Σε μία περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση αναζητεί μεταρρυθμιστικά άλλοθι, έχασε μία μεγάλη ευκαιρία και κινδυνεύει να περιπέσει σε μία νέα εσωτερική κρίση.
Η υπόθεση των ΕΛΤΑ και η αναδιάρθρωση ενός κραυγαλέα προβληματικού και ελλειμματικού κρατικού οργανισμού, θα μπορούσε να είναι μία θεμιτή και αναγκαία μεταρρύθμιση.
Εξελίχθηκε σε ένα φιάσκο και πλέον απαιτεί ειδικούς χειρισμούς και πυροσβεστικές παρεμβάσεις.
Κατά πληροφορίες, οι άτσαλοι χειρισμοί οφείλονταν κατά βάση στον επικεφαλής του Υπερταμείου (που έχει υπό τον έλεγχό του τα ΕΛΤΑ), Γιάννη Παπαχρήστου και τον διευθύνοντα σύμβουλο του Οργανισμού, Γρηγόρη Σκλήκα, απ’ όπου και διέρρευσε αιφνιδιαστικά η πληροφορία για την αναδιάρθρωση.
Τους πρώτους χειρισμούς κατευνασμού των αντιδράσεων ανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών Κυριάκος Πιερρακάκης, ο οποίος αν και όχι καθ’ ύλην αρμόδιος, μίλησε σε αυτό το πλαίσιο για δύσκολες αποφάσεις που απαιτούνται.
Αίσθηση προξένησε όμως η σπουδή του Κωστή Χατζηδάκη, να αποποιηθεί οποιαδήποτε ευθύνη και εμπλοκή του με το θέμα των ΕΛΤΑ. Με μία ημέρα καθυστέρηση, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι δεν έχει απαρνηθεί ποτέ δύσκολες μεταρρυθμίσεις, όμως δεν μπορεί να συνδέεται με το όνομά του οτιδήποτε προκαλεί αντιδράσεις.
Κατά τον τρόπο αυτό, η αναδιάρθωση των ΕΛΤΑ έμεινε… πολιτικά ορφανή. Και το αποτέλεσμα του αλαλούμ ήταν η ανάδειξη της κυβερνητικής ασυνεννοησίας, της ευκολίας με την οποία προκαλούνται «βραχυκυκλώματα» και των δειγμάτων σοβαρών εσωτερικών αντιπαραθέσεων μεταξύ υπουργών.
Ευθύνες άρχισαν να επιρρίπτονται από τα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια στα χαμηλότερα, από εκεί σε διοικητικούς παράγοντες, η αντιπολίτευση βρήκε νέο πάτημα για επιθέσεις κατά της κυβέρνησης, ενώ ο Πρωθυπουργός δεν περιέλαβε την παραμικρή αναφορά στο θέμα στην εβδομαδιαία του ανάρτηση.
Σε συνέχεια όλων αυτών, η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με πάσης φύσεως αντιδράσεις: συνδικαλιστικές, κοινωνικές (κυρίως από τις απομακρυσμένες περιοχές) και πολιτικές, από τους ίδιους τους κατά τόπους βουλευτές της πλειοψηφίας, οι οποίοι προφανώς θεωρούν ευκολότερη και πιο πρόσφορη τακτική την άσκηση εσωτερικής αντιπολίτευσης.
Κάπως έτσι, μία μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να θεωρηθεί αναγκαία και χρήσιμη, μετατρέπεται σε πονοκέφαλο. Η συνθήκη περιπλέκεται δε ακόμη περισσότερο, καθώς όλα αυτά συμβαίνουν σε χρόνο εκ των πραγμάτων προεκλογικό. Ετσι, αν τελικά η αναδιάρθρωση προχωρήσει, θα υπάρχει η απειλή των αντιδράσεων και του πολιτικού κόστους, ενώ αν ματαιωθεί, η κυβέρνηση να βρεθεί υπόλογη για ατολμία και προχειρότητα.
Στην πραγματικότητα, η περίπτωση των ΕΛΤΑ φανερώνει την οριζόντια και κάθετη κυβερνητική δυσλειτουργία.
Ο κεντρικός έλεγχος και η ιεράρχηση προτεραιοτήτων έχει ατονίσει, η επικοινωνία μεταξύ υπουργών, υφυπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων είναι σε κάποιες περιπτώσεις δυσχερής, έως και ανύπαρκτη και η αίσθηση που διαμορφώθηκε έπειτα από τον ανασχηματισμό του Μαρτίου, ότι έστω και με εμβαλωματικές παρεμβάσεις υπάρχει ένας στοιχειώδης συντονισμός, έχει εξανεμιστεί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, διαπιστώνεται ότι το κυβερνητικό σχήμα και η δομή του έχουν εξαντλήσει τα όρια της αποτελεσματικότητάς τους και ότι η διορθωτική παρέμβαση του Πρωθυπουργού προσλαμβάνει επείγοντα χαρακτήρα.