Μπορεί να κάνω λάθος. Παρατηρώ ωστόσο το εξής φαινόμενο: Απόλυτες και οριστικές απόψεις κατακλύζουν τα social media. Για τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα και περίπλοκα θέματα. Εκφράζονται στα σχόλια με αφορμή… ολέθρια λάθη που παρατηρούν όσοι βρίσκονται σε ολοήμερη εγρήγορση ακόμη και στις πιο αθώες αναρτήσεις -ας πούμε γράφει κάποιος «για κρέας, μόνο στην Κερατέα».
Υπάρχουν δηλαδή συμπολίτες μας που όλη την ημέρα βλέπουν ολέθρια λάθη στις αναρτήσεις των άλλων και σπεύδουν να τα διορθώσουν.
Δεν εννοώ τις μάχες που γίνονται κάτω από τις αναρτήσεις για τα αθλητικά ή τους τσακωμούς για τα πολιτικά. Αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ από τότε που η συγκεκριμένη λειτουργία πέρασε από το καφενείο (όπου ήταν περιορισμένη και οριοθετημένη) στα social media για να διαμορφώσει, όταν εγκαταστάθηκε στη ζωή μας, εκλογικά αποτελέσματα αλλά και τη μοίρα ολόκληρων κρατών -για παράδειγμα: η Βρετανία βγήκε από την ΕΕ, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη διάδοση ψεμάτων μέσω των social media. Τα ζήσαμε εδώ, τα ζούμε διεθνώς.
Πέρα όμως από το απόλυτο, οργισμένο δίκιο όσων σχολιάζουν την πολιτική ή το ποδόσφαιρο μοιάζει να επιστρέφει και μια άλλη συνήθεια που είχε κάπως ατονήσει. Ανθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους, που μπορεί κάποτε να έκαναν και παρέα, εμπλέκονται από το πουθενά σε καβγάδες.
Το πράγμα αρχίζει συνήθως κάπως έτσι: Κάποιος γράφει κάτι στο Facebook που δεν είναι ούτε διχαστικό, ούτε απόλυτο. Μπορεί να είναι και μια προσωπική εμπειρία. Σχεδόν πάντα, κάποιος θα σχολιάσει από κάτω σαν να κουβαλάει μεγάλο φορτίο και πρέπει κάπου να το αδειάσει.
Το σχόλιο θα διορθώνει οριστικά και αμετάκλητα αυτό που αναφέρει η ανάρτηση με τρόπο μονοκόμματο και επιθετικό και θα λέει -σαν να μην μπορεί να γίνει αλλιώς, να είναι επείγον και απαραίτητο- ποια είναι η σωστή άποψη επί του θέματος. Χωρίς αποχρώσεις και χαραμάδες. Αυτό και τέλος.
Ενίοτε, η παρέμβαση του διαδικτυακού φίλου θα συνοδεύεται και από μια αιχμή που θα αποτελεί δίκη προθέσεων του ανθρώπου που έγραψε την αρχική ανάρτηση. Δηλαδή, «τα λες αυτά γιατί είσαι με τον Τάδε ή με τον άλλον». Ολα αυτά μεταξύ ανθρώπων που αν κάθονταν στο ίδιο τραπέζι θα συζητούσαν ήρεμα και θα προσπαθούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον δίνοντας χώρο στη διαφωνία.
Στο Facebook, ωστόσο, ο άλλος, ο φίλος ή ο γνωστός, γίνεται αυτός που βρίζεις όπως κάποιον που σε έκλεισε στον δρόμο (και τα λες πίσω από τα κλειστά τζάμια του αυτοκινήτου) ή ο διαιτητής στην άλλη άκρη του γηπέδου.
Είναι να απορεί κανείς: με τόση προσοχή στη λεπτομέρεια, τόσο quality control που διορθώνει λάθη και αστοχίες, γιατί δεν είμαστε η καλύτερη και πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο;