«Τα ενοίκια στα ύψη», «Οι νέοι άνθρωποι αδυνατούν να βρουν σπίτι να ενοικιάσουν», «Οι ιδιοκτήτες προτιμούν οφέλη μέσω Airbnb». Τα διαβάζουμε κάθε μέρα, τα κουβεντιάζουμε κάθε μέρα. Υπάρχει όμως και κάτι που αποφεύγουμε να το θίξουμε. Εχει ο Ελληνας τη νοοτροπία του σωστού, φερέγγυου ενοικιαστή; Υπάρχει άμεση προστασία του ιδιοκτήτη; Μαθαίνουμε από τα μικράτα μας να σεβόμαστε την περιουσία του άλλου; Υπάρχουν συνέπειες για τον ανοικοκύρευτο ενοικιαστή;
Η χώρα μας έχει υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Το «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Και όσο κι αν, όλες οι κυβερνήσεις, στην παροιμιώδη διαχρονική τεμπελιά, ευκολία και ανικανότητά τους για υγιή οικονομία μέχρι και πάταξη της φοροδιαφυγής (αν και στο τελευταίο η κυβέρνηση κάνει αγώνα) καταφεύγουν για εισπράξεις με αυτοματισμό επί της ακίνητης περιουσίας, στον πολίτη υπερισχύει η αγορά ακινήτου για να τοποθετήσει τα χρήματά του.
Στο κάτω κάτω, σε τούτα τα μέρη, μόνο αύξηση των τιμών έχουμε ζήσει. Είναι και οι κληρονομιές ακινήτων, από γενιά σε γενιά, και το τερματίζουμε. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς να δείχνουμε σεβασμό ως προς τον όποιο ιδιοκτήτη, αφού κοινή «κλωστή» μάς ενώνει. Αμ δε! Ο «νοικοκύρης» ενοικιαστής σπανίζει. Θαρρείς και εισβάλλουν με χαιρεκακία ενάντια στην περιουσία του άλλου. Η ζημιά είναι εμπεδωμένη από την εφηβική ηλικία μας.
Να σας πω ένα παράδειγμα; Οι μνήμες της πενθήμερης για πολλούς συνδέονται και με τη ζημιά που προκάλεσαν στο ξενοδοχείο όπου έμειναν… Και δώσ’ του γέλια! Οι χώροι πανεπιστημίων είναι μες στη βρώμα και κανείς δεν το θέτει ως προτεραιότητα. Οι φοιτητικές εστίες είναι η ιδανική εξοικείωση του φοιτητή με στάβλο.
Οι τουαλέτες σε δημόσιους χώρους είναι φόβος και τρόμος. Η Αθήνα βρωμάει, ο δήμαρχος αλλού κοιτάει. Και καθώς και τα χρόνια της άρρωστης νοικοκυροσύνης και των «γενικών», ως γυναικείο παράσημο που μεταδιδόταν και στην κόρη, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί… Και καλώς, αφού έχουν και πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες πλέον οι γυναίκες… Το να συναπαντήσεις εν τέλει ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την καθαριότητα και τον σεβασμό του χώρου που ενοικιάζουν σπανίζει όσο και το συναπάντημα με καρέτα-καρέτα.
Αληθινά ζηλεύω τους ιδιοκτήτες ακινήτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Πόσο εξασφαλίζονται, από την υπογραφή κιόλας του συμβολαίου, για τη διαφύλαξη της κατάστασης της ακίνητης περιουσίας τους και πόσο όλο το σύστημα «κράτους» τούς προστατεύει.
Ξέρω, ξέρω… Θα μου μιλήσετε και για ευσυνείδητους, τυπικούς ενοικιαστές. Για νέους και νέες με έγνοια και σεβασμό… Είναι αυτοί που λαμβάνουν οφέλη συνεννόησης με τον όποιο ιδιοκτήτη. Είναι μια σχέση που ο ένας κοιτάει σαν τα μάτια του τον άλλον, γιατί γνωρίζουν πόσο σπανίζει. Ας λέμε αλήθειες, αναγνώστες μου.