Αυτό το κορίτσι-γυναίκα… Τόσο μικροκαμωμένη που πάντα στο στόμα μου έρχεται το «κορίτσι»… Ωστόσο, μητέρα πια δύο παιδιών, πάντα μου κινεί το ενδιαφέρον για ό,τι μάχεται. Μου κινεί το ενδιαφέρον ως αρκούντως υγιής «οργανισμός» σε μια μικροκοινωνία άρρωστων. Επιτρέψτε μου, το χρήμα είναι μεγάλη ευλογία, σπουδαία διευκόλυνση αξιοπρέπειας και ευτυχίας αλλά το ιλιγγιώδες χρήμα είναι άρρωστο πράγμα. Πολλές φορές έχω σκεφτεί μια αδικία, κι ας δεχτώ όσο χλευασμό θέλετε να μου πετάξετε. Ποτέ δεν θα ζήσουμε μια ομοψυχία για ένα κίνημα «Save τα παιδιά βαθύπλουτων επωνύμων» κι ας υπάρχει θέμα. Ετούτη όμως, με ένα άγριο πείσμα, μοιάζει να διασώζεται.
Τη θυμάμαι στο μικρό διάστημα γνωριμίας ενός γυρίσματος για την «ΚΕΡΑΙΑ» «μου», με τίτλο επεισοδίου «Εξωσωματική γονιμοποίηση». Είχα επικοινωνήσει μαζί της με ένα μήνυμα στο Instagram και είχε αποδεχτεί την πρόσκληση. Ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδάκι, στον Νίκο, και πολύ με συγκινούσε ο τρόπος που πρόφερε το όνομα από την κοιλίτσα ακόμα, φέρνοντας στη μνήμη μου και δικές μου «ενώσεις-συνδέσεις» λόγω του θανάτου του πατέρα μου στην ηλικία των 14 ετών. Διέκρινα μια γαλήνια δύναμη. Μια ευφυή, με σπουδαίο ένστικτο, μα κυρίως πρακτική αγάπης. Αυτή την εξαιρετική ράτσα ανθρώπων που ενώ ακούνε ένα πρόβλημα τα μάτια τους ήδη οργανώνουν το τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν. Αυτό που εγώ το ορίζω ως… Ετσι έχει μπέσα η αγάπη. Αλλά ετούτη εμπλέκεται σε ότι δωρίζει, σε ότι ευεργετεί. Δεν είναι ένα ταμείο ατάκτως. Έχει νου και γνώση.
Αρχικά τη γνωρίσαμε από την βαθιά αγάπη της για τα ζώα. Μάχεται για την προστασία των ζώων ως να είναι άνθρωποι, γιατί και είναι. Ιδιαίτερα φώτισε το δράμα των αδέσποτων για τα οποία μπορούμε να καμαρώνουμε για ρεκόρ εγκληματικής «ελαφράδας». Ξεμπρόστιασε δημοτικά καταφύγια. Ορμάει η ίδια καταπάνω σε «φωτιές». Είναι χορτοφάγος χωρίς καμία παρέκκλιση, από βαθύ σεβασμό. Δεν με νοιάζει να κρίνω μια μια κάθε αποστολή της, με νοιάζει ότι είναι ένας ανήσυχος, για το καλό κάθε είδους, άνθρωπος διαρκείας, όχι εποχιακού «νιαξίματος». Είναι αυτά για τα οποία φωνάζει και αυτά τα οποία «δείχνει» με τη δική της ζωή και τις επιλογές της. Πρέπει να ομολογήσω ότι με ξαφνιάζει πολλές φορές η «παρουσία» της χωρίς την παρουσία, πάλι μέσα από γυρίσματα για το τηλεοπτικό μου εγχείρημα, δηλαδή, πόσοι και πόσοι άνθρωποι για ένα σωρό δράματα μου λένε «Να είναι καλά η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση», «Αν δεν ήταν η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση δεν θα ήμουν τώρα ζωντανή» κλπ. Ένα σωρό τέτοια ξαφνιάσματα από άσχετους ανθρώπους που μου δείχνουν την σιωπηλή παρουσία του νιαξίματος για πολλούς και πολλά.
Το πάθος της για να μεταδώσει τον φυσιολογικό τοκετό το γνωρίζουμε. Την αλήθεια των όσων καταγγέλλει την αντιλαμβάνονται «και οι πέτρες» σε τούτη τη χώρα. Τα στατιστικά ποσοστά κραυγάζουν «ντροπή!». Συγκεκριμένα το ποσοστό καισαρικών τομών στην Ελλάδα εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 58% και 60%, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 21,1%. Πόσο να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας!
