Στη Ρουμανία υπάρχει ένα site που ειδικεύεται σε ανέκδοτα για τη Λάουρα Κοβέσι. «Γράφουν ότι το πρωί πίνω τα δάκρυα των διεφθαρμένων και λούζω τα μαλλιά μου με το αίμα τους», έχει πει σε συνέντευξή της. «Γράφουν ότι κάποτε μου πρόσφερε κάποιος ένα “βραχιολάκι του Μάρτη” και δεν το πήρα επειδή δεν είχε κόψει απόδειξη». Γελάει και η ίδια με όλα αυτά και σπεύδει να προσθέσει: «Δεν έχω τρία κεφάλια και πέντε χέρια, είμαι μια κανονική γυναίκα».
Στα καθ’ ημάς, ορισμένοι φαίνεται ότι πίστευαν στα ανέκδοτα αυτά. Περίμεναν την Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέα ως μάννα εξ ουρανού· ονειρεύονταν ότι θα έρθει και θα φορέσει χειροπέδες στο μισό υπουργικό συμβούλιο, ότι θα τελειώσει διά παντός τα φαινόμενα διαφθοράς και ρεμούλας, ότι θα αποκαλύψει απάτες που ξέραμε και άλλες που δεν φανταζόμασταν καν, και ότι η κυβέρνηση θα κατέρρεε με πάταγο υπό το ειδικό βάρος των φακέλων που θα έφερνε μαζί της.
Ετσι κι αλλιώς η κυρία Κοβέσι είχε επί μακρόν αγιογραφηθεί, τόσο στα σόσιαλ όσο και από ορισμένα ΜΜΕ, περίπου ως μια Πασιονάρια της νομικής επιστήμης, που τα βάζει με σκοτεινές δυνάμεις, διεφθαρμένα καθεστώτα και κρατικές μαφίες και πάντα κερδίζει. Η καταγωγή της, από τα Καρπάθια όρη, της προσέδωσε και μια εξτρά πινελιά: σαν τον διαβόητο συντοπίτη της, τον Βλαντ Ντράκουλα, θα ερχόταν να «παλουκώσει» αυτούς που τόσα χρόνια εμείς απλώς κοιτούσαμε να κλέβουν κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα. Να κάνει τη βρωμοδουλειά για λογαριασμό μας, δηλαδή.
Η ρουμάνα εισαγγελέας ήρθε τελικά με πιο ειρηνική διάθεση απ’ όσο περίμεναν οι περισσότεροι και κατάφερε να μπερδέψει σχεδόν τους πάντες. Η πλευρά που την ανέμενε ως λυτρωτή από τα «διεφθαρμένα μνημονιακά καθεστώτα» άρχισε να μαζεύει άρον άρον τις αγιογραφίες, διότι της είναι ιδεολογικά ανεπίτρεπτο να συντάσσεται με μια γυναίκα που εμφανίζεται με σταυρό στον λαιμό και σήμα της Ουκρανίας στο πέτο. Η ίδια δηλώνει ότι «πιστεύει στον Θεό και προσεύχεται», κάτι που πιθανόν της χρειάζεται με όλα αυτά που βλέπει κάθε μέρα.
Πιστεύει, επίσης, σταθερά και ακλόνητα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, έχει δηλώσει ανοιχτά ότι υποστηρίζει την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και συνεργάζεται στενά με τις ουκρανικές αρχές για την ευθυγράμμιση του νομικού πλαισίου της χώρας με τα πρότυπα της ΕΕ, ώστε να διευκολύνει την ένταξή της στις ευρωπαϊκές δομές.
Πώς θα μας σώσει, λοιπόν, μια «υπηρέτης των μνημονίων»; Σε τι κόσμο θα μας οδηγήσει; Πώς θα κάνουμε αντισυστημική επανάσταση με μια υποστηρίκτρια της Ουκρανίας; Χάθηκε να πει κι αυτή μια καλή κουβέντα για τον Βλαντίμιρ; Απόλυτα λογικά όλα αυτά, διότι τι πιο λογικό από το να είναι η Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέας αντιμνημονιακή και αντιευρωπαΐστρια;
Η Κοβέσι άρχισε να απεικονίζεται στις αντιπολιτευτικές αναρτήσεις στα σόσιαλ ως όλο και πιο ίδια με τον πρόγονό της, τον Βλαντ. Το όνειρο κατέπεσε. Ισως επειδή πατούσε πάνω σε μπερδεμένες φαντασιώσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Η Λάουρα Κοβέσι δεν πηγαίνει στις χώρες της Ευρώπης για να οδηγήσει κάποια επανάσταση, ιδιαίτερα κάποια αντισυστημική επανάσταση. Ακριβώς το αντίθετο κάνει: Αναγκάζει τις χώρες να λειτουργήσουν πιο πολύ εντός των ορίων του συγκεκριμένου, ευρωπαϊκού συστήματος, και να μην κάνει καθεμία ό,τι της κατέβει.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση «σπινάρισε» με μεγάλη χαρά το γεγονός ότι «δεν έγινε και τίποτε», και οι αναστεναγμοί ανακούφισης που πάει, πέρασε κι αυτό ακούστηκαν μέχρι το Βουκουρέστι. Αναμενόμενο. Οπως και το γεγονός ότι προς ώρας έκανε πως δεν άκουσε την ατάκα-κλειδί της κυρίας Κοβέσι: «Ηρθα για να μείνω», είπε, «οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει». Ταυτόχρονα επέμεινε ότι το άρθρο 86 αποτελεί εμπόδιο στην αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς και έδειξε ψύχραιμη αλλά πολύ αποφασισμένη. Τελικά δεν δαγκώνει, αλλά κάνει κάτι χειρότερο: Επιμένει.
Το περιοδικό Elle τη ρώτησε τον περασμένο Μάιο αν αισθάνεται ποτέ άσχημα για τους ανθρώπους που καταδικάζει. «Ξέρω ότι είμαι σωστή, οπότε δεν έχω λόγο να μετανιώνω», απάντησε. «Είναι πολύ απλό: Πάντα ενεργώ σωστά σε ό,τι κάνω και για αυτόν τον λόγο δεν έχω ποτέ κανένα συναίσθημα. Δεν κρίνουμε συναισθηματικά εδώ».
Για τους Ελληνες αυτό είναι ακατανόητο ως ιδέα. Εδώ τα πάντα περνάνε μέσα από μια ιδιαίτερα παθιασμένη σχέση με τα πράγματα, είτε αυτό που επιθυμούμε παθιασμένα είναι ένας «σωτήρας sur mesure», είτε να μας αφήσουν στην ησυχία μας να κάνουμε διάφορες πατέντες με τα λεφτά της ΕΕ, ας πούμε.
Η Λάουρα Κοβέσι μάς απογοήτευσε. Αν είναι να μας κάνει ανθρώπους, όμως, χαλάλι.