Η ερώτηση γίνεται στοίχημα μεταξύ των συνδαιτυμόνων στο τραπέζι του συνοικιακού καφέ κάθε φορά που ένα καινούργιο μαγαζί ανοίγει στη γειτονιά. Ο πιο απαισιόδοξος, εκείνος που του δίνει ένα-δυο χρόνια λειτουργίας μόνο, είναι συνήθως ο νικητής. Μαγαζάκια και μικρές επιχειρήσεις ανοιγοκλείνουν συνεχώς γύρω μας. Ο μικρόκοσμός μας είναι γεμάτος από ανθρώπους που ξεκινούν κάτι δικό τους, με όνειρα, που ποδοπατιούνται αδυσώπητα από την πραγματικότητα και τα δεδομένα της.
Το να έχεις μικρή επιχείρηση σήμερα είναι δύσκολη πίστα, και υπ’ αυτή την έννοια είσαι όντως ένας Προμηθέας της καθημερινότητας, σαν το άγαλμα που στήθηκε στο Πεδίον του Αρεως. Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο μυθολογικό πρόσωπο για να συμβολίσει το μαρτύριο του έλληνα επαγγελματία: δεμένος και αυτός σε έναν βράχο λογιστικών υποχρεώσεων, με τον αετό της Εφορίας να του τρώει το συκώτι κάθε μήνα, προτού αυτό προλάβει να αναγεννηθεί.
Το άγαλμα συμβολίζει την προσφορά των μικρομεσαίων επιχειρηματιών στον τόπο. Αν βέβαια ρωτήσεις έναν μικρομεσαίο επιχειρηματία, θα σου πει με θυμό ότι το μόνο που προσφέρει είναι ΦΠΑ, εισφορές, προκαταβολές φόρου, τέλη επιτηδεύματος κ.ο.κ. Θα σου πει ότι κάθε τρεις και λίγο έρχεται στην πλάτη του και κάτι νέο, σαν δώρο Χριστουγέννων από το κράτος προς τον πολίτη που τολμά να δουλεύει μόνος του. Θα σου πει ότι, αν ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, εκείνος κλέβει λίγα λεπτά ύπνου ανάμεσα στις φορολογικές δηλώσεις και στα ραντεβού με τον λογιστή, αλλά στο τέλος χάνει εντελώς τον ύπνο του από το άγχος και τη διαπίστωση ότι όσο και να προσπαθεί, αυτό που κτίζει δεν είναι βιώσιμο.
Πολλές φορές η μη βιωσιμότητα ενός εγχειρήματος οφείλεται σε λάθος υπολογισμούς του δημιουργού του, άλλες τόσες όμως ξεκινάει από ένα πολύπλοκο φορολογικό σύστημα που τον επιβαρύνει αδικαιολόγητα και από απρόβλεπτα έξοδα που υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό του. Αν βάλεις και την ακρίβεια στην εξίσωση, τα νοίκια, τα ρεύματα, την πανάκριβη πρώτη ύλη, καταλαβαίνεις ότι το εγχείρημα μιας μικρής επιχείρησης μπορεί ευκολότατα να οδηγηθεί στα βράχια.
«Οι μικρομεσαίοι δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η λύση. Είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας και η καρδιά της κοινωνίας», δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Τάκης Θεοδωρικάκος, προσθέτοντας ότι «η ανάπτυξη που αφορά λίγους δεν είναι ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο δίκαιης και συμμετοχικής προόδου, όπου κανείς δεν θα μένει πίσω». Θα ευχόταν κανείς πριν από τα αγάλματα να ερχόταν αυτό το νέο μοντέλο, ένα υποστηρικτικό πλαίσιο που θα στήριζε τον μικροεπιχειρηματία και δεν θα τον άφηνε να αιμορραγεί.
Είναι γνωστό όμως ότι σε αυτή τη χώρα τα δημόσια μνημεία έρχονται συχνά για να καλύψουν τα κενά και τις αδυναμίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον, αυτό νιώθεις. Οτι ένα άγαλμα στήθηκε για να τιμήσει εκείνον που το τελευταίο πράγμα που τον τρώει είναι να έχει ένα άγαλμα να τον τιμά, σε κάποιο σημείο της πόλης.
Εκείνο που επιθυμεί είναι πρωτίστως να βρει κρατική συμπαράσταση στην προσπάθειά του. Να δει διαφορά στην τσέπη του, να νιώσει το στρες του να μειώνεται και την επιχείρησή του να προχωρά χωρίς τρικλοποδιές. Τι να τα κάνει τα αγάλματα που στήνονται προς τιμήν του; Μοιάζουν με μεταμοντέρνα σύμβολα που γεννήθηκαν μέσα από την ταλαιπωρία του, για να πουν τι; Οτι είναι ήρωας; Είναι.
Ο Προμηθέας των καιρών μας είναι σίγουρα αυτός που προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτή την επιχείρησή του. Αντί για θεούς του Ολύμπου έχει απέναντί του θεότητες με πιο σύγχρονα ονόματα, έχει μια τράπεζα, μια εφορία και ένα ασφαλιστικό ταμείο. Του λέμε ότι είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας, αλλά φορτώνεται με τόσο βάρος που τελικά συνθλίβεται. Και καταλήγει να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που πήρε την απόφαση να κάνει κάτι δικό του.
Τον Προμηθέα τον έσωσε ο Ηρακλής. Τον μικρομεσαίο έλληνα επιχειρηματία ποιος θα τον σώσει;