Κάποιοι από εμάς όταν ήμασταν παιδιά μαθαίναμε ότι υπήρχε κάτι που ονομαζόταν savoir vivre, δηλαδή ένας οδηγός κανόνων συμπεριφοράς• άλλοι τον τηρούσαμε, άλλοι όχι. Μετά από χρόνια οι μητρικές ρήσεις επανεμφανίστηκαν με τη μορφή χαριεντιζόμενου κυρίου με “κονέ” στην πρώην βασιλική οικογένεια ο οποίος αποφάσισε να μας υπενθυμίσει το εξαιρετικά σημαντικό: Εάν έχεις καλέσει σε γεύμα ταυτοχρόνως τον βασιλιά και τον αρχιεπίσκοπο ποιον βάζεις στην κεφαλή του τραπεζιού.
Στη σημερινή εποχή άλλα είναι τα ήθη. Βγαίνεις ένα πρωί από το σπίτι σου στους Αμπελοκήπους και βλέπεις μια κορδέλα της αστυνομίας στη διασταύρωση της οδού σου με την κεντρική αρτηρία. Κοιτάς τον επόμενο παράλληλο ώστε να πας από εκεί στη λεωφόρο και διαπιστώνεις ότι είναι αποκλεισμένος κάθετα από μια κλούβα των ματ. Αισθάνεσαι περίεργα, πολύ περίεργα. Mαθαίνεις από φίλο ότι αυτό συμβαίνει διότι στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας υπάρχει αντιρατσιστική συγκέντρωση διακοσίων ατόμων. Αναρωτιέσαι για ποιο λόγο η Αστυνομία έχει αποκλείσει όλους τους Αμπελοκήπους: Μήπως για να εκνευρίσει τον κόσμο και να τον οδηγήσει να κακολογήσει τους αντιρατσιστές; Εντέλει κατορθώνεις να … ξεφύγεις και να πας στην πρώην εξοχική Κηφισιά όπου στο Δημαρχείο υπάρχει συγκέντρωση των καταληστευμένων ομολογιούχων του ελληνικού δημοσίου. Πλησιάζοντας το Δημαρχείο βλέπεις πάλι διμοιρίες των ΜΑΤ•φαντάζουν εκτός τόπου δίπλα στις γιαγιάδες και τους παππούδες που μπαίνουν μέσα.
Ας το διευκρινίσω: η πλειοψηφία των ομολογιούχων ανήκει στην τρίτη ηλικία. Υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι μεσόκοποι και ελάχιστοι νεότεροι. Με λίγα λόγια οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που δούλευαν μια ζωή, αποταμίευαν και τοποθέτησαν τα χρήματά τους στην «ασφαλέστερη» τοποθέτηση στην ελληνική αγορά: τα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Άλλοι τα είδαν σαν ασφάλεια για τη γηραιά ηλικία, κάποιοι ως βοήθεια για τη σταδιοδρομία των παιιδών τους, κάποιοι ακόμη τα έγραψαν απευθείας σε αυτά. Οι επαναπατρισθέντες πρώην μετανάστες σε Γερμανία και Αμερική στο πλαίσιο της γνωστής πατριδολατρείας των ομογενών ως επένδυση στη μητέρα-πατρίδα. Συνεπώς ο κάθε ομολογιούχος προέρχεται από διαφορετική τάξη ή στρώμα, έχει διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον, διαφορετική παιδεία, ψηφίζει διαφορετικό κόμμα.
