Δεν χρειάζεται το χάρισμα της Πυθίας για να προβλέψει κανείς τι θα έλεγε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Προκόπης Παυλόπουλος, στη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου, μετά τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, 7 Ιουλίου. Οπαδός της καραμανλικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ (του Κώστα Καραμανλή, του χρεοκόπου, στις κυβερνήσεις του οποίου υπήρξε σημαίνον στέλεχος), υποστηρίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα για το συνολικό πακέτο της παρουσίας του και όχι για τις συνεχείς αναθεωρήσεις που επέβαλε η ανάγκη στη διάρκεια της πολιτικής διαδρομής του, επί της ουσίας δικαιολογεί τη δική του στάση, που είναι πιο συνεκτική απ’ όσο του παλαιού φίλου του: είναι η στάση ενός παλαιοκομματικού, που επιδιώκει να βρίσκεται και ξέρει πώς στα πράγματα.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος εμφανίστηκε κατά πρώτον για να επιβεβαιώσει αν όντως κρατήθηκαν πρακτικά στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Είπε ότι ορθώς δεν δόθηκαν όταν ζητήθηκαν από πολιτικούς, επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Αλλά επιβεβαίωσε τα πρακτικά. Άλλωστε, η διαρροή τους αναζωπύρωσε τη συζήτηση για το 2015 και, ιδίως, για την απόπειρα του Τσίπρα να αναβαπτιστεί στη λήθη του χρόνου.
Αλλά εκτός απ’ αυτό το σημείο, το οποίο κινητοποίησε κυρίως όσους είχαν βρεθεί απέναντι στις επιλογές του Τσίπρα, όχι μόνο την ημέρα του δημοψηφίσματος αλλά από την αρχή της παρουσίας του στα πολιτικά πράγματα του τόπου, ο Προκόπης Παυλόπουλος ρωτήθηκε και πήρε θέση για πολλά ακόμα θέματα της θεσμικής σχέσης του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα έχουν νόημα και όλα απαιτούν απομυθοποίηση. Ας τα δούμε ένα ένα:
Ηρωισμός χωρίς αντίκρισμα: Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας φτιάχνει ένα ηρωικό αφήγημα για τον εαυτό του. Ζήτησε, λέει, ρητά από τον Τσίπρα να δηλώσει, μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος, ότι «αν την άλλη Κυριακή –που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι– το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, την ίδια ώρα πρέπει να δηλώσεις ότι αυτό είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο θα χρησιμοποιήσεις για εκ νέου διαπραγμάτευση, σαν μια ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Και κατόπιν τούτου, αυτό το πράγμα δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι μας οδηγεί εκτός ευρώ». Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι προσπάθησε, μαζί με τον Γιούνκερ, να ξαναμπεί η χώρα σε πρόγραμμα και, συνεπώς, να ματαιωθεί το δημοψήφισμα. Η εμμονή στο δημοψήφισμα, όμως, παρέμεινε, η χώρα μπήκε σε capital control (αυτονόητο, αφού δεν υπήρχε ενεργό πρόγραμμα χρηματοδότησης μιας οικονομίας με πήλινα πόδια που κατέρρευσαν) και ο Πρόεδρος παρέμεινε παρατηρητής μιας δυσοίωνης κατάστασης. Τουλάχιστον, εμείς, που δεν είχαμε καμία δυνατότητα, κατεβαίναμε στα συλλαλητήρια του Ναι και γράφαμε υπέρ της Ευρώπης και της ανάγκης να μη βρεθούμε εκτός. Εκείνος;
«Νέα Δεκεμβριανά 2008»: Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε αναφορά στις δύο θητείες του που συζητήθηκαν: στη θητεία του στο υπουργείο Εσωτερικών, που είχε την ευθύνη και της Δημόσιας Τάξης, που αποθεώθηκε με την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, τον Δεκέμβριο του 2008, από τα επεισόδια που προκάλεσαν «εξεγερμένοι» με ορμητήριο τα Εξάρχεια – επεισόδια που αποκλήθηκαν «νέα Δεκεμβριανά», μια που η ρεβάνς του Εμφυλίου είναι διάχυτη στη ρητορική και τις επιλογές της Αριστεράς, από τη στιγμή που μέσω του Τσίπρα κυριάρχησε η κινηματική, η ριζοσπαστική δηλαδή εκδοχή της. Ο Προκόπης Παυλόπουλος απέφυγε να κάνει αναφορά σε εκείνα τα γεγονότα, την έκανε όμως στην εκπομπή ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είπε ότι τους έφερε κοντά τότε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου «που πυροδότησε τη δικαιολογημένη οργή των νέων ανθρώπων τότε». Ο Τσίπρας είπε ότι «ο Προκόπης Παυλόπουλος τότε έπαιξε ένα καταλυτικό ρόλο προκειμένου η τραγωδία αυτή να μην φέρει και νέες τραγωδίες. Και μας έφερε κοντά αυτή η κοινή έγνοια τότε. Να μην μετατραπεί αυτή η οργή των νέων ανθρώπων σε μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση».
