Και να ’μαστε πάντα εδώ! Επεισόδια στη Νομική. Ειδικότερα, ενώ η ΔΑΠ Νομικής πραγματοποιούσε ημερίδα με τίτλο «Μέρες καριέρας», «παιδιά» με κουκούλες και κράνη εισέβαλαν στον χώρο και επιτέθηκαν στους συμμετέχοντες. Η κάμερα δείχνει κηλίδες αίματος στον χώρο αλλά και έναν διδακτορικό φοιτητή με το πρόσωπό του μέσα στο αίμα, ο οποίος, όπως μας ενημερώνουν, αντιστάθηκε σθεναρά και προστάτευσε όλους τους άλλους, δεχόμενος χτυπήματα με λοστούς, κράνη, πυροσβεστήρα. «Τελειώσατε τώρα!» φώναζαν με λύσσα, όπως δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες.
Φοιτητές και καθηγητές, έντρομα σοκαρισμένοι από τόση ωμή βία και έντονους προπηλακισμούς, προς τον καθηγητή Φίλη. Ο καθηγητής Μάζης δήλωσε «Η επίθεση κράτησε 7-8 λεπτά. Ο φοιτητής προσπάθησε να τους απωθήσει αλλά ήταν ένας έναντι 8 ατόμων». Ο καθηγητής Ασιατικών και Τουρκικών Σπουδών, Γιάννης Σαριδάκης, δήλωσε «Δεν έχω δει τόση βία στο πανεπιστήμιο».
Να συνεχίσω; Τα γνωστά: Το υπουργείο Παιδείας «Καταδικάζει απερίφραστα την εγκληματική εισβολή και…» η ηγεσία του εκφράζει «την πλήρη υποστήριξή του στα θύματα και αναμένει την άμεση και πλήρη διερεύνηση του περιστατικού από τις αρμόδιες Αρχές, ώστε οι υπαίτιοι…» (…) Συγχωρήστε με, αναγνώστες μου, αλλά σταματώ για να μη σπάσω την οθόνη του υπολογιστή μου. Εξι (6) χρόνια κυβέρνηση και είμαστε στο ίδιο έργο θεατές.
Μόνο επιφάνεια. Ακριβώς όπως τα σκηνικά στο Χόλιγουντ. Τι έγιναν εκείνοι οι 1.000 αστυνομικοί φύλακες; Εκείνοι που προσελήφθησαν γιατί, πιθανολογώ, είχαμε τράτο χιλίων αμειβομένων για εργασία-άνευ εργασίας στον προϋπολογισμό μας; Τι έγινε με εκείνες τις μπάρες με κάρτα εισόδου που συναντάς σε όλα τα κράτη πλην του δικού μας παράγκα-κράτους; Τι έγινε με τις κάμερες; Το μόνο που έγινε, και σωστά έγινε, ήταν το άνοιγμα εισόδου για ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ως έξοδος κινδύνου; Που, εννοείται, ότι θα διαθέτουν όλα τα ανωτέρω «αντιδημοκρατικά».
Χονδρικά, έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα. Το φοβικό που κυβερνά και το θρασύ που αντιπολιτεύεται αυτό που κυβερνάει. Σε έναν κόσμο σε τεντωμένο σκοινί, σε αχαρτογράφητα νερά όσο ποτέ, με πολέμους-πολέμους, όχι αστεία… Εμείς; Στο ίδιο έργο θεατές. Μια φιλόξενη αρένα για να ξεδίνουν «παιδιά» την κάβλα της αχρηστίας, της βαρεμάρας τους.
Τόσο που έχουμε συνηθίσει το παράλογο, τρέμουμε το λογικό! Αρκεί και μόνο να παρατηρήσεις ένα σημείο επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και θα τα καταλάβεις όλα. Από την μία ο Αρειος Πάγος, θηριώδης, από την άλλη η Διεύθυνση Αστυνομίας, ΓΑΔΑ, Τμήμα Ασφαλείας Ελληνικής Αστυνομίας, θηριώδης… Και ανάμεσά τους; Μα, ανάμεσά τους; Τα κάποτε Προσφυγικά ως ένα εμβληματικό τοπόσημο της Αθήνας, αυτό το θαύμα αντοχής στον χρόνο, κατειλημμένο από «αντιεξουσιαστές», «αναρχικούς», κάτι γενικούς τού «εναντίον» –και καλά– «επαναστάτες»…
Μια κουρελαρία προστατευμένη ως εύθραυστο κινέζικο βάζο ανάμεσα σε Αρειο Πάγο και ΓΑΔΑ. Συνδετικός κρίκος, «εξουσία». Που κανείς δεν δύναται, δεν τολμάει να αγγίξει, μια Ιερή Αγελάς κατάματα, στα μάτια τους… Κι ύστερα μου λες…