Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Και δείξε μου τον συνομιλητή που διάλεξες για να επικοινωνήσεις τις πολιτικές απόψεις σου σε κοινή εκδήλωση μαζί του, για να καταλάβω τη βαρύτητα και την αξία που έχει ο δικός σου λόγος.
Oταν δε ο συνομιλητής σου σε διακόψει με την καταπληκτική πολιτική ερώτηση «άρα λέω μαλακίες;», η παρότρυνσή σου προς εκείνον, «θα πρότεινα να χρησιμοποιείς καλύτερες λέξεις γιατί μας παρακολουθούν και σοβαροί άνθρωποι», δεν διορθώνει τα πράγματα. Απλώς καταδεικνύει τη δική σου γελοιότητα να βρίσκεσαι εκεί απέναντί του.
Oταν άκουσα ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα συνομιλήσει με τον κύπριο ευρωβουλευτή Φειδία σε κοινή εκδήλωσή τους στη Λευκωσία, σκέφτηκα αρχικά ότι αυτό το παιδί εξ Αμερικής δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει. Σε δεύτερο χρόνο όμως, αυτοχαστουκίστηκα για τον πρόχειρο αφορισμό μου. Καθότι αυτοί οι δυο είναι tale quale.
Είναι αμφότεροι πολιτικά αστοιχείωτοι, ιστορικά αναλφάβητοι και ιδεολογικά αρπακολλατζήδες. Πρόκοψαν ως παιδιά (και έρμαια) των social media, βρέθηκαν στην πολιτική σκηνή ως κομήτες μιας εποχής τεράτων και απευθύνονται ακριβώς στο ίδιο κοινό. Σε ένα τσούρμο απολίτικους νεαρούς και νεαρές που έχουν όλη μέρα το βλέμμα καρφωμένο στα χαζά βιντεάκια που προβάλλονται στην οθόνη του κινητού τους. Oπερ, αν δεν συνομιλήσουν αυτοί οι δυο, τότε ποιοι θα συνομιλήσουν;
Ο Φειδίας είναι ο κύπριος ευρωβουλευτής που όταν συνάντησε τις οικογένειες των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, τους είπε «ε καλά, δεν είστε οι μόνοι στον κόσμο που έμειναν ορφανοί». Ο Κασσελάκης είναι ο τύπος που πήγε σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες και μπήκε στο κτίριο κάνοντας ακροβατικό στην μπάρα που έχουν για να υποβοηθούν την πορεία με το καρότσι τους. Πόσα άλλα παραδείγματα για τη μεταξύ τους ομοιότητα χρειαζόμαστε;
Περί του Φειδία δεν θέλω να γράψω παραπάνω, τον θεωρώ ύψιστη ελληνική ντροπή. Δίχως να διαθέτω επαρκή στοιχεία πάντως, ψυλλιάζομαι ότι οι αδερφοί Κύπριοι θα τον εκλέγουν στο διηνεκές. Κατά τα λοιπά, εμείς οι Ελλαδίτες είμαστε αυτοί που δεν προτάσσουμε επαρκώς τα στήθη μας για την εθνική υπόθεση του (μακάριου) κυπριακού ελληνισμού.
Περί του Στέφανου, πάλι, τι άλλο να επισημάνω; Να απορήσω για μια ακόμα φορά για κείνο το 4% που συνεχίζουν να του δίνουν οι δημοσκοπήσεις στο πάνσοφο εκλογικό μας σώμα; Απορώ και εξίσταμαι. Ε και;