Ο Τσίπρας, ακόμα και την εποχή του επαναλανσαρίσματός του, υπεραμύνεται της κυριαρχίας των μπάχαλων, που διέλυσαν την πόλη. Υποστήριξε ότι η απόσυρση των δυνάμεων της τάξης μπροστά στους καταστροφείς απέτρεψε νέες τραγωδίες. Κάνει λάθος. Η απόσυρση των δυνάμεων της τάξης, εντεταλμένων από το κοινωνικό συμβόλαιο των πολιτών με το κράτος να υπερασπίζονται τη ζωή στην πόλη και τις περιουσίες των ανθρώπων, κατέστρεψε πλήθος μικρών επιχειρηματιών, που είδαν τα καταστήματά τους να λεηλατούνται και να κλείνουν. Για πολύ καιρό κατόπιν, το αθηναϊκό κέντρο ερημοποιήθηκε – ενώ η κοινωνική ζωή σε συγκεκριμένες περιοχές δεν αποκαταστάθηκε ποτέ εξ ολοκλήρου. Αλλά για τον Αλέξη Τσίπρα η καταστροφή της περιουσίας και της ζωής επαγγελματιών που πληρώνουν τους φόρους τους και προσδοκούν τα στοιχειώδη από το κράτος είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Οι επαναστάτες του μηδενισμού, άλλωστε, δεν έπληξαν τους εαυτούς τους, αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να πλήξουν την κανονικότητα. Φρόντισε άλλωστε γι’ αυτό ο Προκόπης Παυλόπουλος, που είδε λίγες εβδομάδες μετά κουκουλοφόρους εκδικητές να καίνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα και την κομματική «Αυγή» να πανηγυρίζει γι’ αυτό, δημοσιεύοντας τα Κάλαντα της εξέγερσης: «Ω έλατο, ω έλατο, τι ωραία που αρπάζεις».
Για όλα φταίνε οι Γερμανοί: Ο Προκόπης Παυλόπουλος λέει ότι η Μέρκελ λέει τη μισή αλήθεια για την κρίση κι ότι δεν είναι σωστό να φορτώνει στον Σόιμπλε την πρόθεση να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Γιατί; Επειδή, «ο κύριος Σόιμπλε (sic) είχε ένα χαρακτηριστικό: είναι προτεστάντης. Όταν λάβει μια αποστολή θα την εκτελέσει μέχρι το τέλος. Τον έβαλε η κυρία Μέρκελ υπουργό Οικονομικών, από εκεί και πέρα έπρεπε να εφαρμοστεί το μνημόνιο». Ενώ τι έπρεπε να κάνει ο παλιοπροτεστάντης; Απλούστατα, να ακούσει την κυβέρνηση που είχε επιλέξει για Πρόεδρο τον ορθόδοξο Προκόπη Παυλόπουλο, και να φτιάξει ευρωπαϊκό μηχανισμό και να σώσει τη χώρα χωρίς πολλά πολλά. Ο πρώην Πρόεδρος στέκεται στα λόγια της Μέρκελ ότι «δεν μπορεί να γίνει αυτό. Γιατί αν ακολουθήσουμε ευρωπαϊκό μηχανισμό, αν σχηματίσουμε έναν ευρωπαϊκό μηχανισμό […] οι Ευρωπαίοι στους θεσμούς είναι επιεικείς απέναντι στους εταίρους. Άρα πρέπει να μπει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να είναι αυστηρό στη μεταρρύθμιση». Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει η προτεστάντισσα Μέρκελ; Να πληρώσει τα σπασμένα των ορθόδοξων Ελλήνων. Οι φορολογούμενοι της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, αλλά και της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Αυστρίας να πληρώσουν τους Έλληνες, χωρίς καν το αίτημα ή την προϋπόθεση μιας μεταρρυθμιστικής προσαρμογής της οικονομίας τους. Η πολιτική και η πολιτειακή ηγεσία μας ζητούσε κορόιδα – και εξακολουθεί να πιστεύει ότι ήταν διατεθειμένα τα κορόιδα να μας πληρώσουν αλλά ας όψονται οι προτεστάντες.
