Με τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την έναρξη μιας από τις πλέον τραυματικές περιόδους της τελευταίας 50ετίας, έχει μια αξία η υπενθύμιση ορισμένων λεπτομερειών.
Μία από αυτές ήταν ο τρόπος με τον οποίο σχηματίστηκε η «κυβέρνηση-Φρανκενστάιν» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έπειτα από τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, λίγες μόλις ώρες μετά από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Μία άλλη ήταν η άτυπη (;) και πάντως βολική σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ και των παρατρεχάμενων με την κανονική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής.
Ηταν εντυπωσιακή η εθελοτυφλία πολλών: πολιτών, δημοσιογράφων και πολιτικών εκείνη την εποχή. Τσίπρας και Καμμένος είχαν προσυμφωνήσει τη συνεργασία τους και οι περισσότεροι προσποιούνταν τους εμβρόντητους στις 26 Ιανουαρίου. Και όμως, είχαν προειδοποιηθεί, αλλά δεν «έπιασαν» ούτε τη δεύτερη φορά, τον Σεπτέμβριο του 2015, τα υπονοούμενα στο προεκλογικό σποτ των ΑΝΕΛ, όπου ο Καμμένος έδινε συμβουλές στον νεαρό Αλέξη.
Το προεκλογικό σποτ του Πάνου Καμμένου με τον μικρό (Αλέξη, υπονοείται) που έσπασε το αριστερό του χέρι (είχε προηγηθεί η υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου) και ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ υποσχέθηκε ότι θα του μάθει «να γράφει το ίδιο καλά και με το δεξί»:
Και την ίδια περίοδο που οδήγησε στον Ιανουάριο του 2015, όσο φαινόταν να θίγεται η δημοκρατική ευαισθησία της Αριστεράς από το νταραβέρι ανάμεσα στο στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκο με τον Κασιδιάρη (Απρίλιος 2014), οι ομάδες κρούσης του ΣΥΡΙΖΑ μοιράζονταν την Πλατεία Συντάγματος με τους Χρυσαυγίτες και κυνηγούσαν από κοινού τους «μνημονιακούς» βουλευτές για να τους λιντσάρουν. Και να ‘ταν μόνο αυτά. Ακολούθησαν οι «ευπρόσδεκτες» ψήφοι, η καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής και οι συμπαιγνίες, όπου ήταν δυνατόν και όπου χρειάστηκε.
Παρά ταύτα, ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού ζούσε με την ελπίδα και την αυταπάτη ότι θα προσκαλούνταν στην Κουμουνδούρου για να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τον Τσίπρα.
Δεν φανταζόταν όμως ότι είχε προτεραιότητα ο Καμμένος.
Η προτεραιότητα είχε κατοχυρωθεί πολύ νωρίτερα και σε διάφορα στάδια.
Η αρχή έγινε στην πραγματικότητα τον Μάρτιο του 2013. Λίγες εβδομάδες έπειτα από τις εκλογές στην Κύπρο, τους αντιμνημονιακούς ηρωισμούς του Νίκου Αναστασιάδη και το επώδυνο κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, οι Τσίπρας και Καμμένος συναντιούνταν στη Βουλή για να καταστρώσουν μεγαλοφυή σχέδια και να εκφράσουν «μια παλλαϊκή συσπείρωση για συμπαράσταση στον κυπριακό λαό».
Ηταν απλώς μία πρόφαση.
Είχε μιλήσει τότε ο Αλέξης Τσίπρας για «κοινό μέτωπο (που) θα εκφραστεί και στο Κοινοβούλιο, αλλά κυρίως στο κοινωνικό πεδίο». Και ο Καμμένος με τη σειρά του δήλωνε ότι «θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε παρά τις ιδεολογικές διαφορές» και ότι η συνεργασία αυτή έχει στόχο την δημιουργία ενός «κοινού μετώπου για την αποκάλυψη της αλήθειας». Τι άλλο χρειαζόταν να πει;
Σε ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Βήματος» εκείνης της ημέρας (22 Μαρτίου) επισημαινόταν: «Σε νέα βάση τίθεται η συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων, έπειτα από την μερική ταύτιση απόψεων και τη σχετική συμφωνία μεταξύ των κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου, το μεσημέρι της Παρασκευής στη Βουλή». Σε άλλο σημείο υπήρχε η εξής αναφορά: «Από τη συνάντηση προέκυψε μία συμφωνία για γενικότερη συνεργασία σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο, η οποία πιθανώς φτάνει έως και την επόμενη ημέρα των εκλογών». Δεν αξιολογήθηκαν αυτά όπως θα άρμοζε, κυρίως από την πολιτική τάξη.
Με την πάροδο ευλόγου διαστήματος, τον Δεκέμβριο του 2014 ήρθε εκείνη η μοιραία και δήθεν τυχαία συνάντηση του Καμμένου με τον Νίκο Παππά, τότε διευθυντή του γραφείου του Τσίπρα στη Βουλή. Ακολούθησε και συνάντηση με τον Τσίπρα, με θέμα, υποτίθεται, τη συνεννόηση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που ακολουθούσε αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Και πάλι δεν δόθηκε η δέουσα σημασία.
Θα πει κάποιος, «και τι θα γινόταν διαφορετικά αν είχε δοθεί;».
Ενδεχομένως τίποτα, όμως αυτή η εθελοτυφλία ήταν αποκαλυπτική για την αφέλεια ορισμένων και ενδεικτική για τις εκφάνσεις του καιροσκοπισμού της Αριστεράς.
Εν τέλει, αυτά ίσως και να ήταν τα καθοριστικά στοιχεία που οδήγησαν στον σταδιακό πολιτικό εξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, φυσικά, είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούνται όσα συνέβησαν πριν από μια δεκαετία και, κυρίως, κάτι άλλο: ότι δεν δικαιολογούνται πλέον αφέλειες και αυταπάτες.
Ούτε οι τυχοδιωκτισμοί του Τσίπρα ξεχνιούνται και διαγράφονται, ούτε η φύση της συνεργασίας με τον Καμμένο, ούτε πώς όλοι αυτοί που σήμερα εξακολουθούν να το παίζουν τιμητές και παραμένουν ενεργοί στον ΣΥΡΙΖΑ ή αλλού έριξαν τη χώρα στα βράχια.