«Oταν ένας δημοσιογράφος δολοφονείται τότε η δημοκρατία τραυματίζεται. Και το κλίμα ανασφάλειας αγκαλιάζει τον κόσμο της ενημέρωσης, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία». Να και μια φορά που θα συμφωνήσω με τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά πότε ένας δημοσιογράφος κινδυνεύει να δολοφονηθεί, να τραυματιστεί, να διαπομπευτεί, να ξυλοκοπηθεί, να λιντσαριστεί και όλα τα συναφή αποτρόπαια;
Θα ήθελε ειλικρινά να απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή προτιμά να μην γενικευτεί η συζήτηση αλλά να παραμείνει ανελαστικά στο στενό πλαίσιο της φρικαλέας δολοφονίας του Γιώργου Καραϊβάζ; Πιθανολογώ βασίμως ότι προτιμά το δεύτερο, καθότι αυτό νομίζει ότι του επιτρέπει την χρήση τραβηγμένων από τα μαλλιά πολιτικών συμπερασμάτων όπως «αυτοί που είχαν κάνει σημαία τους την τάξη και την ασφάλεια, έχουν αφήσει τη χώρα να μετατραπεί σε αποικία οργανωμένου εγκλήματος και ανεξέλεγκτης δράσης μαφιόζικων συμμοριών».
Εύκολη και ανέξοδη κριτική, που υπονοεί ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να αποτρέψει το στυγερό αυτό έγκλημα αλλά δεν το ‘κανε. Προφανώς κατά την γνώμη του κ. Τσίπρα, η αστυνομία της Δεξιάς απώλεσε τις εκπληκτικές επιχειρησιακές δυνατότητες που είχε αποκτήσει τον καιρό του αξέχαστου Νίκου Τόσκα και του (μετά Μάτι) εκπληκτικού διδύμου Oλγας Γεροβασίλη και Κατερίνας Παπακώστα. Τότε η ΕΛΑΣ έπιανε πουλιά στον αέρα και δολοφόνους πριν κτυπήσουν, σήμερα ο Χρυσοχοΐδης παρέδωσε την χώρα στις μαφιόζικες συμμορίες. Μάλιστα…
Όσο για την ιδιότητα του θύματος, καλά κάνει και φρίττει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, πλην παραλλήλως με την φρίκη του θα έπρεπε να κουνήσει και λίγο περισσότερο το δακτυλάκι του ώστε να αποτρέψει την στοχοποίηση δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης από το κόμμα του και από πάμπολλα στελέχη του. Δεν ξέρω ποιος όπλισε το χέρι των δολοφόνων του Γιώργου Καραϊβάζ, πιθανότατα φορείς του οργανωμένου εγκλήματος που δεν έχουν καμία σχέση με πολιτικές δυνάμεις, ξέρω όμως ότι οι δημοσιογράφοι δεν κινδυνεύουν μόνο από μαφιόζους.
Κινδυνεύουν εξίσου από αφιονισμένους που μιλούν διαρκώς για «ρουφιάνους της ενημέρωσης», για «βορθοκάναλα», για «εφημερίδες-φλέματα», για «πουλημένους γραφιάδες» και για «τσιράκια του συστήματος». Οι δημοσιογράφοι κινδυνεύουν από τους τόνους του δηλητήριου που εξακοντίζεται καθημερινά εναντίον τους από πληρωμένα τρολ και από στρατιές ανεγκέφαλων φανατικών που κατασκευάζουν εχθρούς και ζητούν «λαϊκή δικαιοσύνη» εναντίον τους.
Ελπίζουμε ότι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας Καραϊβάζ θα βρεθούν. Να ξέρει όμως ο Αλέξης ότι η τακτική του κόμματος του να στοχοποιεί ψυχρά μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους, σε βάθος χρόνου οδηγεί νομοτελειακά σε παρόμοια φρικαλέα συμβάντα όπως αυτό του Αλίμου. Θαρρεί πως όταν μέλη του κόμματος και της νεολαίας του διαδηλώνουν παρέα μ’ εκείνους που γράφουν στους τοίχους «μπάτσοι και TV, το ίδιο μαγαζί», δεν έχει δημιουργείται κίνδυνος τερατογενέσεων; Βαριά κουβέντα γράφω, αλλά καλύτερα να είμαστε υπερβολικοί προμηθείς παρά επιμηθείς που θα παριστάνουν ότι έπεσαν απ’ τα σύννεφα.