Οταν η Ιστορία θυμίζει γεγονότα του παρελθόντος, με τρόπο αντικειμενικό και τεκμηριωμένο, μας βοηθά να καταλάβουμε πολλά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα.
Σπουδαίο εργαλείο που ξυπνά τη μνήμη όταν αυτή σιγά και σταθερά μας εγκαταλείπει, ήταν κάποτε η εγκυκλοπαίδεια. Τώρα είναι το ίντερνετ.
Πληκτρολόγησα στο Google «Επεισόδια με αγρότες». Μου έβγαλε ατέλειωτο κατεβατό. Διαβάζοντας, ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα όσον αφορά τις κινητοποιήσεις και τα μπλόκα τους.
Υπάρχει όμως και μια πιο ενδιαφέρουσα είδηση, από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, που για μένα φέρνει τα πάνω-κάτω. Οσον αφορά τις τωρινές κινητοποιήσεις, δηλαδή.
Να το θέμα, ενδεικτικά από τον ιστότοπο του newmoney τότε: «Σοβαρά επεισόδια μεταξύ αγροτών και απεργών ναυτικών ξέσπασαν νωρίς το απόγευμα στο λιμάνι του Ηρακλείου Κρήτης, όταν αγρότες θέλησαν να λύσουν τους κάβους του πλοίου “Blue Horizon”, το οποίο είναι δεμένο λόγω της απεργίας των ναυτικών.
»Οι απεργοί της Ομοσπονδίας αντέδρασαν πετώντας νερό με μάνικες στους αγρότες, οι οποίοι εξαγριωμένοι αντιδρούσαν στον αποκλεισμό των λιμανιών, εξαιτίας του οποίου κινδυνεύουν να καταστραφούν τα εμπορεύματά τους και να χάσουν τα συμβόλαια που έχουν συνάψει με τις εταιρίες που συνεργάζονται.
»Ορισμένοι αγρότες πέταξαν φωτοβολίδες στο σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι οι ναυτικοί και περιπολούσαν την απεργία τους, με αποτέλεσμα να δεχθούν την αντίδραση των τελευταίων και να απειληθούν ακόμη και μάχες σώμα με σώμα».
Οπως ταλαιπωρούνται, λοιπόν, τώρα οι οδηγοί στους κλειστούς δρόμους, έτσι ταλαιπωρήθηκαν και τότε οι επιβάτες, αλλά και οι αγρότες, γιατί οι ναυτικοί δεν άφησαν τον κόσμο να ταξιδέψει, αφού είχαν και εκείνοι τα δικά τους αιτήματα.
Μεγεθύνοντας ακόμα πιο πολύ την εικόνα, βλέπουμε ότι το «διεκδικώ και κλείνω» είναι εδώ και καιρό θεσμοθετημένο. Αρα, για να λυθεί το πρόβλημα/αίτημά σου πρέπει να αναστατώσεις τη ζωή των άλλων. Εργαζομένων ή και μη.
Αυτό, θα πει κάποιος, είναι και το «όπλο» μιας απεργίας όταν δεν υπάρχει συνεννόηση ή όταν ο όποιος διάλογος (που σπάνια υπάρχει) μεταξύ των διαφόρων πλευρών δεν καταλήγει σε μια από κοινού αποδεκτή λύση.
Αποζητώντας, λοιπόν, μια άλλη άποψη για το θέμα, τηλεφώνησα σε τρεις πηγές: Εναν μετριοπαθή και λογικό πολιτικό, με γνώση του αγροτικού ζητήματος. Εναν νομικό από τη Γερμανία που ειδικεύεται σε περιπτώσεις «παραβίασης, με όποιον τρόπο, της ελευθερίας ενός πολίτη να πηγαίνει στη δουλειά του». Και σε έναν βέλγο ευρωβουλευτή που πριν από αρκετά χρόνια συνέβαλε στην αποκέντρωση σχεδόν όλων των δημόσιων υπηρεσιών στις Βρυξέλλες, έτσι ώστε όταν γίνονται διαμαρτυρίες για κάποιο ζήτημα να μην υποφέρει πια το κέντρο της πόλης, αλλά τα… εκτοπισμένα υπουργεία στα «περίχωρα» της πρωτεύουσας.
Επειδή όμως δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο (μεταξύ μας, δεν ξέρω αν θα το ήθελα κιόλας, διότι θα μου αφαιρούσε το όνειρο ή και την ωραία ψευδαίσθηση του Παραδείσου που με περιμένει!), ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι η αντίσταση σε μια μεγάλη αδικία δεν μπορεί να γίνεται με βία.
Το απέδειξε ο Γκάντι. Γκρεμίζοντας μια ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη!
