Μια νέα έννοια έχει προκύψει στην πολιτική επιστήμη τις τελευταίες δεκαετίες: το catch-all κόμμα ή το κόμμα που προσελκύει ψηφοφόρους από όλες τις πλευρές – πέρα από τις κοινωνικές τάξεις και πέρα από την κλασική διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.
Πιο συγκεκριμένα, αυτό το είδος του κόμματος μπορεί να οριστεί από την ικανότητά του να προσελκύει άτομα που έχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις, ψηφοφόροι που προέρχονται από διαφορετικές ιδεολογίες, από την αριστερά όσο και από τη δεξιά.
Η επιστημονική καταγραφή αυτού του είδους κόμματος διατυπώθηκε από τον κοινωνικό επιστήμονα Otto Kirchheimer και σύμφωνα με τον ίδιο πρόκειται για ένα μη γραφειοκρατικό κόμμα με περιορισμένη οργανωμένη δομή, αλλά που χαρακτηρίζεται από συγκεντρωτισμό της εξουσίας στα χέρια του αρχηγού και στο άμεσο περιβάλλον του.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες της γέννησης ενός κινήματος catch-all: το κόμμα του γάλλου υποψήφιου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, «En Marche» (Εμπρός). Ακόμη και τα αρχικά του κινήματος (ΕΜ) ταιριάζουν με αυτά του ίδιου του αρχηγού EM/EM.
Το εκλογικό σώμα αυτού του catch-all κινήματος / υποψήφιου, που έχει σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αρκετές πιθανότητες να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, φαίνεται να έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα και να πηγαίνει πέρα από αυτό που παραδοσιακά ορίζαμε ως Αριστερά εναντίον Δεξιάς, δημιουργώντας ένα μείγμα φιλελεύθερων, σοσιαλιστών, κεντρώων, οικολόγων κλπ.
Είναι ακόμα νωρίς να συμπεράνουμε αν το κίνημα του Εμανουέλ Μακρόν θα μπορέσει να αλλάξει το πολιτικό μοτίβο ή απλώς είναι συγκυριακό φαινόμενο. Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι οι νέες συνθήκες άσκησης πολιτικής, οδηγούν από την ιδεολογικοποίηση της πολιτικής στον πολιτικό πραγματισμό.
