι «αυτό δείχνει ότι η ταινία ήταν αποτελεσματική στο να κάνει τον Τζακ τόσο οικείο στο κοινό ώστε να πονάνε όταν τον βλέπουν να πεθαίνει. Αν είχε ζήσει, το τέλος της ταινίας δεν θα είχε νόημα».
Και εξηγεί ότι «η ταινία μιλάει για το θάνατο και τον χωρισμό. Επρεπε να πεθάνει. Οπότε είτε με αυτόν τον τρόπο, είτε αν έπεφτε ένα μέρος της καμινάδας πάνω του, θα πέθαινε. Αυτό λέγεται τέχνη. Μερικά πράγματα συμβαίνουν για καλλιτεχνικούς λόγους και όχι επειδή το επιτάσσει η Φυσική».
Μια λιγότερο ρομαντική αλλά περισσότερο πρακτική απάντηση είχε δώσει το δίδυμο των Mythbusters, που επιχειρούν να δώσουν επιστημονικές απαντήσεις σε διαδεδομένους μύθους και παρανοήσεις. Το 2013, μετά από αρκετές δοκιμές, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος του Τζακ θεωρητικά θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Θα είχε όμως νόημα μετά η ταινία;