Οπως και να έχει, για να «δέσω» το κομμάτι, κατέφυγα σε τρία πρόσωπα που έχουν ασχοληθεί διαχρονικά και εις βάθος με το «θέμα». Είπαν ότι τους έχει κουράσει η ιστορία, και ευγενικά με χαιρέτισαν.
Ετσι, με ένα κλικ αστραπιαίο, βρήκα σε ποιον, ή μάλλον σε ποιαν να αποταθώ. Στην Τεχνητή Νοημοσύνη, ΑΙ!
Το ερώτημά μου: «is it proper, in order to reject an unfair or a non-acceptable government law, to demonstrate by closing roads, airports or ports, disrupting other people’s work?»
Δηλαδή: Είναι σωστό, προκειμένου για να απορριφθεί ένας άδικος ή μη αποδεκτός κυβερνητικός νόμος, να διαδηλώνει κανείς κλείνοντας δρόμους, αεροδρόμια ή λιμάνια, διαταράσσοντας την εργασία άλλων ανθρώπων;
Η απάντησή της:
Το αν είναι «σωστό» να κλείνουν δρόμους, αεροδρόμια ή λιμάνια για να διαμαρτυρηθούν για έναν κυβερνητικό νόμο, είναι θέμα μεγάλης συζήτησης, που περιλαμβάνει πολύπλοκες νομικές, ηθικές και πολιτικές παραμέτρους. Δεν υπάρχει καθολική συναίνεση για αυτό που θέτετε.
Νομική και Πρακτική Διάσταση
Νομιμότητα: Πολλές ενέργειες που διαταράσσουν σημαντικά τη δημόσια τάξη, τις βασικές υπηρεσίες και τα δικαιώματα των άλλων είναι παράνομες, ακόμη και αν προορίζονται για διαμαρτυρία. Οι κυβερνήσεις γενικά δίνουν προτεραιότητα στη δημόσια ασφάλεια, την οικονομική λειτουργία και την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών και των αγαθών. Οι διαδηλωτές που εμπλέκονται σε τέτοιες ενέργειες ενδέχεται να αντιμετωπίσουν πρόστιμα ή φυλάκιση.
Δημόσια Ασφάλεια: Η διακοπή κρίσιμων υποδομών, όπως οι δρόμοι και τα αεροδρόμια, μπορεί να θέσει σε σημαντικούς κινδύνους τη δημόσια ασφάλεια, ενδεχομένως εμποδίζοντας τα οχήματα έκτακτης ανάγκης να ανταποκριθούν σε κρίσεις ή να εγκλωβίσουν ταξιδιώτες.
Οικονομικός Αντίκτυπος: Οι αποκλεισμοί μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές οικονομικές διαταραχές, επηρεάζοντας επιχειρήσεις και άτομα που βασίζονται σε υποδομές μεταφορών για τα προς το ζην και τα ταξίδια τους].
Ηθική και Πολιτική Προοπτική
Πολιτική Ανυπακοή: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, σε ακραίες περιπτώσεις αντιληπτής αδικίας, τέτοιες αναστατώσεις αποτελούν απαραίτητη μορφή μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής που στοχεύει στην επιβολή αλλαγής. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, όπως οι φιλοσοφίες του Μαχάτμα Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, υποστηρίζουν ότι ορισμένοι νόμοι είναι τόσο άδικοι που πρέπει να παραβιάζονται και ότι κάποιο επίπεδο αναστάτωσης είναι απαραίτητο για να υπάρξει ώστε να τ επιστηθεί η προσοχή στην αιτία.
Ανταγωνιστικά Δικαιώματα: Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι τα δικαιώματα των διαδηλωτών να διαδηλώνουν πρέπει να εξισορροπούνται με τα δικαιώματα άλλων πολιτών να ταξιδεύουν, να εργάζονται και να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες χωρίς αδικαιολόγητη διακοπή.
Εναλλακτικές Μέθοδοι
Πολλοί υποστηρικτές της αλλαγής προτιμούν μεθόδους που είναι νόμιμες και λιγότερο αναστατώνουν το ευρύ κοινό, οι οποίες μπορούν επίσης να βοηθήσουν στη διατήρηση της δημόσιας τάξης. Αυτά περιλαμβάνουν:
Ειρηνικές πορείες και συγκεντρώσεις
Ασκήσεις πίεσης και υπεράσπιση
Ψηφοφορία και πολιτική συμμετοχή
Εκστρατείες ευαισθητοποίησης του κοινού
Νομικές προκλήσεις
Τελικά, το ζήτημα της «ευπρέπειας» εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ηθικό πλαίσιο του καθενός, τη σοβαρότητα του νόμου που παραβιάζεται, τους συγκεκριμένους νόμους της χώρας και την αντιληπτή αποτελεσματικότητα τέτοιων δραστικών μέτρων.