Ηταν σκιτζήδες οι τροϊκανοί; Ποιος όμως φταίει που φτάσαμε σε τρία μνημόνια; Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ξεκάθαρος: οι τεχνοκράτες. Η τρόικα, δηλαδή, και κυρίως «αυτός που έφτιαξε αυτό το μνημόνιο, που λέγεται κύριος Τόμσεν, που δεν είχαν ιδέα. Ένα μνημόνιο, το οποίο είναι από την αρχή μέχρι το τέλος λάθος».
Ήταν όντως λάθος οι επιλογές της τρόικας, ήταν δηλαδή σκιτζής ο επικεφαλής της; Ο Γιώργος Προκοπάκης, που παρακολουθούσε συστηματικά τους αριθμούς, είχε απαντήσει με ακρίβεια στην κατηγορία αυτή, που είχε κυκλοφορήσει πολύ νωρίς από διαφόρους οι οποίοι αναζητούσαν άλλοθι για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου (η πλήρης απάντησή του στο Protagon, 3/10/2012).
Ο Προκοπάκης θέτει καταρχήν το ερώτημα που ετίθετο τότε και μιλούσε για «την ανικανότητα των τεχνοκρατών της τρόικας, δεδομένου ότι το Μνημόνιο 1 προέβλεπε μέτρα €25 δισ. μέχρι το 2013 και καταλήξαμε να έχουν ήδη ληφθεί μέτρα €49 δισ., τα οποία, μαζί με τα κυοφορούμενα, φθάνουν το σύνολο μέχρι το 2014 στα €62 δισ. Εχουν πέσει έξω στον σχεδιασμό και στον προγραμματισμό κατά €37 δισ, τα οποία λίγο-πολύ “έτσι, χωρίς πρόγραμμα” έχουν πέσει δίκην κεραμίδας στο κεφάλι του Έλληνα από τους σκιτζήδες». Και απαντά:
«1. Ο αρχικός σχεδιασμός του Μνημονίου προέβλεπε έσοδα από αποκρατικοποιήσεις €8,2 δισ, τα οποία θα πήγαιναν στον “προϋπολογισμό του προγράμματος”. Αυτή που έγινε καθυστερημένα (ΟΤΕ) κι αυτές που θα γίνουν δεν συνεισφέρουν στο πρόγραμμα, αλλά στη μείωση του χρέους. 2. Το έλλειμμα του 2010 ήταν €24 δισ., όμως το χρέος αυξήθηκε κατά €41 δισ. τον ίδιο χρόνο. Η διαφορά των €17 δισ. αφορούσε “άγνωστες” υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου. Χρέη κρυμμένα κάτω από το χαλί. Ο λογαριασμός πήγε στην τρόικα (σε πρώτη φάση – όπως όλα άλλως τε). 3. Στον τελευταίο προϋπολογισμό προ Μνημονίου που παρουσίασε ο κ. Παπακωνσταντίνου στις Βρυξέλλες, τέλη Ιανουαρίου 2010 (ήταν η τέταρτη βόλτα του προϋπολογισμού στην Ευρωζώνη), προβλέπονταν πρόσθετα έσοδα από την σύλληψη της φοροδιαφυγής ύψους €2,5 δισ. Αυτά και αντίστοιχα έσοδα μπήκαν στο Μνημόνιο 1 – κάτι ξέρουν οι Έλληνες θα είπε ο κ. Τόμσεν. Σύνολο μέχρι το 2014 περίπου €12,5 δισ. Από την άνοιξη 2011 η τρόικα αρνείται να δεχθεί οποιαδήποτε πρόβλεψη που αφορά πάταξη της φοροδιαφυγής, δεδομένου πως από τον πρώτο χρόνο ήδη είχε αποδειχθεί πως η ελληνική κυβέρνηση είτε δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει οτιδήποτε. Η φοροδιαφυγή βέβαια αυξήθηκε! 4. Οι διπλές εκλογές του 2012,η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος και οι καθυστερήσεις φόρτωσαν το πρόγραμμα με κόστος. Με μέτριες εκτιμήσεις, άνοιξαν στο πρόγραμμα μια τρύπα €5 δισ. Τα παραπάνω ως σύνολο είναι σχεδόν €43 δισ. Σε κανένα δεν μπορούσε να παρέμβει παράγων άλλος από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Βρήκαμε λοιπόν εύκολα και γρήγορα τα €43 δισ. από τα €45 δισ. της αστοχίας. Μόνο που ο κ. Τόμσεν και η παρέα του δεν είχαν τίποτε να κάνουν με αυτά. Δεν αναφερθήκαμε καν στην μη εφαρμογή αποφασισμένων μέτρων που έχει ως αποτέλεσμα τη λήψη άλλων μέτρων πολλαπλάσιου κόστους σε μεταγενέστερο χρόνο. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες».
