Επειδή πολύς λόγος γίνεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την καθημερινότητα και το πόσο σημαντικό είναι να ασχοληθεί κάποια θέματα, μερικά επουσιώδη και άλλα ζωής ή θανάτου, όπως η λειψυδρία…
Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μια φορά τον μήνα θα μπει στο site της ΕΥΔΑΠ και θα δει τα αποθέματα των ταμιευτήρων. Η ευαισθησία μου στα αποθέματα νερού έχει δημιουργηθεί από τη Βρετανία το 1973, όταν η παροχή νερού διακοπτόταν λόγω της ανομβρίας, αλλά και το 1992, όταν η λειψυδρία αποδείχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα το θυμάται, η λειψυδρία μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αλλά δεν είναι ένα πρόβλημα που προκύπτει από τη μια μέρα στην άλλη, και υποθέτω ότι η κυβέρνηση θα έχει εξετάσει λύσεις. Αποτελεσματικότερες λύσεις από αυτές για τη συμπεριφορά των οδηγών βαρέων οχημάτων στις Εθνικές Οδούς.
Ενα από τα πιο σοβαρά προβλήματα είναι η συμπεριφορά των οδηγών φορτηγών στις Εθνικές. Η οδήγηση στη μεσαία λωρίδα είναι πάγια τακτική, ενώ στην αριστερή λωρίδα δεν είναι σπάνια. Η στιγμή που κάποιος θα περάσει στο αντίθετο ρεύμα δεν είναι μακριά, και θα πρέπει να θυμόμαστε αν το θρηνώ γράφεται με «η» ή «υ» όταν θα αναφερόμαστε στον αριθμό των θυμάτων.
Η λύση δεν πρέπει να είναι δύσκολη. Μερικές περιπολίες αστυνομικών με μοτοσικλέτες που θα κόβουν κλήση στην Εθνική στα φορτηγά που πηγαίνουν αριστερά πρέπει να είναι αρκετές. Φτάνει να υπάρχουν αστυφύλακες να το κάνουν. Και όταν βρεθούν να μπορούν να κάνουν την δουλειά τους και όχι να έχουν καεί κάνοντας τους μπάτλερ σε πρώην, νυν και μέλλοντες πολιτικούς.
Στο παρελθόν ο Πρωθυπουργός και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχαν αναφερθεί στον πρωτοφανή αριθμό «φρουρών» των πολιτικών και υψηλών προσώπων, που ξεπερνούσαν τις δύο χιλιάδες. Δεν ξέρω πόσοι είναι σήμερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μειώθηκαν πολύ, αφού κάποιες προσπάθειες συνάντησαν αντιδράσεις και το Μαξίμου τελικά υποχώρησε. Κάτι αναμενόμενο, που δεν σημαίνει όμως ότι η προσπάθεια της μείωσης των ενστόλων μπάτλερ πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Μια προσπάθεια χρειάζεται, και για όλα υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και για το Πεντάγωνο, που το θυμάμαι κίτρινο σαν να έχει βγάλει τη χρυσή και κακόμοιρο από την εποχή που ζούσε το άλογο του Παπάγου. Στην τελετή δεν πήγα για να το δω από μέσα, αλλά εξωτερικά η όψη του είναι αισθητά βελτιωμένη.
Εδώ να πω ότι η αισθητική του Κώστα Βαρώτσου που, όπως φάνηκε από το πιο διάσημο έργο του, τον Δρομέα –που θα ήταν ωραίο να επιστρέψει στην Ομόνοια–, εμπεριέχει το μεγαλειώδες ταιριάζει με το εγχείρημα. Ταυτόχρονα με την κατάργηση μερικών εξαμβλωμάτων, όπως κίτρινος φωτεινός πίνακας αριστερά της εισόδου, όπου τα ονόματα των πεσόντων στο καθήκον άλλαζαν σαν αφίξεις λεωφορείων, και ο οποίος αντικαταστάθηκε από το μνημείο με τα ονόματα των 121.692 πεσόντων.
Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα μια από τις αγαπημένες φράσεις της μητέρας μου. Το «από μέσα μπέλα μπέλα κι από έξω κατσιβέλα». Πέραν του ότι κάτι πρέπει να γίνει με τους φρουρούς και τους περιφερόμενους στην είσοδο του Πενταγώνου, που μου θυμίζουν το αρχηγείο των αναρχικών στο «Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη», ας γίνει κάτι και με αυτά τα τεράστια κουτιά σε κάτι κολώνες στον δρόμο, κάμερες που είχαν τοποθετηθεί επί Σημίτη. Γιατί μια κυβέρνηση δεν κρίνεται μόνο από τα καινούργια που φτιάχνει, αλλά και από το ποια παλιά διαλέγει για να συντηρήσει και ποια για να πετάξει.
Αυτά για την ώρα. Με την υπενθύμιση ότι οι πιο επιτυχημένες παρεμβάσεις στην καθημερινότητα είναι αυτές που ο πολίτης από μόνος του αντιλαμβάνεται.