Φέτος, τα Οσκαρ έχουν δύο επιλογές. Ή να τελειώσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια ή να αυτοκτονήσουν με τον ίδιον τρόπο που σκοτώνουν εμάς τα τελευταία χρόνια: από βαρεμάρα, πλήξη και ανία. Το ξέρω ότι οι τρεις λέξεις σημαίνουν το ίδιο πράγμα, αλλά δεν θα έφταναν ούτε τριάντα τρεις για να περιγράψουν αυτό το πράγμα.

Αρχικά, τα Οσκαρ θα έπρεπε να στήσουν ένα άγαλμα του Γουίλ Σμιθ έξω από εκεί που γίνονται και να περνάνε όλοι να το προσκυνούν κάθε φορά: άμα δεν ήταν ο Γουίλ και τα χαστούκια, κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί εδώ και χρόνια μαζί τους. Αυτοί, όμως, στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, που επιμένουν ότι είναι σοβαρός θεσμός, αποφάσισαν να κόψουν τα χαστούκια και να γίνουν ακόμη πιο ανούσιοι απ’ ό,τι ήταν πριν.

Κάπως σαν τις λαϊκές τραγουδίστριες που αποφασίζουν ξαφνικά να κάνουν στροφή στην καριέρα τους και τραγουδάνε έντεχνο και τις ξεχνάει και η ζωή, τα Οσκαρ επιμένουν ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν την ποιότητα στον κινηματογράφο, κάτι που δεν έκαναν ποτέ· όλη η ιστορία ήταν σταρ, πούλια, παγιέτα και λίγο γκόσιπ. Και πάρα πολλά χρήματα. Αυτόν τον κινηματογράφο εκπροσωπούσαν πάντα, γι’ αυτό και όταν ο κινηματογράφος αυτός έπαψε να τραβάει πολύ κόσμο στις αίθουσες, έχασαν την μπάλα.

Στο μεταξύ, οι ταινίες, οι σειρές, το θέαμα της οθόνης γενικότερα, έχει ξεφύγει εκατομμύρια χρόνια μπροστά, τo Netflix και οι συν αυτώ κάνουν υπερπαραγωγές, οι κινηματογράφοι ξεπερνιούνται ως χώροι ψυχαγωγίας, ο Σπίλμπεργκ, που λύσσαξε να πολεμάει τις πλατφόρμες, πήγε πέρυσι άπατος, ο Κάμερον κάνει και ξανακάνει Αβαταρ και ο αγέραστος Τομ Κρουζ είναι ο μόνος που πουλάει στις αίθουσες, με τα ίδια και τα ίδια κι αυτός. Θα γεράσει, όμως, πού θα πάει… Και μετά;

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και περισσότερες σινεφίλ ταινίες στα Οσκαρ, στις οποίες δεν δίνει σημασία κανείς από τους παρευρισκομένους. Είναι ένα αναγκαίο κακό που πρέπει να υποστούν. Πάει ο Μπονγκ Τζουν-χο και τους μιλάει κορεάτικα, ο άλλος στη γλώσσα των κωφών, φέτος θα τα ακούσουν και στα γερμανικά. Και κάθονται όλοι μαζί στολισμένοι και καλοτσιτωμένοι και αναρωτιούνται ποιοι είναι όλοι αυτοί και τι δουλειά έχουν μαζί τους.

Ολοι αυτοί είναι το μέλλον. Και όταν καταφέρνει το Netflix και κάνει μια γερμανική ταινία για την οποία –δικαίως– μιλάνε όλοι, αύριο θα σκάσει ταινιάρα από τη Ζιμπάμπουε και επιτέλους θα βρει κάποιον να της κάνει παραγωγή και θα μείνει ο Σπίλμπεργκ να διαμαρτύρεται ότι «αυτό δεν είναι σωστό». Και θα είναι και μεγάλος κινηματογράφος η ταινιάρα από τη Ζιμπάμπουε, διότι μεγάλος κινηματογράφος δεν σημαίνει μόνο πολλά λεφτά και πασίγνωστοι σταρ.

Εξάλλου, μεγάλο κινηματογράφο έκαναν από πάντα πολλοί –ευρωπαίοι κυρίως– κινηματογραφιστές και τα Οσκαρ δεν τους άκουγαν ούτε σαν μακρινό θόρυβο.

Θα είχα πάρα πολλά να πω για το «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», αλλά δεν είναι της παρούσης. Κατά τη γνώμη μου, ο βασικός λόγος που πρέπει να πάρει το Οσκαρ καλύτερης ταινίας και όλα τα Οσκαρ που υπάρχουν, δεν είναι μόνο το θέμα και το εμβληματικό βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, και η κινηματογράφιση και όλα αυτά, αλλά το γεγονός ότι είναι μια γερμανική ταινία.

Που διηγείται μια πολύ γερμανική ιστορία, με έναν πολύ μη-γερμανικό τρόπο, όπως ακριβώς έγραφε και ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ τις ιστορίες του, αλλά κανείς τότε δεν τον άκουγε. Είναι μια τεράστια ιστορία, που μπαίνει σε ένα τεράστιο πλαίσιο και ενώνει πολλά πράγματα: το σήμερα με το παρελθόν, τις προσωπικές ιστορίες με τις πανανθρώπινες, το «μεγάλο» σινεμά με τις κάθε μεγέθους οθόνες, τον κινηματογράφο με την εξέλιξή του.

Προσωπικά, αν ήμουν Οσκαρ, θα ανέβαζα τον Γερμανό επάνω (Εντβαρντ Μπέργκερ τον λένε τον άνθρωπο), θα του έδινα όλα τα αγαλματάκια, θα ευχαριστούσα το κοινό για τα 90-τόσα χρόνια που μας παρακολούθησε και θα ανακοίνωνα τη διάλυση του θεσμού και την ανάγκη να δημιουργηθεί ένας καινούργιος, που θα δει το παρόν όπως είναι και το μέλλον με ανοιχτά μάτια και το σινεμά όπως έχει εξελιχθεί και θα περιλάβει τους πάντες και τα πάντα, χωρίς έμφυλα στερεότυπα, χωρίς σύνορα, χωρίς μέγεθος οθόνης, χωρίς τίποτε.

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν πληρώνομαι για να τους πω εγώ πώς να σώσουν το σινεμά. Με τα αδιανόητα λεφτά που παίρνουν όλοι αυτοί, θα έπρεπε να το έχουν βρει μόνοι τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News