Η εθνικοφροσύνη επιστρέφει: Μια επιχείρηση ανασκευής του 2015 δεν έχει νόημα αν δεν συμπεριλάβει το σήμερα. Γι’ αυτό ο Προκόπης Παυλόπουλος (τον οποίο όλοι θυμόμαστε στην ιστορική για τον ίδιο συνάντησή του με τον τούρκο πρόεδρο Ερντογάν στην Αθήνα, αλλά δεν θυμούνται οι συνομιλητές του πρώην Προέδρου) φτιάχνει την εικόνα της Τουρκίας ως εθνικού φόβητρου που «θέλει να καταπιεί την Κύπρο», να διχοτομήσει το Αιγαίο και να αυτονομήσει τη Θράκη και παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζεται από την Ελλάδα με ενδοτικότητα – αυτό σημαίνει η φράση «δεν εννοούμε να κάνουμε πίσω ούτε γραμμή» που αντιπαραβάλλει σε αυτό που θεωρεί ότι είναι η στάση της σημερινής κυβέρνησης.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλάει σαν παλαιός εθνικόφρων. Η ιδεολογία του δεν του επιτρέπει να ομολογήσει λάθη στην εθνική γραμμή. Δεν καταλαβαίνει τι σήμαιναν για τους Τούρκους τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β΄στην Κύπρο, ούτε τι άλλαξε το χουντικό πραξικόπημα που έριξε τον Μακάριο και έφερε τον Αττίλα. Δεν του επιτρέπεται να σκεφτεί τα λάθη μας, τι σήμαινε το περήφανο «Όχι» του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Σχέδιο Άναν, ούτε τι σήμαινε η διάλυση χωρίς αποτέλεσμα της διάσκεψης στο Κραν Μοντανά (που έγινε όταν ο ίδιος ήταν Πρόεδρος).
Επιπλέον, ο πρώην Πρόεδρος αρκείται στην επανάληψη της πολεμικής απειλής κατά της Τουρκίας. Ζητάει η Ελλάδα να είναι ανυποχώρητη επειδή «το επίπεδο των Ενόπλων Δυνάμεων και σε επίπεδο φρονήματος και σε επίπεδο μέσων που έχουμε σήμερα, είναι τέτοιο που δεν τολμάει καμία Τουρκία να μας θίξει έστω και κατά κεραία ένα νησάκι ή μια βραχονησίδα». Υπέροχος. Ζητάει δηλαδή η χώρα να αλλάξει κατεύθυνση, να γίνει μια χώρα έτοιμη για πόλεμο, κάτι σαν Ισραήλ της Ευρώπης. Αν έστω από ατύχημα η χώρα βρεθεί σε σύγκρουση με τους γείτονες, ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι βέβαιος ότι θα νικήσει. Λες και το πρόβλημα μιας οποιασδήποτε πολεμικής εμπλοκής είναι ποιος θα νικήσει και όχι η διατάραξη των αγαθών της περιόδου ειρήνης, χάρη στην οποία απολαμβάνουμε ό,τι έχουμε.
Επιπολαιότητες στο όνομα ενός αντανακλαστικού αντιμητσοτακισμού. Πονάει ακόμα ότι ο Πρωθυπουργός είχε καταψηφίσει την προεδρική υποψηφιότητά του.
Ο Λαφαζάνης και ο Πούτιν: Η κορυφαία στιγμή της συνέντευξης του Προκόπη Παυλόπουλου είναι η αναφορά στην εισβολή στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών του Παναγιώτη Λαφαζάνη, για να φέρει στη συζήτηση τον παράγοντα Πούτιν. «Οι δύο τους πήγαν στο γραφείο του γενικού γραμματέα της Προεδρίας», λέει ο Παυλόπουλος, «και επικοινώνησε ο Τσίπρας με τον Πούτιν, που του δήλωσε πλήρη άγνοια. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει ο ίδιος, όπως περιγράφει ο Ολάντ στο βιβλίο του, ότι μία-δύο ημέρες μετά από αυτά του είπε “επειδή ενδεχομένως έχεις ακούσει ότι μπλέκομαι στην Ελλάδα, δεν ξέρω ποιοι με μπλέκουν, εγώ τους έχω πει να παραμείνουν στην Ευρώπη”».
Την πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας, συζητήθηκαν σοβαρά τα ενδεχόμενα φραγκοδίφραγκα του Πούτιν, που ήταν το ελάχιστο τίμημα της αποσταθεροποίησης της Ευρώπης και καταδίκης της χώρας μας.
Τελικά, όντως, ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος.