Επανέρχομαι στη συνέντευξη-μονόλογο του Αντώνη Σαμαρά μετά την αναγκαία μικρή διακοπή (του προηγούμενου χρονογραφήματός μου) της Ζωής Κωνσταντοπούλου που έπαθε ντελίριο Ζωές. Πώς να την άφηνα ασχολίαστη; Συνεχίζουμε! Στη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά εντόπισα το πιο –επιτρέψτε μου– παιδαριώδες σημείο. Αυτό της ανησυχίας του για τη μόλυνση της «αρίας φυλής-Δεξιάς» από τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με προσμίξεις στελεχών ΠΑΣΟΚ, από αυτόν που συνεργάστηκε εξαιρετικά με τον Βενιζέλο-ΠΑΣΟΚ.
Ας το αναλύσω περισσότερο: Υπάρχουν τρία στοιχεία-σημεία για το οποία θεωρώ ότι ο κάθε ψηφοφόρος της ΝΔ θα μπορούσε να νιώθει περήφανα νοήμων. Το πρώτο έχει να κάνει με την πρωτογενή κατεύθυνση-ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ, «Ανήκομεν εις την Δύση», υπό την ηγετική, υγιώς ξεροκέφαλη καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παρά την αντιπολίτευση «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ισχυρά εναντίον του. Και μάλιστα επιχειρηματολογώντας με μια φράση που δικαίως μας συγκινεί: «Δεν μπορεί να είναι στην ΕΟΚ η Γερμανία. που αιματοκύλησε τον κόσμο. και να μην ανήκει η Ελλάδα. που έδωσε το φως στον κόσμο».
Η ένταξη στο συγκεκριμένο κλαμπ ισχυρών μάς «έβγαλε» και μας «βγάζει πέρα» μέχρι σήμερα. Μόνο να σκεφτεί ο καθένας μας πόσοι λαοί επιζήτησαν την είσοδό τους μετά από εμάς και πόσοι ακόμα την ονειρεύονται. Πώς θα στέκαμε σε τόσους και τόσους αντίξοους χρόνους και προκλήσεις. Μπορούμε να ασκήσουμε δίκαιη κριτική και να εντοπίσουμε ένα σωρό λάθη, καθυστερήσεις, τρύπες, αδυναμίες, εθελοτυφλίες κ.λπ. της Ενωσης, όπως και άλλα τόσα εγκληματικά λάθη από πλευράς μας απέναντί της, αλλά ποιος θα αμφισβητήσει τη σωστή κατεύθυνση; Ιδίως μετά και την τελευταία σελίδα διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, που έχει το θράσος να γράψει και ρομάντζο.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την αλλαγή των αρχηγών της ΝΔ, σβέλτα και αναίμακτα. Μετρήστε πόσους αλλάξανε στην μακρά ιστορία της παράταξης με συνοπτικές διαδικασίες οι ψηφοφόροι της. Αρα, υπήρχε και υπάρχει πάντα ένας πάγκος ικανών στελεχών. Που ενώ δείχνουν τις προθέσεις τους, συγχρόνως εξαναγκάζονται να ενεργούν με πολιτισμό αναμονής. «Βουλιμικές» εκδηλώσεις, αυτόματα εντοπίζονται και δεν επιβραβεύονται από τους ψηφοφόρους. Ενώ μπορούν να ψηφίζουν μέχρι και ανθρώπους που πλήγωσαν την ίδια την παράταξη (καλή ώρα). Τελούν πάντα σε επιφυλακή εντοπισμού «ψωνίσματος», υπεροψίας. Με συναγερμό ενδοσυνεννόησης. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί κυρίως είναι η πιο ισχυρή αντιπολίτευση της ίδιας τους της παράταξης, και κόπτονται να υπάρχει υγιής αντιπολίτευση γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι μπορεί να κυβερνάται σωστά μια χώρα με προοπτική μέλλοντος.
