Το πρώτο πράγμα μετά την απελευθέρωση: όχι πια γενειάδα | REUTERS/Rodi Said
Επικαιρότητα

«Γιατί αργήσατε τόσο;» – η απελευθέρωση από τo ISIS

Τι σημαίνει να γλιτώσεις από τα δεσμά του Ισλαμικού Κράτους; Οι κάτοικοι στο Μανμπίτζ το ζουν από την Παρασκευή, όταν είδαν σύρους και κούρδους αντάρτες να τους απελευθερώνουν. Οι γυναίκες έβγαλαν την μπούρκα, οι άνδρες ξύρισαν τα γένια...
Protagon Team

Οι κούρδοι και σύροι αντάρτες κατάφεραν την Παρασκευή και απελευθέρωσαν πλήρως το Μανμπίτζ στη βόρεια Συρία από την κατοχή των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους. Μέσα στις ειδήσεις που έρχονται από τη Συρία, η αναφορά μπορεί να μην λέει πολλά.

Για τους ανθρώπους της πόλης -όσους απέμειναν εκεί και όσοι δεν χάθηκαν από τον πόλεμο- ήταν μια ουσιαστική απελευθέρωση από μια σκληρή τυραννία.

Γιόρταζαν οι γυναίκες που πετούσαν από πάνω τους τις μπούρκες και οι άνδρες που ξύριζαν τα γένια τους και κάπνιζαν δημόσια κάνοντας το σήμα της ειρήνης.

Μια γυναίκα χαϊδεύει το πρόσωπό της. Υστερα από χρόνια έβγαλε την μπούρκα (Reuters)

Επί δύο χρόνια ζούσαν κάτω από τους τζιχαντιστές του ISIS που είχαν επιβάλει εξαιρετικά σκληρούς όρους ζωής στους κατοίκους. Οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί ήταν συχνοί όπως και οι φυλακίσεις για ασήμαντα «αδικήματα» όπως το κάπνισμα σε δημόσιο χώρο ή η ακρόαση μουσικής.

Δυόμιση μήνες μετά την έναρξη της μάχης, που άφησε 437 νεκρούς αμάχους, πάνω από 1.000 τζιχαντιστές και 299 κούρδους και σύριους αντικαθεστωτικούς, την Παρασκευή οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις κήρυξαν την πόλη ελεύθερη χαρίζοντας και πάλι την ελευθερία τους σε 2.000 ομήρους των τζιχαντιστών.

Οι ισλαμιστές χρησιμοποιούσαν όλους αυτούς τους μήνες τους κατοίκους σαν ανθρώπινες ασπίδες, και οι μάχες έπρεπε να γίνουν από σπίτι σε σπίτι. Φορούσαν και πολιτικά και ήταν αδύνατον να τους ξεχωρίσει κανένας από τους αμάχους.

Μια γυναίκα καπνίζει. Δημόσια. Χωρίς μπούρκα. (Reuters)

Για τον ISIS γράφει η Telegraph ήταν πόλη με στρατηγική αλλά και συμβολική σημασία και αμύνθηκαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Είναι σε σχετικά μικρή απόσταση από τα τουρκικά σύνορα (γύρω στα 40 χιλιόμετρα) και από αυτήν περνούν οι δρόμοι για το Χαλέπι και τη Ράκκα, την άτυπη πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους.

Εγινε και κέντρο λαθρεμπορίου αλλά και αλλοδαπών μαχητών από και προς την Ευρώπη. Το έλεγαν το «Μικρό Λονδίνο» λόγω των Βρετανών που είχαν σπεύσει να περάσουν στις τάξεις των τζιχαντιστών.

Αλλοι, και αυτοί από δυτικές χώρες, είχαν σπεύσει να πολεμήσουν  κατά του ISIS και των δυτικοθρεμένων μαχητών του «που ανατράφηκαν στη Δύση και παράτησαν κάθε ευκαιρία για να πετύχουν για να έλθουν στη Συρία και να τρομοκρατήσουν τους αθώους ανθρώπους εδώ». Ενας από αυτούς είπε στην Telegraph ότι σκοτώθηκαν πέντε και άλλοι 10 έχουν τραυματιστεί – ο ίδιος πιθανόν να είναι ο τελευταίος που έχει απομείνει.

Ενας από τους πολίτες που απελευθερώθηκαν από τους τζιχαντιστές (REUTERS/Rodi Said)

Το ISIS αντιλαμβανόταν ότι η μάχη για την πόλη θα ήταν καθοριστική και είχε συγκεντρώσει τεράστιες ποσότητες οπλισμού, λένε οι απελευθερωτές της πόλης. Λόγω της έλλειψης σε άνδρες είχαν φτάσει να ρίχνουν στη μάχη και γυναίκες –κάτι που αλλού θεωρείται αδιανόητο για το Ισλαμικό Κράτος,

Λίγο πριν εγκαταλείψουν την πόλη οι τζιχαντιστές είχαν απειλήσει τους κατοίκους ότι θα τους σκοτώσουν αν προσπαθούσαν να αποδράσουν.

Η εικόνα της πόλης όπως την περιγράφει η Telegraph αποκαρδιωτική: κτίρια που έχουν ισοπεδωθεί από τις μάχες, μαύρες σημαίες της ISIS που έχουν μείνει, πτώματα στους δρόμους, και θερμοκρασίες στους 50 βαθμούς.

Μετά την καταστροφή, πάντως, ήρθε η ώρα για μια νέα σελίδα στην ιστορία του Μανμπίτζ.