Υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων που σε κάνουν να χαμογελάς. Σε κάνουν να σκέφτεσαι αλλιώς τη ζωή. Κυρίως, να πιστεύεις στα μικρά θαύματα που γεννιούνται μέσα της. Θαύματα που δεν έχουν καθόλου μεταφυσική αλλά έχουν υλικά που ελέγχονται, που γίνονται αντιληπτά και διαμορφώνουν, ας το πούμε, μια συνταγή. Oχι συνταγή επιτυχίας, για αυτήν δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει. Μια συνταγή προσπάθειας περισσότερο και στάσης απέναντι στους άλλους και στον εαυτό σου.
«Δεν έχουμε κερδίσει κάτι. Αλλο ένα παιχνίδι», είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μετά τον αγώνα της Εθνικής Ελλάδας με τη Λιθουανία και τη θεαματική επικράτηση με 76-87, μια νίκη που έβαλε ξανά την Ελλάδα στα ημιτελικά του EuroBasket για πρώτη φορά μετά το 2009 και μας έδωσε την ευκαιρία να ονειρευόμαστε μια πρόκριση στον τελικό.
Είναι αλλιώς να βλέπεις αγώνα γνωρίζοντας τις ιστορίες των ανθρώπων. Σε κάθε βήμα τους μέσα στο γήπεδο μετράς κι εσύ τη διαδρομή τους, εκείνη που τους έφερε μπροστά και ψηλά. Βλέπεις τα παιδιά σου να παρακολουθούν εντυπωσιασμένα, από την απόδοση κάποιων παικτών, τα παρατηρείς να κοιτούν με δέος αθλητές όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ελπίζεις μέσα σου να γίνουν σαν κι αυτόν. Οχι πλούσιοι και επιτυχημένοι, αλλά επίμονοι, καλόκαρδοι και προσγειωμένοι. Μαχητές που δεν χάνουν όμως την ευαισθησία τους, την επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω τους, άνθρωποι που μπορούν να καταλάβουν της αναλογία που έχουν οι νίκες του καθενός μέσα στο τεράστιο πλάνο του κόσμου και της ζωής. Να ξέρουν ότι απλώς κέρδισαν ένα ακόμα παιχνίδι, τίποτα παραπάνω.
«Γιάννη Αντετοκούνμπο, υπάρχεις;» τα ακούς να φωνάζουν πανηγυρίζοντας τα καλάθια του. Θέλεις να τους πεις ότι αυτός που βλέπουν δεν είναι απλώς ένας αθλητής που κατέκτησε την κορυφή του NBA. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί ψηλότερα από τις δυσκολίες, αρκεί να μη σταματήσει να παλεύει.
Θες να τους πεις ότι ήταν ένα παιδί που πουλούσε γυαλιά και CD στους δρόμους, ένας έφηβος που δεν του χαρίστηκε τίποτα, που ξενύχτησε, ίδρωσε, πέρασε αμέτρητες ώρες προπόνησης και επένδυε συνεχώς σε ένα όνειρο που φαινόταν αδύνατο. Να τους πεις ότι η σκληρή δουλειά κάνει την καλύτερη παρέα στο ταλέντο και ότι η ζωή δεν ανταμείβει τους πιο τυχερούς, αλλά εκείνους που δεν τα παρατούν ποτέ.
Να τους δώσεις να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι κάποιος που βρέθηκε στη κορυφή να μην ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Να μη φοράει μάσκα, να μην αφήνει τη δόξα και το χρήμα να τον αλλοτριώσουν. Να παραμένει γήινος και ταπεινός όταν όλοι γύρω τον κοιτούν σαν υπερήρωα.
Να βλέπεις μέσα από την κλεψύδρα τον χρόνο που έχει πέσει στον πάτο και όλα εκείνα που περιέχει. Να μπορείς να καταλάβεις ότι δεν είναι μόνο ο δικός σου χρόνος, είναι πολλών. Να τους νιώθεις όλους ισάξιους στη διαδρομή σου και να τοποθετείς στο βάθρο του θριάμβου σου, όχι μόνο εσένα, κι εκείνους. Την οικογένεια σου, τους φίλους, τους προπονητές, τους συνοδοιπόρους. Να αντιλαμβάνεσαι ότι η αγάπη είναι ένα σπουδαίο καύσιμο για να αντέχεις και να συνεχίζεις.
«Θέλω να γίνω μπασκετμπολίστας! Σαν τον Γιάννη!» είπε ο μικρός μετά τον αγώνα.
«Μπορείς να γίνεις σαν τον Γιάννη χωρίς να παίζεις μπάσκετ», του απάντησα και με κοιτούσε με την απορία ενός εννιάχρονου που δεν μπορεί ακόμα να εμβαθύνει στην ουσία.
Εύχομαι κάποτε να το καταφέρει. Οταν διαβάσει, όταν μάθει, όταν μπορέσει να συνδυάσει τις πληροφορίες, να δει πίσω από την πρώτη γραμμή του γηπέδου τις διαδρομές που διαμορφώνουν αθλητές όπως ο Αντετοκούνμπο σε αυτό που είναι σήμερα. Σε ένα μάθημα ζωής που μας δείχνει τι σημαίνει να κερδίζεις τον ίδιο τον εαυτό σου.
Σε μια εποχή ευκολίας και τεμπελιάς, όπου η αντοχή απέναντι στα ουσιώδη όνειρα σβήνει για να δώσει τη θέση της σε επιφανειακές επιθυμίες, σε μια εποχή προχειρότητας και διάσπασης όπου οι στόχοι χάνονται από το οπτικό πεδίο πριν ακόμα προλάβεις να τους δεις, εύχομαι στο κάθε παιδί να βρει τον Αντετοκούνμπο μέσα του.