Πόσο να κρυφτούμε, ολοφάνεροι! Τόσο εναντίον της φύσης μας! Μια δήθεν ευκολία για να μην πονέσουν, όπως δραματικά, εγκληματικά αφελώς νομίζουν οι γυναίκες, που αφού γεννήσουν περιφέρονται με πόνους για μέρες και μέρες αντί να χαίρονται το παιδάκι τους. Μια, επί της ουσίας, και εγκληματική διευκόλυνση των γυναικολόγων εξ ου και δεν βλέπουμε γέννες τον Αύγουστο, την Πρωτοχρονιά.
Ενα ταχυδακτυλουργικό «Ο γιατρός μας είναι υπέρ του φυσιολογικού τοκετού αλλά το παιδί….», τόσο ύποπτα συχνό που φοβάμαι ότι έχουν ξεχάσει και να κάνουν γέννες φυσιολογικές. Κοντά σε αυτό το συνήθειο και ένα σωρό άλλα. Οπως η στάση γέννας για παράδειγμα. Η μη προτροπή-υπομονή για θηλασμό κλπ.
Για να μην πολυλογώ η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση πέραν της τεράστιας προσφοράς της στην Υποβοηθούμενη Γονιμοποίηση έβαλε σκοπό και πείσμα για ένα Κέντρο Τοκετού, το Birth Center. Και τι έγινε; Ο,τι γίνεται. Και όσο απλά και ξεκάθαρα τα μετέδωσε η ίδια, χωρίς να μασάει τα λόγια της, χωρίς να καταδέχεται το σπρώξιμο πλαγίως-υπογείως αλλά με ευθεία βολή.
«“Δουλειές στο εξωτερικό, φιλανθρωπία στην Ελλάδα”, έτσι έλεγε ο παππούς μου. “Όποιος τα καταφέρνει εδώ είναι ήρωας “ λέει ο άντρας μου. Δεν καταλάβαινα απόλυτα τι εννοούσαν μέχρι τώρα. Τώρα που αντιλαμβάνομαι ότι στην Ελλάδα, ένας κομπλεξικός άνθρωπος μπορεί να σβήσει την υπεράνθρωπη προσπάθεια 100 τίμιων ανθρώπων. Τώρα που καταλαβαίνω το μέγεθος της ευθυνοφοβίας που επικρατεί την χώρα μας και την τρομακτική αντίσταση που υπάρχει στην πρόοδο. Πήγαμε να κάνουμε ένα καλό για τις γυναίκες (πλούσιοι δεν θα γίνουμε από ένα κέντρο τοκετού). Όνειρό μας να αλλάξει η αντιμετώπιση των μαμάδων και των μωρών τους στην Ελλάδα. Και τι καταφέραμε; Να πληρώνουμε τρεις μήνες τώρα μισθοδοσίες χωρίς να έχουμε ξεκινήσει την λειτουργία μας (άλλος θα είχε φαλιρίσει), να δεχόμαστε συνεχόμενο πόλεμο από παντού και κυρίως από άνθρωπο του χώρου των μαιών και να κρεμάσουμε τις γυναίκες που θα ερχόντουσαν να γεννήσουν μαζί μας τον Αύγουστο, γιατί ακόμα δεν μας έχουν δώσει άδεια λειτουργίας. Καλώ όλους του υπεύθυνους λοιπόν να αμφισβητήσουν αυτό που κάνουμε, τις διαδικασίες και τα πρωτόκολλά μας που υπάρχουν μόνο στο εξωτερικό»….
Εχει νόημα να συνεχίσω; Το κείμενό της υπάρχει σε όλον τον Τύπο. Μπουνιά στο στομάχι. Μπορείτε να το βρείτε και να το διαβάσετε ολόκληρο. Το θέμα είναι ότι αυτό το κείμενο, της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση, μπορεί να λειτουργήσει ως πασπαρτού για κάθε προσπάθεια υγιούς αγωνιστή, οραματιστή, είτε ευεργέτη, είτε επιχειρηματία. Για κάθε τομέα. Αν αυτό το κορίτσι-γυναίκα-μητέρα έφτασε σε αδιέξοδο καταλαβαίνετε ο κάθε ένας με τι θα συναπαντηθεί…
Πάντα και παντού ένας κομπλεξικός που θα έχει περισσότερη δύναμη. Πάντα και παντού ένας ευθυνόφοβος… Πάντα και παντού ένας υπόγειος πόλεμος… Πάντα και παντού κάθε είδους «τοκετός» είναι πολύχρονα μαρτυρικός… Εκείνη θα βρει την άκρη. Το ευχόμαστε από την καρδιά της συνείδησής της κοιλιάς μας. Το χρωστάμε στα παιδιά. Εκείνη θα βρει, πρέπει να βρει άκρη…Αλί σε όποιον δεν βρήκε! Και είναι, και ήμαστε, πολλοί για πολλά! Από ανέκαθεν (Κι ας φωνάξει ο Μπαμπινιώτης για το «Από ανέκαθεν»).