Κάποτε, όταν τελείωναν οι εκλογές, έβλεπες τα απομεινάρια στους δρόμους και στους τοίχους. Σκισμένα, χιλιοπατημένα χαρτιά, κουρελιασμένα πανό σε κολόνες και πρόσωπα υποψηφίων που σε καλούσαν να πάρεις μαρκαδόρο για να τους μαυρίσεις τα δόντια -αν δεν τους είχες μαυρίσει στην κάλπη. Ηταν η εποχή που παρακολουθούσες σε πραγματικό χρόνο την αποσύνθεση μίας εκλογικής καμπάνιας.
Τώρα είναι αλλιώς. Θεωρητικά τα βίντεο κομμάτων και υποψηφίων θα μείνουν στην αιωνιότητα, σε κάποια γωνιά του YouTube, για τον ιστορικό ή τον δημοσιογράφο του μέλλοντος. Ομως ξεχνιούνται από όλους με το που έρθει η ημερομηνία λήξης τους, με το άνοιγμα της κάλπης.
Το ίδιο ισχύει και με τις καμπάνιες των κομμάτων. Θα αποτιμηθούν το βράδυ της Κυριακής και μετά θα εξατμιστούν αν και, στην προκειμένη περίπτωση, ο δεύτερος γύρος θα διατηρήσει ζωντανά κάποια από τα χαρακτηριστικά τους. Η καμπάνια εκφράζει τη στρατηγική που επιλέγει κάθε κόμμα για να προσελκύσει εκλογικούς πελάτες. Μεταφέρει τα μηνύματα και, υποτίθεται, έχει κεντηθεί από ειδικούς της επικοινωνίας που ζυγίζουν κάθε λέξη γράμμα προς γράμμα.
Ελάτε, λοιπόν, να θυμηθούμε τα βασικά σημεία από τη στρατηγική και τα μηνύματα που έστειλαν τα κόμματα.
Η Νέα Δημοκρατία ακολούθησε την πεπατημένη. Πήγε από εκεί που θα πήγαινε κάθε κόμμα με εξουσία και προοπτική για ανανέωση θητείας. Επαιξε σποτ με ελληνικό ήλιο, αισιόδοξα χρώματα, θετικές εικόνες. Και ασφαλώς επένδυσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη που (και σε αυτές τις εκλογές) πήρε το βάρος επάνω του. Η ΝΔ δεν μας έδειξε σε κανένα σημείο της καμπάνιας της άλλα πολιτικά πρόσωπα, δεν προσπάθησε να μας πείσει ότι έχει ομάδα. Αρκεί ο Μητσοτάκης που μιλάει καλύτερα στους κεντρώους. Το μήνυμα της είχε σαφήνεια: «Προχωράμε μπροστά, δεν γυρίζουμε πίσω». Δεν είχε όμως, σε επίπεδο σποτ, γκρίζα διαφήμιση κατά του αντιπάλου. Οι επιθέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα στον Ανδρουλάκη έγιναν από τις εξέδρες. Συχνά δε, ο Πρωθυπουργός, απέφευγε να αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα με το όνομα του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μας μπέρδεψε. Οχι με τη γκρίζα διαφήμιση και την εχθροπάθεια κατά Μητσοτάκη -αυτά ήταν αναμενόμενα. Αλλά με την πολιτική στόχευση. Ακούσαμε για κυβέρνηση ηττημένων, προοδευτική διακυβέρνηση, κυβέρνηση ειδικού σκοπού, κυβέρνηση ανοχής. Θολούρα. Προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν ότι το βασικό μήνυμα έπρεπε να είναι κατά του Μητσοτάκη. Ξέχασαν όμως το προγραμματικό στοιχείο. Και όταν το θυμήθηκαν, μας έδειξαν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εκτός των άλλων τους προκάλεσε ζημιά και ο Βαρουφάκης καθώς, στη συλλογική μνήμη, παραμένει έντονο το αποτύπωμα των πρώτων μηνών του 2015.
Το ΠΑΣΟΚ; Και εκεί είδαμε κολύμπι σε θολά νερά με τη θέση για συγκυβέρνηση χωρίς Μητσοτάκη ή Τσίπρα. Η αλήθεια είναι ότι, επικοινωνιακά, βρέθηκε σε δυσχερή θέση καθώς, έτσι όπως τέθηκαν τα θέματα των συνεργασιών, το ΠΑΣΟΚ καλείτο συνέχεια να απαντήσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Το τελευταίο κομμάτι της καμπάνιας έριξε γκρίζο στα πρόσωπα του Μητσοτάκη και του Τσίπρα, προβάλλοντας, λουσμένο στο φως, τον Ανδρουλάκη. Φτάνει όμως αυτό;
Οι υπόλοιποι κινήθηκαν σε γνωστά μονοπάτια. Ακόμα και η τρέλα που πούλησε ο Βαρουφάκης με τη «Δήμητρα» και τα παράλληλα νομίσματα, ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να ακούσει το κοινό του. Εντύπωση μου έκανε το τελευταίο σποτ του Βελόπουλου που μας συστήνεται ως ο πρωθυπουργός που θέλει η χώρα. Αλλά όλοι εν δυνάμει πρωθυπουργοί δεν είναι;
Τι θα κρατήσουμε από αυτήν την προεκλογική περίοδο; Σίγουρα το TikTok και την απενοχοποιημένη εμπλοκή του lifestyle στην πολιτική επικοινωνία. Και την αυτοκαταστροφική διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και δεν θέλουν να κυβερνήσουν…