Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ήρωας σε τηλεοπτικό σίριαλ, θα ήταν ο τύπος που «πεθαίνει» σε κάθε σεζόν, αλλά εμφανίζεται στο πρώτο επεισόδιο της επόμενης ζωντανός και χαμογελαστός, λες και τίποτα δεν συνέβη. Η διαφορά είναι ότι εδώ το σενάριο δεν το γράφει σεναριογράφος – το γράφει ο ίδιος, με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το κοινό του πάσχει από ομαδική αμνησία. Έχει χάσει πέντε ή έξι φορές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά συνεχίζει να πλασάρεται ως ο μόνος που μπορεί να τον νικήσει. Σαν τον παίκτη που χάνει διαρκώς στο τάβλι και επιμένει ότι «τώρα γύρισε το φύλλο», μόνο που το ζάρι του γράφει εξάρες… αλλά στο ταμπλό του αντιπάλου.
Το αχρείαστο μνημόνιο των 100 δισ. ήταν το ακριβό εισιτήριο για την επαναστατική παράσταση του 2015. Αντί να κλείσει τη συμφωνία εγκαίρως, προτίμησε να παίξει θέατρο «αντίστασης» μέχρι να μας φέρει ένα βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ. Σήμερα φορά ξανά τη στολή του σωτήρα, λες και η μνήμη της χώρας έχει κουμπί reset. Με το δόγμα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» έσπειρε όσο διχασμό μπορούσε. Τώρα, με το ύφος του ώριμου ηγέτη, θέλει να εμφανιστεί ως ο ενωτικός και διαλλακτικός. Από την επαναστατική αμετροέπεια, στην αγκαλιά του «πατέρα του έθνους» – μόνο που η αγκαλιά του μυρίζει ακόμη μπαρούτι.
Δεν άντεξε να μείνει εκτός ενεργού πολιτικής ούτε δύο χρόνια. Επιστρέφει σαν να πέρασε δεκαετίες στην έρημο της αυτοκάθαρσης και του αναστοχασμού. Στην πραγματικότητα, το διάλειμμα ήταν περισσότερο πολιτικό σπα, με δηλώσεις από μακριά και πιστούς να του κρατούν ζωντανό το όνομα. Ο άνθρωπος που θα «έστριβε» όλη την Ευρώπη αριστερά, τώρα παριστάνει τον κεντρώο σοσιαλδημοκράτη. Από το «go back madame Merkel» στα χαμόγελα στις Βρυξέλλες και την κουλτουρίτσα του ρεαλισμού. Ο πολιτικός χαμαιλέων σε πλήρη ανάπτυξη. Η ακροδεξιά του Πάνου Καμμένου ήταν ιδανικός συνεταίρος για να μείνει στην εξουσία. Τώρα όμως, ο Μητσοτάκης «πάει τη χώρα πολύ δεξιά». Το πρόβλημα δεν είναι η Δεξιά – είναι να μην είναι δική του. Μάζεψε όποιον μιλούσε, χειροκροτούσε ή έβριζε τους αντιπάλους του. Τώρα, κάνει αυστηρό casting για να κρατήσει τους «καλούς» και να πετάξει τους «κακούς». Μόνο που το σενάριο της ταινίας το έγραψε ο ίδιος, με όλους αυτούς τους κομπάρσους μέσα.
Και το χειρότερο; Δεν έχει ούτε την παραμικρή συναίσθηση ότι οι ίδιοι «κομπάρσοι» είναι προϊόν δικής του επιλογής.
Η διψήφια πρόβλεψη για το νέο του κόμμα δεν είναι δική του νίκη – είναι η απόδειξη της αποτυχίας όλων των άλλων στην αντιπολίτευση. Αν η επιστροφή του μοιάζει ελπίδα, τότε η αντιπολίτευση βρίσκεται σε κώμα και κανείς δεν τολμά να της τραβήξει την πρίζα. Ο Τσίπρας είναι το πολιτικό ισοδύναμο της παλιάς ελληνικής ταινίας που προβάλλεται ξανά και ξανά. Ξέρεις την πλοκή, ξέρεις τους διαλόγους, ξέρεις το τέλος – αλλά κάποιοι την παρακολουθούν με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά κάτι θα αλλάξει. Δεν θα αλλάξει.
Στην πραγματικότητα, η μόνη σταθερά στην πολιτική του καριέρα είναι η ικανότητα να πουλάει ψευδαισθήσεις με το ύφος του ανθρώπου που ξέρει «το μεγάλο μυστικό». Μόνο που το μυστικό είναι ένα: δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να πει, πέρα από το ότι… επέστρεψε. Κι αν κάτι ξέρει να κάνει καλά, είναι να επιστρέφει. Κι αν κάτι ξέρουμε εμείς, είναι ότι κάθε επιστροφή του συνοδεύεται από την ίδια παρλάτα, την ίδια πόζα και την ίδια αδιόρθωτη αυταπάτη: ότι αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Μόνο που δεν είναι. Και δεν θα είναι ποτέ.