«Ποια γνωστή ηθοποιός δουλεύει σε ταμείο ιστιοπλοϊκού ομίλου;»

Δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία, η Τζένη Διαγούπη είναι η απάντηση. Αυτήν αφορούσε ο τίτλος δημοσιεύματος, πάνω στον οποίο έπεσα. Ενας απ’ τους πολλούς βεβαίως, γιατί τίτλοι όπως ο παραπάνω είναι συχνοί.

Γνωστός ηθοποιός, τραγουδιστής, διάσημος παντός είδους τέλος πάντων, που εντοπίστηκε σε δουλειά κοινού θνητού; Μιλάμε για ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα των μίντια. Είναι λες και ανακαλύπτουν θησαυρό, μέχρι και κάμερες στέλνουν να μας δείξουν πως ο αγαπημένος μας διάσημος φτιάχνει καφέδες ή κόβει εισιτήρια ή εξυπηρετεί πελάτες ή κάνει οτιδήποτε άλλο, άσχετο με την τέχνη του.
Οσο αδιάφορο είναι ένας άσημος καλλιτέχνης να δουλεύει σε μπαρ, τόσο ενδιαφέρον γίνεται αν το κάνει αφού έχει ξεφύγει απ’ την αφάνεια. Ρεπορτάζ γίνεται για να δούμε πώς κρατάει τον δίσκο και πώς σερβίρει τα ποτά.

Πίσω από τέτοιους τίτλους, πίσω από το ενδιαφέρον να ανακαλύπτουν κάποιον διάσημο που δουλεύει όπου βρει για να βγάλει τα προς το ζην, και να τον δείχνουν με το δάχτυλο-κάμερα λες και είναι αξιοθέατο, κρύβεται μια υποτιμητική διάθεση. Αν ζούσαμε σε σκετσάκι των Μόντι Πάιθονς, ή αν ήμασταν υπέρ-ειλικρινείς και δεν κάναμε καμία προσπάθεια να φανούμε έστω και επιφανειακά ευγενικοί, οι τίτλοι αυτοί θα γράφονταν κι έτσι: «ποια ηθοποιός δουλεύει σε ταμείο ιστιοπλοϊκού ομίλου γιατί δεν κατάφερε να βρει δουλειά στον τομέα της;», «ποιος ηθοποιός είναι τόσο άχρηστος που έφτασε να κάνει ντελίβερι σε σουβλατζίδικο;», «ποιος τραγουδιστής δεν σταύρωσε πίστα και αναγκάστηκε να σερβίρει ποτά ο καημένος;»

Κι εμείς που μπαίνουμε από περιέργεια να δούμε, κι εμείς έχουμε μια υποτιμητική ματιά συνήθως. Αρκετοί ίσως και να χαίρονται ενδόμυχα, απομυθοποιώντας τον σταρ που «καταντά» σαν όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς. Ενας πρωταγωνιστής της σόουμπιζ και του θεάματος, ένας που τον βλέπουμε στα περιοδικά και στις οθόνες, που του ζητάμε αυτόγραφα και τον ζηλεύουμε που λούζεται στη δόξα και στο χειροκρότημα, να τον βλέπουμε σε μια κοινή δουλειά, με κοινό μεροκάματο; Να τον φανταζόμαστε να σηκώνεται κάθε πρωί απ’ το κρεβάτι του για να πάει σε μια δουλειά που δεν τον ικανοποιεί, ούτε τον ίδιο ούτε την τσέπη του, που απέχει έτη φωτός απ’ τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του; Οπως εμείς οι περισσότεροι; Οσο να πεις, είναι μια ιστορία που ικανοποιεί το κόμπλεξ κατωτερότητας και τις εσωτερικές μας ανασφάλειες.

«Με ρωτάει ο κόσμος: τι κάνετε εσείς εδώ;» έλεγε η Τζένη Διαγούπη στην κάμερα εκπομπής που πήγε για να καταγράψει την εργασία της στον ιστιοπλοϊκό όμιλο. «Κι εσύ εξηγείς: δεν είχα δουλειά στην τηλεόραση και έπρεπε κάπως να δουλέψω» συμπλήρωνε. Τι να πει η γυναίκα, το αυτονόητο έλεγε. Αν ήταν η Τζένη το ηθοποιάκι που μένει δίπλα μας και παλεύει να μπει σε κανένα σίριαλ, μήτε που θα δίναμε σημασία. Αλλά επειδή είναι η Τζένη που έχουμε δει στην τηλεόραση, το αυτονόητο έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Το εντοπίζουμε, το χαζεύουμε και το υπογραμμίζουμε με τίτλους που θα βάζαμε σε μια ιστορία αποτυχίας.

Ωστόσο, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Αυτές οι ιστορίες κάθε άλλο παρά αποτυχία μαρτυρούν. Κανονικά θα έπρεπε να παρουσιάζονται ως παραδείγματα επιμονής και προσπάθειας των ανθρώπων να προσαρμοστούν σε δύσκολα δεδομένα, να ελιχθούν στη ζωή, να την κερδίσουν με κάθε τρόπο. Η γνωστή ηθοποιός που βρήκε δουλειά σε ιστιοπλοϊκό όμιλο για να βγάλει το καλοκαίρι είναι μια μικρή ιστορία επιτυχίας. Η διάσημη ηθοποιός που ψωμολυσσάει αλλά κάθεται και περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο και να της προτείνουν δουλειά, είναι μια ιστορία αποτυχίας. Απλώς δεν το έχει γράψει κανένας τίτλος έτσι: «Σοκ. Γνωστή ηθοποιός μένει άνεργη και δεν φροντίζει να βρει μια άλλη δουλειά».

Υ.Γ.: Τώρα βέβαια που βγήκαμε από τα μνημόνια, όλοι θα βρουν τη δουλειά των ονείρων τους. Να τα λέμε όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News