Αυτή η διαφορετικότητα ήταν ορατή και στη συγκέντρωση της 9ης Φεβρουαρίου. Πολύς ο εξοργισμένος κόσμος με αποτέλεσμα να καλύψει τόσο την αίθουσα όσο και τον αύλιο χώρο του Δημαρχείου. Ακολούθησε η ιστόρηση της δημιουργίας και των δραστηριοτήτων του Συλλόγου και το κυριότερο: η επισήμανση των κεντρικών σημείων (με έμφαση στην αντισυνταγματικότητα) της προσφυγής των ομολογιούχων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (εκδικάζεται στις 22/2). Μεγάλη η αναταραχή και η βαβούρα για όσους άλλα έταζαν προεκλογικά και άλλα έπραξαν. Ένα μεγάλο πανό από τον Βορά (Μακεδονία) φέρει δύο πρόσωπα, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και αναγράφει «Ο ψεύτης και ο κλέφτης». Λοιδορείται κάποια δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα» εξετάσει το ζήτημα καθώς και η στάση της ΔΗΜΑΡ που συνεχώς μεταθέτει τη συνάντησή της με τους ομολογιούχους. Έτσι Ο tempora o mores οι συζητήσεις συνεχίζονται με μάλλον πιο δεξιές ιδεοληψίες όπως των Ανεξάρτητων Ελλήνων μέχρι και αμιγώς απολυταρχικών (μια ακόμη ευκαιρία που δείχνουν να παραχωρούν όλοι στην «Χρυσή Αυγή»).
Από μικροφώνου ακούστηκαν πολλά και σωστά και μάλιστα από ανθρώπους που έχουν δουλέψει πολύ για το σύλλογο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και εκτροχιασμοί του τύπου «Όποιος δικαιώσει τους ομολογιούχους θα πάρει από εμάς εκατό χιλιάδες ψήφους!», μια ακόμη κορώνα των αντιδημοκρατικών πεποιθήσεων περί κουκιών και μικροσυμφερόντων. Δυστυχώς η πολιτική ορθότητα χάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις: ο άλλος βλέπει τους κόπους και τις αποταμιεύσεις μιας ζωής να χάνονται από μια απόφαση κουρέματος που ελήφθη –μεταξύ και άλλων- «για εμάς χωρίς εμάς».
Η απόφαση για πορεία στο σπίτι του πρωθυπουργού ελήφθη επί τόπου. Κάποιοι σκέφτηκαν ότι δεν ανήκουν στους διαδηλωτές που κλείνουν καθημερινά τους δρόμους, άλλοι θεώρησαν ότι αυτού του τύπου ο ακτιβισμός δεν τους ταιριάζει, ΟΛΟΙ όμως δοκίμασαν να κατευθυνθούν συντεταγμένοι στο σπίτι του κυρίου Σαμαρά για να διατυπώσουν τα αιτήματά τους. Η πανταχού παρούσα αστυνομία έκλεισε όλους τους δρόμους που οδηγούσαν προς την οικία του πρωθυπουργού αλλά και προς την Κηφισίας. Κάποιοι κατόρθωσαν να βγουν στην κεντρική λεωφόρο, άλλοι όχι.
Θυμάστε την παλιά αριστερή ρήση ότι «Κάποιος θα χτυπήσει μια μέρα το κουδούνι και δεν θα ‘ναι ο γαλατάς;» Μια μέρα κάποιος χτύπησε την πόρτα πολλών ατόμων, στην πλειοψηφία τους δεξιών ή κεντρώων πεποιθήσεων και αντί να τους «μαζέψει», τους πήρε σε πρώτη φάση τα λεφτά τους. Στη συνέχεια τους απώθησε από το να κάνουν μια μικροπορεία και να επιδώσουν στον πρωθυπουργό το αίτημά τους και τους έριξε χημικά. Έτσι το savoir vivre που δεν θα επέτρεπε να αποκαλείς τον πρωθυπουργό ψεύτη και τον πρώην υπουργό οικονομικών κλέφτη, έχει αποχωρήσει για τις καλένδες, οι εκπομπές life style που το είχαν ανασύρει από εκεί έχουν ψιλοεξαφανιστεί, η Πολιτεία δεν ντρέπεται να προβάλλει κακοποιημένους ποινικούς, η Αστυνομία να δηλώνει περήφανα την παρουσία της, η μιντιοκρατία να αποσιωπά πολλά ζητήματα, η Χ.Α να καραδοκεί…
*Η Λίλυ Εξαρχοπούλου είναι συγγραφέας.