Θα μπορούσε αυτό το άρθρο να μην έχει καθόλου λέξεις. Να αρκούσε μόνο το ανατρεπτικό ερώτημα.
Οταν η ζωή μερικών βρίσκεται στο μικροσκόπιο όλων των υπολοίπων, θα έρθουν και τα απρόοπτα. Αυτά τα απρόοπτα θα γεμίζουν σελίδες, θα παράγουν σχόλια στα διάφορα άρθρα, που τις περισσότερες φορές θα είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Θα πυροδοτούν πικάντικες συζητήσεις γύρω από τραπέζια και καναπέδες.
Αν και ίσως δεν έχει καμία σημασία ο λόγος της χειροδικίας, όλοι μας θα προτείναμε το αυτί μας σε όποιον θα ήθελε να τον ψιθυρίζει στο αυτί μας.
Πίσω στο ερώτημά μας. Να δέχεσαι χαστούκια ή να ρίχνεις;
Οχι εσύ, αλλά ο ηγέτης σου, ο αρχηγός, ο πρόεδρος, ο διευθύνων σύμβουλος.
Κάποιος εύκολα θα απαντήσει «ούτε το ένα ούτε το άλλο». Ετσι όμως δεν προχωράνε οι κουβέντες. Για να διαλέξεις μια κατεύθυνση, έχει ενδιαφέρον να στέλνεις το μυαλό σου στα δύο άκρα και να επιλέγεις ποιο σε απωθεί περισσότερο.
Μου έχει εντυπωθεί μια φωτογραφία από την πρώτη θητεία του προέδρου Τραμπ, όταν είχε επισκεφθεί επισήμως τη Γαλλία και είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία των δύο ζευγαριών με φόντο τον Πύργο του Αϊφελ.
Ντόναλντ, Μπριζίτ, Εμανουέλ και Μελάνια.
Εάν την έδειχνες και ρώταγες ποιος είναι ζευγάρι με ποιον όλοι θα απαντούσαν λανθασμένα (αν δεν θα γνώριζαν τα πρόσωπα, φυσικά…)
Εχουμε τον έναν, που σίγουρα εισπράττει, και τον άλλον, που μπορεί να παραδίδει.
Δεν θα χρονοτριβήσω, δεν θα επιχειρηματολογήσω, είμαι ξεκάθαρα υπέρ του ταπεινού, του συγκαταβατικού, του μετριοπαθούς.
Του ισχυρού στην αυτοσυγκράτηση, του δυνατού στον έλεγχο των αρνητικών αυτοματισμών, του πειθαρχημένου.
Και είμαι επίσης εντελώς απέναντι στη χιλιοειπωμένη κοινοτοπία πως δεν υπάρχουν σήμερα ηγέτες όπως ήταν οι παλιότεροι.
Σήμερα όλοι έχουν έναν μεγεθυντικό φακό και μια κάμερα να τους ακολουθεί και να τους παρακολουθεί.
Είμαι με τους σύγχρονους, με τα προβλήματά τους, με τις αδυναμίες τους και τις ανθρωπινότητές τους.