Αν πλησιάζετε στη μέση ηλικία και θυμάστε ακόμη τα απλά, απέριττα και οικονομικά δωμάτια των διακοπών που κάνατε ως πρωτοετείς φοιτητές, είστε σε καλό δρόμο. Για να την πατήσετε.
Αν θεωρείτε πως όσα γράφονται για τις τιμές των δωματίων, τα ακτοπλοϊκά και ευρύτερα την κατεύθυνση που έχουν λάβει τα πράγματα στα τουριστικά μας νησιά είναι απλά υπερβολές για όσους δεν ψάχνουν αρκετά για να ανακαλύψουν μικρά, αυθεντικά «διαμαντάκια», είστε σε ακόμα καλύτερο δρόμο.
Αν δε πιστεύετε ότι η επιστροφή στο ρουστίκ ή στο σιδερένιο κρεβάτι των φοιτητικών σας χρόνων (έστω κι αν το πληρώνεις πια για Χιλτον) μπορεί, αν έχεις καλή διάθεση, να μοιάζει με την «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» είστε δικοί μου άνθρωποι. Είναι σαν να πήγαμε μαζί διακοπές.
Ευτυχώς όμως για εσάς, δεν πήγαμε, και μπορείτε να το αποφύγετε όλο αυτό, να αφήσετε δηλαδή τα 90s και τις μνήμες της τουριστικής σας «αθωότητας» στην ησυχία τους. Γιατί, πιστέψετε με, η νοσταλγία αφορά περισσότερο τη νεότητα, είναι μια προβολή πάνω σε μια πραγματικότητα που έχει αλλάξει χωρίς επιστροφή για ορισμένους τόπους που κάποτε ήταν καινούργιοι στα μάτια μας.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Αν κάνατε οικονομία για να βγάλετε τα ακτοπλοϊκά και επιλέξατε μια από τις πλατφόρμες (που δεν υπήρχαν στα 90s, αλλά σκεφτήκατε πως η αρχή πρεσβυωπίας δεν ισοδυναμεί με τεχνολογικό αναλφαβητισμό, «είμαι εδώ, το παλεύω» κ.ο.κ.) είναι πολύ πιθανό να μην έχετε τίποτα στα χέρια σας.
Αν ακυρωθεί το ταξίδι σας, πχ. λόγω απαγορευτικού απόπλου, η πλατφόρμα που σας έκανε να νιώσετε σύγχρονοι και λειτουργικοί θα σας κάνει να νιώσετε κάπως αλλιώς. Διότι θα είναι σαν μην υπάρχει όταν θα θέλετε να αλλάξετε τα εισιτήρια. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τηλέφωνο επικοινωνίας δεν υφίσταται παρά μόνο ένα chatbot, όπου δεν απαντά στα γραπτά σου μηνύματα ένας άνθρωπος αλλά μια μηχανή Τεχνητής Νοημοσύνης που θα σου πει κάποια στιγμή ότι ελήφθη το αίτημα σου. Και «μην ανησυχείτε», θα απαντηθεί άμεσα.
Μην πιστέψετε το μηχάνημα. Να ανησυχήσετε: δεν θα γίνει άμεσα. Γιατί το μηχάνημα θα σας ενημερώσει, τη δεύτερη ή τρίτη πια μέρα που θα κοιτάτε τις βαλίτσες σας στο σπίτι (και θα περιμένετε να σας αλλάξει τα εισιτήρια) ότι λόγω φόρτου γίνεται μεν προσπάθεια να ικανοποιήσουν το αίτημά σας αλλά χρειάζεται υπομονή. Στο μεταξύ η εβδομάδα των διακοπών σας θα περνάει κι εσείς θα ανοίγετε και θα κλείνετε το τσατ της εφαρμογής. Μόνη λύση να αγοράσετε καινούργια εισιτήρια, αν βρείτε κι αν έχετε τα χρήματα, και να περιμένετε μια εβδομάδα για να πάρετε τα χρήματα σας πίσω για εκείνα που ακυρώθηκαν.
