Τώρα, αν πω ότι ο φημολογούμενος ανασχηματισμός αφήνει παγερά αδιάφορο τον κόσμο, θα πω καμιά σοφία; Δεν νομίζω. Στις αρχές της θητείας κάθε κυβέρνησης, τα ονόματα των υπουργών, των υφυπουργών και του στενού πρωθυπουργικού κύκλου προκαλούν το ενδιαφέρον του κόσμου. Στο μέσον της θητείας αυτά είναι ψιλοαδιάφορα, στο φινάλε μιας τετραετίας είναι τα τελευταία στην λίστα των κοινωνικών προτεραιοτήτων. Έτσι πάνε αυτά αναντάμ παπαντάμ.

Φυσικά, οι πρωθυπουργοί κάνουν την δουλειά τους. Θέλουν να ξωπετάξουν τους προβληματικούς και τους αντιπαραγωγικούς για να βάλουν στην θέση τους υπουργούς που αποδίδουν. Δεν είναι μόνο συνταγματικό τους δικαίωμα αλλά και τυπική τους υποχρέωση να μην συντηρούν τρύπες λειψής απόδοσης μέσα στα επιτελεία τους. Κατά τούτο οι ανασχηματισμοί είναι μεν αναγκαίοι επί της ουσίας, αλλά καλό θα είναι να γνωρίζουν εκεί στο Μαξίμου ότι σταδιακά μέσα στην τετραετία η επικοινωνιακή δυναμική των ανασχηματισμών φθίνει. 

Βεβαίως υπάρχουν διάφορα κλισέ που δεν θα λείψουν ποτέ από την πολιτική μας ζωή και από την εφημεριδιακή ανάλυση. Ας πούμε το κλισέ του «εκλογικού» κυβερνητικού σχήματος, δηλαδή του σχήματος μάχης που συγκροτείται ως έσχατο όπλο για να πάει ως τις εκλογές και να τις κερδίσει. Μύθος. Τα κυβερνητικά σχήματα μετά το μέσον της κυβερνητικής θητείας παράγουν πάντα μικρότερο και λιγότερο ουσιαστικό έργο από τα αρχικά. Το βλέμμα στην κάλπη δεν ευνοεί παρακινδυνευμένες κινήσεις, ούτε μεταρρυθμίσεις που φέρνουν αναστατώσεις.

Θα πει κάποιος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες και ο Μητσοτάκης δεν είναι ένας συνηθισμένος Πρωθυπουργός. Δεν διαφωνώ, αλλά ούτε η ελληνική ράτσα με την πολιτική της εκπροσώπηση άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε δυο χρόνια. Τα προαιώνια «προτερήματα» μας είναι παρόντα, παρά το επείγον και το αλλόκοτο των συνθηκών που ζούμε. Οι οποίες σφραγίζονται από μια αδιάκοπη παρέλαση πρωτοφανών κρίσεων και μια παράλληλη αδιατάρακτη πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη. 

Ούτε θα εκλείψει ποτέ το δεδομένο ότι μόλις αρχίσει να σούρνεται η φημολογία για ανασχηματισμό, τα υπάρχοντα κυβερνητικά σχήματα παραλύουν. Θα πει κάποιος ότι ο φόβος της αντικατάστασης λογικά θα ‘πρεπε να οδηγεί τους υπουργούς σε μεγαλύτερη παραγωγή έργου. Σαχλαμάρες. Η προοπτική ανασχηματισμού εγκαθιστά τον φόβο μέσα στην ψυχή του υπουργού, οπότε η πρώτη του προτεραιότητα είναι να μην κάνει το λάθος που θα τον βγάλει στην σέντρα. Και το λάθος αποφεύγεται μ’ έναν μόνο τρόπο. Όταν κάθεσαι άπρακτος και περιμένεις.

Κοντολογίς, αν ο Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να κάνει κυβερνητικό ανασχηματισμό, πρώτον πρέπει να τον κάνει γρήγορα πριν παραλύσει η νυν κυβέρνηση του και δεύτερον δεν πρέπει να τον υπολογίζει σοβαρά σαν όπλο υποβοήθησης της εικόνας του στην παρούσα φάση. Ο κόσμος δεν θα ασχοληθεί με τις αλλαγές πάνω από λίγες ώρες, άλλα πράγματα τον ενδιαφέρουν. Αν ο πρωθυπουργός τον θεωρήσει αναγκαίο για την βελτιστοποίηση του κυβερνητικού του εργαλείου, καλώς. Ας τον κάνει τάχιστα και ας πάει παρακάτω. Αλλιώς ας κόψει την φημολογία μαχαίρι, τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News