Δύο χρόνια μετά. Δύο ολόκληρα χρόνια. Σε τρελαίνει η ιδέα, από την πρώτη πρώτη στιγμή. Από το πρωτογενές της κτηνωδίας της. Η Χαμάς, μια εγκληματική οργάνωση που διέπραττε μόνο κτηνωδίες. Χρόνια να κρατάει τον παλαιστινιακό λαό σε ομηρία, έφτασε και στο κρεσέντο της θηριωδίας της. Πόσο υπάνθρωποι ώστε να αφαιρούν την ανθρώπινη υπόσταση ανθρώπων και να τους χρίζουν πιόνια σκοπού.
Πώς γαλουχούνται με τόσο μίσος καθαρό; Να εκλάβουν ως ύψιστη ευκαιρία μια μέρα χαράς, γιορτής, νιάτων, ζωής και να σκορπίσουν θάνατο. Να πραγματοποιήσουν σχέδιο ομηρίας. Ποιος άνθρωπος, ποια συνείδηση μπορεί να μην καταδικάσει, να μην νιώσει στο πετσί του τον απόλυτο θυμό, μίσος, απόγνωση, φόβο. Δυο χρόνια…
Οι σκηνές στοίχειωσαν μέσα μας, εφιάλτης. Για μας… Για τους ίδιους; Για τους γονείς τους; Για τους δικούς τους ανθρώπους; Μη μου δίνεις, Θεέ μου, όσα μπορώ να αντέξω. Εν ζωή νεκροί-όχι νεκροί. Νεκροζώντανοι. Δεν παρηγοριέται. Πώς πέρασαν, όχι «δυο χρόνια», αλλά μέρα μέρα που αντιστοιχεί σε δυο χρόνια. Αλλος ο δικός τους χρόνος, άλλος ο δικός μας.
Είχαν απαχθεί 251 άνθρωποι από τη Χαμάς. Νέοι, εν ειρήνη. Πόσοι θα γυρίσουν ζωντανοί στην αγκαλιά των δικών τους; Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουν γονείς; Πόσες σορούς θα αναζητούν εσαεί; Σχεδόν 70.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν ως αντίποινα, στην πλειονότητά τους άμαχοι, και 170.000 τραυματίες, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά.
Μια Παλαιστίνη χώμα, ερείπια. Ενας ολόκληρος λαός μπρος-πίσω. Πού θα σταθούν; Χίλιοι ισραηλινοί στρατιώτες νεκροί. Και ένας λαός, ο εβραϊκός, που στοχοποιήθηκε εκ νέου. Γιατί έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια; Μπορεί ένα «επί τη ευκαιρία» να σφυρίζει καχύποπτα στο μυαλό πολλών κοιτάζοντας ερείπια και μιλώντας για ανοικοδόμηση;
Μα σήμερα δεν είναι μέρα για αυτά. Σήμερα είναι μέρα απελευθέρωσης ομήρων. Ανθρώπων που τα κτήνη φρόντιζαν στους «σωστούς» χρόνους να στέλνουν ντοκουμέντα της εκμηδένισής τους, της ακύρωσής τους. Κομπάζοντας ισχύ. Σκελετωμένους. Να σε ρουφάει το βλέμμα τους απόγνωση. Ανθρώπινα όντα ή ποντίκια σε λαγούμια; Πώς ξημέρωναν, πώς νύχτωναν αμφότεροι; Εκείνοι, εκεί. Οι άνθρωποί τους σε ένα «εδώ», χωρίς εδώ. Μέρα μέρα, δυο χρόνια. Μη μου δίνεις, Θεέ μου, όσα μπορώ να αντέξω.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται τη Χαμάς ως οργάνωση που δρα εναντίον της ανθρωπότητας; Υπάρχει τίποτα πιο αδιανόητα, πιο ύπουλα εγκληματικό από το να χρησιμοποιείς νοσοκομεία και σχολεία ως ασπίδα της οργάνωσής σου; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται ότι κράτη πριμοδοτούν οικονομικά τη Χαμάς ώστε να επιβιώνει; Υπάρχουν ακόμα πυρήνες της; Μιλάμε για κατάπαυση του πυρός; Τα δύσκολα είναι μπροστά μας; Τα δύσκολα είναι πάντα μπροστά μας σε τέτοιες οριακές καταστάσεις.
Θα επιτύχουμε τον αφοπλισμό της εγκληματικής οργάνωσης; Μα σήμερα είναι μια μέρα που πάνω από όλα μετράει η απελευθέρωση των ομήρων. Μέρα τη μέρα, δυο χρόνια μετά. Η ψυχή τους μόνο το ξέρει. Και με συνθλίβει η σκέψη ότι για την ψυχή η μέγιστη τραγωδία ξεκινάει από την ώρα που τελειώνει η τραγωδία. Ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς τους να ξεπεράσει ό,τι πέρασε. Οι εφιάλτες θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν.
Ας καλωσορίσουμε Ζωντανούς, σε ένα ημισφαίριο γης πολιτισμένης ανθρωπότητας που συνειδησιακά καρδιοχτυπούσε, καρδιοχτυπά και θα καρδιοχτυπά τόσο για την απελευθέρωση αθώων ομήρων… Αμήν! Οσο και για έναν λαό που χρόνια παραπαίει παραδομένος σε χέρια εγκληματιών που ακυρώνουν κάθε μέλλον και τον αφήνουν έκθετο σε πλιάτσικο της οντότητάς τους. Μα, σήμερα είναι μέρα χαράς.