Ο Αντώνης Σαμαράς, στα περίπου 50 χρόνια του στην ελληνική πολιτική σκηνή, έχει καταφέρει να δημιουργήσει πιστούς φίλους, αλλά και εχθρούς σχεδόν σε όλο το πολιτικό φάσμα. Στα 74 του χρόνια, ο μεσσήνιος πολιτικός, συνεχίζει να αποτελεί έναν απρόβλεπτο παράγοντα τόσο για το κυβερνών κόμμα όσο και για το πολιτικό σκηνικό γενικότερα. Κατά καιρούς, έχει κριθεί πολύ αυστηρά για τα πεπραγμένα του, ενώ δεν αποφεύγει και τις ρήξεις.
Μετά, έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία. Είναι η στιγμή της εκμηδένισης, δυστυχώς και με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Ενας θάνατος· αιφνίδιος, γεγονός που τον κάνει πιο σοκαριστικό· ο θάνατος ενός οικείου προσώπου, γεγονός που τον κάνει πολύ προσωπικό· ο θάνατος του παιδιού του, γεγονός που τον κάνει την πιο αδιανόητη κοινή υπόθεση όλων μας.
Δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η ανθρωπιά μας και κυρίως η αμηχανία μας μπροστά στο θάνατο μπορεί ακόμη να επικρατήσει όλων των άλλων, να γεφυρώσει -έστω και για λίγο- χάσματα και ρήγματα δεκαετιών, να ισοπεδώσει πολιτικές διαφορές, έριδες, πάθη και μίση, να φέρει ακόμη και στην «σκληρή και απρόσωπη» πολιτική μια ανάπαυλα, μια παύση εχθροπραξιών.
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος στάθηκε με τεράστιο σεβασμό, αν όχι με ενσυναίσθηση –λέξη άγνωστη στην πολιτική– απέναντι στο δράμα του Αντώνη Σαμαρά. Οι δηλώσεις των πολιτικών δεν εκπλήσσουν για τα συλλυπητήρια που απέστειλαν, αυτό είναι το λογικό. Εκπλήσσουν για τον τόνο τους: Θα μπορούσαν να απευθύνονται σε έναν παλιό φίλο, τον πόνο του οποίου συμμερίζονται απόλυτα. Σχεδόν τον μοιράζονται.
Είναι, πράγματι, ένας πόνος που μοιράζεται η ανθρωπότητα, ακόμη κι αν δεν τον έχει βιώσει: Ο θάνατος του παιδιού πριν από τον γονιό είναι η ύψιστη «ανωμαλία» στη φυσική ροή των πραγμάτων, είναι η ανατροπή όλων των βεβαιοτήτων μας. Είναι ένας πόνος που βιώνεται μέσω του φόβου. Οταν αποκτάς παιδιά, έρχεται και φωλιάζει κάπου μέσα σου και δεν φεύγει ποτέ. Ακόμη κι δεν έχεις παιδιά, όμως, παραμένει υπαρξιακός φόβος του είδους.
Μέσα στο ανθρώπινο δράμα, υπάρχουν και κάποιες (πολύ πρόωρες) υπόνοιες για κακή διαχείρηση της υπόθεσης της 34χρονης Λένας Σαμαρά από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι οποίες, αναπόφευκτα, οδηγούν σε αντεγκλήσεις. Είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος αυτή: Ενα «περιστατικό» υψηλού προφίλ ίσως πράγματι να φωτίσει ελλείψεις και προβλήματα. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν, βέβαια. Οι ελλείψεις και τα προβλήματα είναι απολύτως δεδομένα, όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με αυτά.
Διότι, το «μάθημα», εάν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο μέσα από μια τόσο βαθιά προσωπική τραγωδία, είναι ένα: Οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι μπροστά σε, λίγα μεν, σταθερά δε πράγματα. Τη στιγμή της ανάγκης, τη στιγμή του πόνου, τη στιγμή του τετελεσμένου, απογυμνωνόμαστε από τα προνόμια και τις αδυναμίες μας εξίσου, από όσα μας χωρίζουν και όσα μας στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου, από τις ψευδαισθήσεις και τα ιδεολογήματά μας.
Ολοι είμαστε ίσοι, διότι όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση του ενός.