Τα στρατόπεδα έχουν διαταχθεί, η προπαγάνδα οργιάζει εκατέρωθεν και η χώρα βαδίζει προς τις εκλογές με όρους (πολύ…) περασμένων δεκαετιών. Η κυβερνητική επιλογή παραπέμπει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με το στήσιμο ενός σκηνικού σκανδαλολογίας, που θα οδηγήσει το «παλαιό καθεστώς» αιχμάλωτο στις εκλογές. Και η απάντηση της ΝΔ παραπέμπει στα παλαιά δόγματα του τύπου «κινδυνεύουν πατρίδα και θρησκεία», «νόμος και τάξη» κ.α.

Τα πράγματα είναι ολοφάνερα:

Ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι να φτάσουμε έως τις εκλογές με σκάνδαλα και σκανδαλολογία να κυριαρχούν. «Ενα σκάνδαλο τη μέρα…», ει δυνατόν. Τα πρωτοσέλιδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία (εδώ και εδώ). Βασικός στόχος σταθερά παραμένει ο Κώστας Σημίτης. Για τον οποίο, επειδή δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να τον ταυτίσει προσωπικά με διαφθορά, ανασταίνουν ακόμα και νεκρούς για να τον πλήξουν (εδώ). Μια «φρέσκια»(15 ετών…) επιστολή του μακαρίτη Γεράσιμου Αρσένη, ο οποίος –για να θυμόμαστε και το περιβάλλον της εποχής– είχε μείνει εκτός κυβέρνησης και (μόνο τότε) ανακάλυψε πόσο «δεξιός ήταν ο Σημίτης…

Η άλλη πλευρά απαντά στρεφόμενη στα παραδοσιακά στερεότυπα της Δεξιάς (πολύ…) περασμένων δεκαετιών: «κινδυνεύει» η πατρίς (στο Μακεδονικό χαϊδεύει κάθε του κάθε λογής «Βουκεφάλες»), «απειλείται» η θρησκεία ακόμα και από την παραμικρή απόπειρα να εξορθολογιστούν στοιχειωδώς οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας (εδώ και εδώ).

Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ πιστεύουν ότι στήνοντας ένα «αριστερό» (κατά το πρότυπο του 1989) 2018 θα πάνε στις εκλογές με πλεονέκτημα. Μόνο που πρέπει να συνυπολογίσουν δύο κρίσιμα στοιχεία. Ο Παπαντωνίου, πέραν των εντυπώσεων, δεν φτάνει. Είναι καμένο χαρτί. Κι αν οι επιτροπές που σκοπεύουν  να συστήσουν είναι σαν την (προ μηνών) για την Novartis (εδώ) καλύτερα να τις αφήσουν. Αν δεν υπάρχει χειροπιαστό στοιχείο για κάποιον πρώην υπουργό, θα γίνουν αυτεπίστροφο. Επιπλέον, ας τους πει κάποιος τα συνέβη πριν από 25 χρόνια , μόλις παγιώθηκε η πεποίθηση ότι η περίφημη «κάθαρση» δεν ήταν απόδοση δικαιοσύνης για συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά έγινε απόπειρα σπίλωση ολόκληρης παράταξης.

Από την άλλη, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ πιστεύουν, προφανώς, ότι, αν τυχόν ο κ. Τσίπρας αφήσει άλυτο το Μακεδονικό, οι ίδιοι θα «λύσουν» εθνοπρεπώς κόντρα στη σαφή βούληση Αμερικανών κι Ευρωπαίων (όλων των Ευρωπαίων, ακόμα και των ομοϊδεατών τους ευρωδεξιών). Ελπίζουμε να μην ξεχνούν τι έπαθε η δική τους  κυβέρνηση (του πατρός Μητσοτάκη) εξαιτίας του θέματος αυτού πριν από δυόμισι δεκαετίες. Επιπλέον, καλό είναι να αναρωτηθούν τι σχέση έχει με τον φιλελευθερισμό (που -υποτίθεται ότι- πρεσβεύει ο κ. Μητσοτάκης) η άρνηση και της παραμικρής απόπειρας εκσυγχρονισμού και εξορθολογισμού των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας, με την επίκληση του μπαμπούλα των «ιερών και οσίων».

Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα οδεύσουμε προς τις εκλογές. Με την εκτός ορίων σύγκρουση μιας χωρίς έρμα Αριστεράς και μιας φοβικής Δεξιάς, που οδηγούν σε έναν επικίνδυνο κατήφορο. Και, δυστυχώς, έτσι όπως τα έχουν καταφέρει οι ενδιάμεσες μετριοπαθείς  δυνάμεις, δεν δείχνουν ικανές να πατήσουν κάποιο φρένο, συγκρατώντας τους δύο αφηνιασμένους μονομάχους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News