Έστω όμως ότι έχετε την αντοχή, την ανθεκτικότητα και το τσαγανό που απαιτούν αυτές οι καταστάσεις και τα καταφέρνετε να μπείτε στο πλοίο και να φτάσετε στο νησί. Μπράβο. Διακοπές.
Fast forward λίγες ημέρες μετά…
«Εντάξει λοιπόν, τις πήγες τις διακοπούλες σου, θα γκρινιάξεις κι από πάνω; Τόσοι άνθρωποι δεν θα πάνε πουθενά». Πολύ σωστά. Ας κάνω λοιπόν μία σούμα. Τι σου μένει μετά από μερικές μέρες σε ένα νησί των Κυκλάδων το 2025; Ότι το τοπίο (αλλά μόνο το τοπίο) κατά τόπους αντέχει. Η εμπειρία όμως είναι πια πολύ διαφορετική.
Αν είσαι 40 ή και 50 ετών θα μείνεις στο ίδιο δωμάτιο που έμεινες με φίλους και με το χαρτζιλίκι των γονιών σου όταν ήσουν 20. Αλλά θα κοστίζει τα τριπλάσια, παρότι θα συναντήσεις το ίδιο ηρωικό ψυγειάκι και το a/c που αγκομαχάει αδιαμαρτύρητα από τότε. Ένα ακόμη αριστούργημα της κινεζικής τεχνολογίας που παρέχει τις υπηρεσίες του στη Δύση. Το «ίδιο» είναι πια ακριβό παρότι ασυντήρητο και χωρίς καμία νέα επένδυση από τότε, πριν 20-30 χρόνια. Ένα ακόμη δείγμα της συμπίεσης των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης και της πληθωριστικής έκρηξης στον τουρισμό. Το φτηνό και «βασικό» προ της κρίσης είναι σήμερα πολυτέλεια.
Ναι, θα κυνηγήσεις την κατσαρίδα, θα κάνεις εσύ την απολύμανση που δεν έγινε ποτέ (αδειάζοντας το Baygon από το mini market) και φυσικά αν σου τύχει γαμοβάφτιση κάτω από το μπαλκόνι θα ακούς ένα καλοντυμένο κλιμάκιο του ΟΠΕΚΕΠΕ (σχήμα λόγου) να τραγουδάει Στέλιο Ρόκκο και τη μαμά να περιφέρει σαν λάφυρο το μωρό υπό τα ρυθμικά χειροκροτήματα των καλεσμένων.
Και η ατμόσφαιρα ευρύτερα στο νησί; Οι ξένοι επισκέπτες δείχνουν να απολαμβάνουν μια εμπειρία που τους μοιάζει εξωτική. Η τάξη που μοιάζει απρόσβλητη από τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος και την ακρίβεια, μέσα σε πολυτελή τζιπ, είναι «αλλού». Οι υπόλοιποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Οι έλληνες επισκέπτες της μεσαίας τάξης και όσοι εργάζονται σεζόν.
Ψάχνοντας λίγο θα μάθεις ότι απλοί εργαζόμενοι που δουλεύουν υπερωρίες είναι δηλωμένοι ως διευθυντικά στελέχη («Πρόσωπα Εμπιστοσύνης και Διεύθυνσης» είναι ο κωδικός στην Εργάνη). Ο λόγος; Αυτή η κατηγορία εργαζομένων δεν περιορίζεται στο οκτάωρο από την ψηφιακή κάρτα εργασίας. Όταν φυσικά το barcode παραμένει αποκλειστικά στο κινητό των εργαζομένων και δεν υπάρχει αντίγραφο σε πλαστικοποιημένα, τυπωμένα καρτελάκια σε ένα συρτάρι του εργοδότη.
Και συγκεκριμένα οι της μεσαίας τάξης πώς ήμασταν; Όπως στις πόλεις. Κολλάγαμε στον μπροστινό για να τον προσπεράσουμε. Για μια μικρή νίκη μέσα στη γενική ήττα.