Είμαστε η πρώτη γενιά που έζησε με την απειλή της καταστροφής του κόσμου. Τουλάχιστον με φυσικούς τρόπους. Προφανώς υπήρξαν προηγούμενες γενιές που έζησαν με τη μάλλον δυσάρεστη προοπτική της καταστροφής του κόσμου από τον Μαύρο Θάνατο ή τη Δευτέρα Παρουσία αλλά οι μπούμερ μάθαμε να ζούμε με τη βόμβα. Ακόμα και να την αγαπάμε, όπως ήταν ο τίτλος του έργου του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Δόκτωρ Στρέιντζλαβ ή Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα». Η οποία δεν χρειαζόταν περισσότερες διευκρινίσεις. Ατομική, υδρογόνου, έπαιζε μικρό ρόλο. Η βόμβα που θα έριχναν οι Σοβιετικοί (στο σπίτι είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας) ή οι Αμερικάνοι (αν κάποιος βρισκόταν στην άλλη).
Ανήκουμε στη γενιά που περίμενε στο ραδιόφωνο να ακούσει αν τα σοβιετικά πλοία με τους πυραύλους θα σταματήσουν πριν από την Κούβα. Στη γενιά που άκουσε σε πρώτη εκτέλεση το «Να φύγουν οι βάσεις του θανάτου». Της γενιάς που έμαθε ότι ο μόνος που μπορεί να σε σώσει από τον πυρηνικό όλεθρο είναι ένας καλός δήμαρχος που θα κηρύξει τον δήμο σου αποπυρηνικοποιημένη ζώνη και αν οι Σοβιετικοί στείλουν τον πύραυλο, καλό είναι να τον στείλουν στου Παπάγου, όπου είναι όλοι δεξιοί, και όχι στου Ζωγράφου που είναι δημοκράτες.
Τα προηγούμενα, για να γράψω ότι η γενιά μου, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της, έχει αποκτήσει ανοσία σε ειδήσεις για παγκόσμια πυρηνική καταστροφή. Εχοντας το αβαντάζ ότι αν έχουμε κάνει λάθος και αυτή συμβεί, δεν θα υπάρξουν πολλοί να μας πουν «και τώρα τι λέτε;».
Από την άλλη, με τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας και τις αεροπορικές επιθέσεις στο Ιράν και το Ισραήλ, δεν θυμάμαι μετά τον Ψυχρό Πόλεμο άλλη εποχή που τόσο πολλοί να ψάχνονται να κάνουν κάτι. Εντάξει, στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξε ο Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά περισσότερο έμοιαζε με προάγγελο της Ζωής με το μεγάλο κόκκινο κουμπί που η Ελλάδα καθημερινά τού ζητούσε να το πατήσει, παρά με πραγματική απειλή για την παγκόσμια επιβίωση.
Τέλος πάντων, ο πυρηνικός όλεθρος απετράπη χάρη στον Τραμπ –αν πιστεύετε το Fox– χάρη στον Πούτιν –αν ακούτε Sky News– ή χάρη στον Βελόπουλο –όπως αναφέρεται σε ένα email του Χριστού. Και όπως έλεγε ο υπουργός στις «Ζωές των άλλων» μπορούμε να ασχοληθούμε με τη μικρή μας δημοκρατία. Στην οποία συμβαίνουν πράγματα.
Με πρώτη την ιστορία με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Η οποία αποδεικνύει πόσο δίκιο είχε ο Αλέξανδρος Δουμάς όταν στον Κόμη του Μοντεκρίστο έγραφε: «Η διαφορά ανάμεσα στην εσχάτη προδοσία και τον πατριωτισμό είναι οι ημερομηνίες». Πριν από 30 και 40 χρόνια, στην εποχή της ΕΟΚ και των πακέτων Ντελόρ, το να δηλώσεις μερικά διαμερίσματα για βοσκοτόπια θα πέρναγε για μαγκιά. Σήμερα, επειδή οι χαρτογιακάδες των Βρυξελών επιμένουν ότι τα βοσκοτόπια πρέπει να έχουν ζώα, η Ελλάδα τρώει πρόστιμα και ζητάει συγγνώμες. Φυσικά υπάρχει η υπεράσπιση ότι τα βοσκοτόπια είναι κάτι σαν το Airbnb. Οτι αν είναι περιποιημένα και σε καλό σημείο, κάποιο κοπάδι από το εσωτερικό ή το εξωτερικό θα βρεθεί για να μπει, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη για το συγκεκριμένο επιχείρημα.
Οπως και μερικά κόμματα δεν είναι έτοιμα για τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Φυσικά αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κουμουνδούρου μπορεί να έχουν δίκιο για το ότι η Interview δεν ανήκει στους Συλλόγους Εταιρειών Δημοσκόπησης και Ερευνας Αγοράς, μπορεί το αποτέλεσμα να διαφέρει από τις μετρήσεις άλλων εταιρειών, όμως αν ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 3% ή 4% ή 5% μπορεί να είναι η διαφορά ανάμεσα στο εκτός και εντός Βουλής, αλλά είναι και κάτι σαν το «με τα χέρια στην ανάταση;». Στο 1,50 μ., είτε με τα χέρια στην ανάταση είτε σε προσοχή, πάλι κοντός θα είσαι.