Πολύ σοφός ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εγώ, ως μάνα, πολύ συχνά τον απομονώνω από τους υπόλοιπους στίχους και τον λέω μόνο του, σε λούπα: Εχε το νου στο παιδί!

Δύο παιδιά έχω, σε ηλικία προνηπίου και νηπίου, οπότε φαντάζεστε πόσες φορές τη λέω τη φράση, μπορεί και πενήντα φορές τη μέρα. Στον μπαμπά τους, στη γιαγιά τους, στον παππού τους, σε όποιον τέλος πάντων τα επιβλέπει. Σε μένα την ίδια κυρίως, το επαναλαμβάνω σαν μάντρα μέσα μου, να καταλάβει ολοκληρωτικά την ύπαρξή μου και να την κάνει όσο πιο προσεκτική γίνεται. Γιατί ξέρω: Η ζωή με παιδιά μικρής ηλικίας είναι μια πίστα με πολλές παγίδες. Και θέλει συγκέντρωση υπεράνθρωπη για να μην πέσεις σε καμία.

Συνήθως, θα πέσεις. Κάπου θα την πατήσεις την μπανανόφλουδα. Το ξέρεις κι αυτό. Και εύχεσαι, προσεύχεσαι, το γλίστρημα να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο. Αυτό πάντως που δεν θέλεις σίγουρα την ώρα που την πατάς, είναι να σε βαφτίσουν ακατάλληλο γονιό τα λαϊκά δικαστήρια των πληκτρολογίων. Να σε βγάλουν με τη μία μπάζο κηδεμόνα, που θα έπρεπε να μην του επιτραπεί η τεκνοποίηση και να του πάρει το παιδί η Πρόνοια.

Οσοι είδαν το βίντεο της διάσωσης του μικρού κοριτσιού με το φουσκωτό φλαμίνγκο ανοιχτά του Ρίου-Αντιρρίου, το πιθανότερο είναι ότι ανατρίχιασαν. Ακόμα και με τη γνώση ότι οι διασώστες βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση, έτοιμοι να δράσουν, σου κοβόταν η ανάσα με το θέαμα, και περισσότερο με τη σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί σ’ αυτό το παιδί, σε κάθε παιδί που περνάει κάτι παρόμοιο.

Φυσικά και θα αναρωτηθείς πώς έγινε το κακό και αν έκανε κάποιο λάθος εκείνος που επέβλεπε το μικρό κορίτσι με το φουσκωτό του στη θάλασσα. Αλλά το να φτάσεις να του ρίχνεις ψόφους και να τον σταυρώνεις ως ανίκανο κηδεμόνα, απέχει έτη φωτός από μια φυσιολογική αντίδραση απέναντι σε ένα τέτοιο γεγονός.

Στο συγκεκριμένο, πάντως, η χλεύη και η χολή, όπως και τα εύκολα συμπεράσματα, πήγαν σύννεφο. Τα social media γέμισαν από δικαστές των αναρτήσεων που έβγαζαν αβέρτα αποφάσεις για το ποιόν και την καταλληλότητα του γονιού του κοριτσιού: έπαιζαν με τα κινητά τους, δεν κάνουν όλοι για γονείς, τι γονείς είναι αυτοί, κι άλλα τέτοια και χειρότερα, θερμόαιμα και κακοπροαίρετα.

Πόσο επιφανειακή προσέγγιση, αλλά και πόσο ενοχλητική συνάμα. Εύχομαι οι δόλιοι γονείς του κοριτσιού να μην άνοιξαν το Twitter αυτές τις μέρες και να μην είδαν τι τους έσυραν τα λαϊκά δικαστήρια του πληκτρολογίου. Να ζεις τον εφιάλτη σου, να έχεις και τον κάθε άσχετο να σε κρίνει από τη βολή του καναπέ του, χωρίς να έχει ιδέα τι συνέβη και πώς.

Για την ιστορία, και σύμφωνα με τις μαρτυρίες παρευρισκομένων, ο μπαμπάς του παιδιού έπαιζε μαζί του και το είχε υπό τον έλεγχό του, όταν η απότομη αλλαγή του ανέμου πήρε το φουσκωτό από τα χέρια του και άρχισε να το απομακρύνει όλο και πιο μακριά. Κάποιοι προσπάθησαν να το πιάσουν, αλλά φοβήθηκαν ότι θα αναποδογυρίσει. Οι γονείς ειδοποίησαν το Λιμενικό και ακολούθησε η διάσωση, με το βίντεο που μας έκανε να παγώσουμε.

Οπως και τους γονείς αυτού του μικρού παιδιού. Εκείνοι πάγωσαν όταν ένας άνεμος τους πήρε τον έλεγχο του παιδιού τους. Πάτησαν την μπανανόφλουδα και γλίστρησαν μέσα στην απρόβλεπτη θάλασσα.

Τους καταδικάσατε με ελαφριά καρδιά; Λυπάμαι, αλλά χάσατε κι εσείς τον έλεγχο της κρίσης σας.

ΥΓ. Βόλτα με τα δύο παιδιά μου, σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο. Σκύβω για τρία δευτερόλεπτα στο ένα παιδί, για να του δώσω νερό, και όταν σηκώνω το κεφάλι, το άλλο, που βρισκόταν δίπλα, έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Τρέχω από ‘δω, τρέχω από ‘κει, σκανάρω κεφάλια, ρωτάω περαστικούς, τίποτα. Τρία δευτερόλεπτα γύρισα το κεφάλι μου, πώς έγινε; Σφίγγομαι. Απελπίζομαι. Χλωμιάζω. Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Επί πέντε λεπτά ψάχνω. Πέντε λεπτά του τρόμου, μέχρι να δω τον μικρό να μπαίνει και πάλι στο οπτικό μου πεδίο..

Πόσοι γονείς έχουμε μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε, αλήθεια; Αν κυκλοφορούσε σε βίντεο, θα μας έβγαζαν όλους ακατάλληλους το πιθανότερο, έτσι; Ετσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News