Το τρίτο σημείο, εξίσου κομβικά ουσιαστικό, είναι οι γέφυρες που αναπτύχθηκαν στα χρόνια με μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Με συγκινεί βαθιά, καθώς έχω μνήμες από τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία. Από τους πρασινοφρουρούς, τον αυριανισμό κ.λπ. Τους ένα σωρό αιματηρούς εμφυλίους, ενός εμφυλιοφιλικού λαού, πέραν του Εμφυλίου. Νομίζω ο «διάλογος» ξεκίνησε στα χρόνια της αρχηγίας Σημίτη. Τότε που στο ΠΑΣΟΚ δυο αντικρουόμενες δυνάμεις πολεμούσαν. Από τη μια ο εκσυγχρονισμός του πρωθυπουργού με το μπλοκάκι, του ρεαλιστή με τη σπαρτιάτικη προσωπική ζωή, αλλά και στο ίδιο κόμμα η διαφθορά στο απόγειο, ο Τσοχατζόπουλος ως προμετωπίδα τόσων και τόσων «Τσοχατζόπουλων», που έκτοτε λούφαξαν ανακουφισμένοι που δεν τους «τσάκωσαν».
Μετά τον Σημίτη ήρθε ο Κώστας Καραμανλής ως εσαεί μουτρωμένος. Μόνο που, αντί να εξυγιάνει, πάτησε στα παλιά τα χνάρια. Ατολμος και άκαπνος εργασίας (τι κομψά το θέτω), με τον Παυλόπουλο σε συνεννόηση με τον ΣΎΡΙΖΑ, έκαναν το χειρότερο. Ελπίζω να μη σκεφτεί να γράψει επίσης βιβλίο. Οπως σωστά το τρολάρισαν –λατρεύω το χιούμορ του διαδικτύου– ο μεν «Ιθάκη» (ο Καβάφης της πλάκας), ο δε «Βλάχικα». Και μετά; Αρκετά μετά –κάνω χρονικό άλμα γκρεμοτσακίσματος, πέσ’ το και «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»–, Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Παναγιώτης Πικραμμένος…
Κάποτε συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, άρα η υπόγεια ευεργεσία μεγάλου μέρους των ανοιχτόμυαλων πολιτών να «συνομιλούν» ακόμα πιο έξω από κομματικά στεγανά. Να ενώνουν εμπειρίες τραυμάτων, να συνειδητοποιούν όσα «δεν βγαίνουν!», να συμφωνούν για όσα «δεν πάει άλλο!». Να αναζητούν εναγωνίως διέξοδο στο διαχρονικό αδιέξοδο. Να «στέκονται» σε κόμμα, αν και φευγάτοι, ή και να ξεσέρνουν σε Ποτάμι, που ωστόσο δεν έχει δύναμη, αλλά ψιλοθέτει κάποιες βάσεις…
Κάποτε ενώνονται στην Πλατεία του ΝΑΙ, έντρομοι για τη μετωπική σύγκρουση που βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους και απελπιστικά παραδομένοι σε εγκληματικά θερμοκέφαλους κατευθυνόμενους από εγκληματικά σφετεριστές. Κάποτε μαζί φτάνουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Που τον αντιλαμβάνονται ως κεντρώο. Ενα Κέντρο που αξιώθηκαν με κόπο και αίμα. Ενα υγιές, έντιμο «Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει;». Πόσοι είμαστε, μωρέ; Αντέχουμε να βγάλουμε πέρα κι άλλον εμφύλιο;
Το πιο ανοιχτόμυαλο, το πιο ενθαρρυντικό, το πιο εκλεκτό στη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η εμπέδωση και ενίσχυση αυτής της ένωσης. Που ήδη, να το θυμόμαστε, είχε κατακτηθεί από τους ίδιους τους πολίτες-συμπολίτες. Οι πολίτες είχαν ήδη καθίσει στο ίδιο τραπέζι, σε ένα καφενείο. Αυτό είναι υγεία, όχι μόλυνση. Αυτό, σε αντίθεση, ήταν και το πιο παιδαριώδες στη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά, που μυρίζει παλιά μυαλά, και είναι ειρωνικά αστείο ότι φτύνει τη δική του διαδρομή ένωσης, αντί να την υπερασπιστεί. Αυτά, αν θέλετε, είναι που δεν έχει αντιληφθεί και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, που στραβώνεται κατά καιρούς προς ξέφτια ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο χρονογράφημα. Επί της ουσίας, και όπως συνηθίζω να λέω στωικά, «αλί στους νοήμονες» .