Η Εφημερίδα των Συντακτών προσάρμοσε το Black Lives Matter στο «Και οι ζωές των Ρομά μετράνε» και έκανε ένα πρωτοσέλιδο σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση επιτρέπει στην Αστυνομία να σκοτώνει. Στα social media, το φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ πλήθος σηκώνει θόρυβο. Προφανώς η εφημερίδα είναι σε θέση να γνωρίζει ότι οι αστυνομικοί κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με Ρομά και αξιολόγησαν αλλιώς τη ζωή του.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αφού επισκέφθηκε τους αστυνομικούς που κρατούνται στη ΓΑΔΑ, έκανε μία ανάρτηση για τις πειθαρχικές διαδικασίες εις βάρος τους, ενημερώνοντας παράλληλα για την επικοινωνία που είχε με τον πατέρα του νεκρού. Επικοινωνιακά το χειρίστηκε άψογα. Ομως βάλλεται και από κοινό που είναι φίλα προσκείμενο προς την κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχε ένας νεκρός, όλο αυτό θα είχε πλάκα. Οι αριστεροί του επιτίθενται για την αστυνομική αυθαιρεσία, οι δεξιοί επειδή δεν κάλυψε απόλυτα τους αστυνομικούς.

Αυτό το χαράκωμα είναι ανοιχτό και σε άλλες κοινωνίες. Τα όρια της αστυνομικής βίας, το σημείο όπου ο επαγγελματισμός γίνεται αυθαιρεσία αποτελούν αντικείμενο χρόνιας διαμάχης. Διότι στην περίπτωση της Αστυνομίας, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα του λάθους. Τα λάθη της Αστυνομίας συχνά πληρώνονται με ζωές. Και αν τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι υπάρχει και ένας άτυπος συμψηφισμός: για κάθε περιστατικό που η Αστυνομία επιδεικνύει υπερβολική σκληρότητα, θα υπάρχει και ένα άλλο κατά το οποίο επέδειξε ανεκτικότητα, με ολέθρια αποτελέσματα. Δεν υπάρχει ένας σταθερός μπούσουλας για αυτά τα πράγματα. Και ασφαλώς κανένας δεν είναι τρελός ώστε να αφαιρέσει από τον αστυνομικό του πεδίου την τελική απόφαση για τη χρήση όπλου. Γιατί κάποια στιγμή θα του πουν ότι προκειμένου να μην κατηγορηθούν οι αστυνομικοί ως δολοφόνοι, τους κατέστησε μελλοθάνατους. Έχει όμως ενδιαφέρον να μάθουμε αν, πράγματι, πήραν εντολή να σταματήσουν την καταδίωξη. Να ξέρουμε, δηλαδή, ότι έτσι και εντοπιστεί το κλεμμένο μας αυτοκίνητο, θα το πάρουμε πίσω μόνο αν η καταδίωξη γίνει στις εξοχές.

Αυτές τις ώρες λέγονται και γράφονται πολλά για την εκπαίδευση των αστυνομικών. Διάβασα μέχρι και άρθρο που υποστήριζε ότι η αδυναμία του αστυνομικού να πετύχει τα λάστιχα του αυτοκινήτου από την κινούμενη μοτοσικλέτα αναδεικνύει το έλλειμμα κατάρτισης. Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει ότι από τη στιγμή που κλέβεις ένα αυτοκίνητο και δεν σταματάς στον έλεγχο της Αστυνομίας, αναλαμβάνεις ένα ρίσκο.

Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι το θέμα είναι πολιτικό και ότι οι αστυνομικοί αλλάζουν την επιχειρησιακή συμπεριφορά τους, σε αντίστοιχα περιστατικά, ανάλογα με το χρώμα της πολιτικής ηγεσίας. Οτι βγαίνουν, ας πούμε, με διάθεση να σκοτώσουν. Σηκώνοντας το θέμα πολιτικά, είναι σαν να λες ότι αν ήταν η Ολγα Γεροβασίλη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, οι αστυνομικοί δεν θα πυροβολούσαν, αλλά θα έδιναν στον νεαρό τη διεύθυνση ΜΚΟ που ειδικεύεται στην προσφορά βοήθειας προς τους Ρομά. Συγγνώμη, αλλά όταν βρίσκεσαι σε καταδίωξη, δεν σκέφτεσαι ποιος είναι στο υπουργείο ή στο Μαξίμου. Αυτό που συνέβη στο Πέραμα δεν αφορά πολιτική γραμμή, αλλά ακραίες συνθήκες. Υπάρχει και το επιχείρημα που λέει ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα και τον αστυνομικό από αυθαιρεσίες. Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν το εφαρμόσεις, δεν θα έχεις αποτελεσματική αστυνόμευση. Ούτε και είναι λογικό η εμπιστοσύνη του πολίτη προς την Αστυνομία να ακολουθεί τις πολιτικές μεταβολές.

Αυτό που λησμονούμε είναι ότι το μέτρο της αστυνόμευσης το δίνει η ίδια η κοινωνία. Οσο πιο σκληρή, όσο πιο ακραία γίνεται στις έκνομες εκφράσεις της, τόσο θα δίνει χώρο σε μεγαλύτερη και πιο ακραία αστυνομική βία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News