Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ίσως όχι όσο θα επιθυμούσε μετά και από τις πρόσφατες εξαγγελίες του, πάντως με μια σχεδόν χαοτική διαφορά από τον δεύτερο (το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη). Επειδή όμως τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ απέχουν πολύ από την αυτοδυναμία, καλείται, με κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, να απαντά σε διάφορα σενάρια (σχετικά ευφάνταστα, είναι η αλήθεια), με κεντρική ιδέα «πώς ο Μητσοτάκης θα κερδίσει τις εκλογές και δεν θα είναι Πρωθυπουργός».
Ως άσκηση έχει ένα ενδιαφέρον. Γιατί, αν το σενάριο επαληθευτεί, θα μοιάζει κάπως με εκείνο του 1989, όταν στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-Συνασπισμού πρωθυπουργός δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά ο Τζαννής Τζαννετάκης. Σε όλες τις άλλες εκδοχές συγκυβέρνησης κατά την περίοδο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, πρωθυπουργός ήταν ο αρχηγός του κόμματος που είχε κερδίσει τις εκλογές: ο Αντώνης Σαμαράς το 2012-2015 και ο Αλέξης Τσίπρας το 2015-2019.
Αφού λοιπόν τα σενάρια υπάρχουν και φαίνεται ότι κάποιοι έχουν πάψει να θεωρούν πιο ρεαλιστικό το να σηκωθεί να φύγει ο Μητσοτάκης και να παραδώσει κόμμα και κυβέρνηση σε κάποιον άλλον πριν από τις εκλογές, του τίθενται οι ερωτήσεις. Και, αναγκαστικά απαντά.
Αυτό έκανε και κατά την πρόσφατη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 (17/9). Η ερώτηση ήταν: «Αν η ΝΔ δεν έχει αυτοδυναμία, ο τρόπος για να φύγει ο Μητσοτάκης είναι συνεργασία με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο. (…) Θα ήσασταν ανοιχτός σε μια τέτοια συζήτηση;»
Θα μπορούσε να πει ο Πρωθυπουργός ότι δεν απαντά σε υποθετικά σενάρια. Επειδή όμως κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον ηττοπαθές, και πάντως υπεκφυγή, προτίμησε να πει: «Πρωθυπουργό εκλέγει ο λαός και όχι οι παράγοντες. Ο λαός ψηφίζει όχι μόνο κόμμα, ψηφίζει και πρωθυπουργό».
Μήνυμα προς «παράγοντες», αλλά δεν πρέπει να λησμονείται ότι στο παρελθόν ο Πρωθυπουργός έχει τονίσει σε ανάλογες συζητήσεις ότι επικεφαλής μιας κυβέρνησης συνεργασίας τίθεται ο αρχηγός του πρώτου κόμματος.
Λίγο αργότερα προσέθεσε: «Τελικά ο λαός θα κρίνει. Και δεν θα κρίνει μόνο τη ΝΔ, θα κρίνει και εμένα. Το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι η καλύτερη απόδειξη του αν οι έλληνες πολίτες θέλουν ή δεν θέλουν να συνεχίσουμε να κυβερνάμε αυτή τη χώρα».
Και εν κατακλείδι, ο Πρωθυπουργός σημείωσε: «Ακούω συχνά αυτή την κουβέντα, την άκουγα και το 2023, ξέρετε, “να φύγει ο Μητσοτάκης”. Ωραία, “να φύγει ο Μητσοτάκης”, κανένα πρόβλημα. Να έρθει ποιος; Δεν πρέπει εγώ να το απαντήσω αυτό, γιατί εγώ προφανώς θέλω να μείνει ο Μητσοτάκης, έτσι δεν είναι; Αλλά αυτοί που λένε “να φύγει ο Μητσοτάκης” πρέπει κάποια στιγμή να απαντήσουν».
Το παράδοξο εδώ είναι ότι όλα αυτά που λέει ο Πρωθυπουργός είναι οι προφανείς απαντήσεις σε παρατραβηγμένες ερωτήσεις και σενάρια. Αυτά διακινούνται και καλλιεργούνται, ενώ ακόμη και στις δημοσκοπήσεις που γίνονται με σχετικά ερωτήματα, τα ποσοστά της ΝΔ με Μητσοτάκη είναι σημαντικά υψηλότερα από τα αντίστοιχα ενός υποθετικού, άλλου προσώπου στην ηγεσία του κόμματος.
Παρά ταύτα, υπάρχει μια άποψη, κατά ορισμένους βάσιμη, ότι ο τρόπος που απαντά ο Πρωθυπουργός στις ερωτήσεις που του τίθενται προδίδουν μια νευρικότητα και, υπό αυτήν την έννοια, μπορούν να ερμηνευθούν ως μια προσπάθεια να εξορκίσει εξελίξεις για τις οποίες ανησυχεί. Με βάση αυτή τη συλλογιστική, ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι απλώς γνωρίζει την ύπαρξη των σεναρίων, αλλά έχει αρχίσει και την προσπάθεια να τα ακυρώσει.
Οσο τα σενάρια θα εξακολουθούν να εξυφαίνονται και όσο θα απουσιάζει η απάντηση στο ποιος θα έρθει όταν φύγει ο Μητσοτάκης υπάρχει και μια άλλη εκδοχή ερμηνείας για τα όσα λέει ο Πρωθυπουργός. Αυτή θα μπορούσε να είναι ότι, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της ΝΔ, δεν θα είναι ο ίδιος ο παράγων τυχόν αστάθειας και αποσταθεροποίησης, αλλά εκείνοι που είτε θα αρνηθούν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, είτε θα θέτουν διάφορους εξωφρενικούς όρους.
Ομως όλα αυτά θα κριθούν εν τέλει από την καθοριστική παράμετρο: το αποτέλεσμα της κάλπης.